Articles
2015 is the centenary of the deportation and massacre to which the Armenians of the Anatolian plateau were subjected by the Ottoman government under the Committee of Union and Progress. We as the Revolutionary Workers’ Party (DIP) declare that these events amount to genocide and that governments that purport to represent the people of Turkey should recognise this act of genocide and do whatever is necessary and possible to redeem and redress the harm thus done to the Armenian people.
La mancanza di centralizzazione e di obiettivi politici disarticolarono il movimento degli "indignati", che occupò le piazze spagnole nella primavera del 2011. Nell'autunno di quello stesso anno, la vittoria elettorale del Partito Popolare, di destra, demoralizzò i partecipanti meno attivi del movimento. Gli scioperi generali del 2012 e le potenti mobilitazioni dei lavoratori del settore pubblico riaccesero lo spirito di lotta. Un'enorme repressione statale (coronata dalla recente riforma del codice penale) seguì la formazione del nuovo governo. Oggi, il movimento ha raggiunto il livello più basso dall'inizio della crisi.
Yunanistan’da, 3-6 Nisan tarihleri arasında “Mücadele ve Dayanışma Kervanı” gerçekleşti. Bu eylemi, kendi işçileri tarafından işgal edilen ve özyönetimle yönetilen VioMe fabrikası, yine kendi çalışanlarınca işgal edilen ve özyönetimle yönetilen ulusal radyo ve televizyon kurumu kuzey Yunanistan kolu (ERT3), Chalkida Çimento’da örgütlü sendika, işten atılan Maliye Bakanlığı temizlik işçileri, işten atılan okul hizmetlileri ve görevden uzaklaştırılan öğretmenler birlikte organize etmişti.
VioMe için bu kervanın amacı, Tsipras’ın işgal edilen fabrikayı iki yıl önce ziyaret ettiğinde söz verdiği gibi, Çalışma Bakanını VioMe işçilerinin haklı mücadelesine yönelik acil bir çözüm talebiyle bir toplantıya zorlamaktı. Diğer katılımcı işçiler ise sadece VioMe’yi desteklemek için değil, ayrıca kendilerinin çözüm bekleyen sorunlarının hükümet tarafından çözülmesi talebiyle de Kervan'a katıldılar.
On April 3-6 the Caravan of Struggle and Solidarity took place in Greece. The Caravan was co-organised by the occupied and self-managed factory of VioMe, the occupied and self-managed national radio and television of north Greece (ERT3), the union of Chalkida Cements, the fired cleaners of the Ministry of Finance, the fired school-keepers and suspended teachers.
Goal of this Caravan was for VioMe to force a meeting with the Minister of Labour and demand an immediate solution for the struggle of the workers, as promised by Tsipras himself when he had visited the occupied factory about two years ago. Other workers participated not only to support VioMe but also to demand of the government solutions to their own unresolved problems.
For the first time, workers from both the private and public sectors - usually pitted against each other - joined forces to fight for the right of work, against privatizations, and against the entire 'austerity” program imposed by the troika of the EU/ECB/IMF. Their sgtruggle was against capitalist property relations and for re-organising social labour on new bases - with workers’ control and workers’ managment.
Since the victory of Syriza in the general elections in Greece on 25 January, all eyes have turned to Spain in expectation of a “contagion”. The fact that Spain will go to the polls for general elections at the end of this year brigns this prospect even more alive. The elections to the regional parliament of Andalusia, the largest autonomous region of Spain by population, this past Sunday 23 March was the first test for Podemos, the new movement in Spain aspiring to become the Syriza of that country. We are publishing here an initial assessment of Podemos, written before the Andalusian elections by a revolutionary Marxist living and working in Barcelona [RedMed].
La carencia de centralización yde objetivos políticos desarticuló el movimiento de los indignados, que llenó las plazas españolas en la primavera de 2011. En otoño de ese año, la victoria electoral del derechista Partido Popular deprimió a los participantes menos activos. Las huelgas generales de 2012 y las poderosos movimientos de lucha de los trabajadores del sector público reavivaron la combatividad. Una enorme represión del Estado(cuya culminación ha sido la reforma del Código Penal hace unas semanas) siguió a la formación del nuevo gobierno. Hoy, la movilización popular está en los nivelesmás bajos desde el comienzo de la crisis.
Las elecciones europeas de mayo de 2014 refractaron todo el proceso político. La derecha y los socialdemócratas se hundieron. Izquierda Unida triplicó sus votos y Podemos, que aspiraba a representar la indignación y la protesta contra el régimen político, consiguió más de 1.200.000 votos (casi un 8%). Desde entonces, las encuestas han pronosticado un gran crecimiento del nuevo partido, incluso la posibilidad de que dispute el primer puesto a PP y PSOE en las elecciones legislativas de este año.
Yunanistan’da Syriza’nın 25 Ocak seçimlerinde kazandığı büyük zaferden sonra gözler İspanya’da hızlı bir yükseliş yaşamakta olan Podemos hareketine dönmüştü. 22 Mart Pazar günü İspanya’nın en yüksek nüfuslu özerk bölgesi Endülüs’te yapılan bölge seçimleri Syriza zaferi sonrası ilk test oldu. Podemos burada istediği sonuçları elde edemedi. Bölge yönetimini daha önce de elinde tutmakta olan sosyal demokrat PSOE seçimden galip çıktı. Buna karşılık merkezi hükümeti elinde tutan PP bölge parlamentosunda 47 sandalyeden 33 sandalyeye düşerek hezimet yaşadı. Aralık ayında yapılacak genel seçimlerde İspanya’da iktidar değişimi yaşanacağı yolunda ilk işaret de böylece ortaya çıkmış oldu. Ama PP’nin yerine hangi partinin ya da koalisyon hükümetinin geçeceği daha belli değil.
der Kampf um VIOME steht wieder einmal an einem Wendepunkt. NachdemLafarge, das französische Unternehmen, es letzten Sommer geschafft hat,VIOME bankrott erklären zu lassen, haben sich die Ex- Eigentümer mit demneuen Administrator zusammengetan, um den Betrieb zu liquidieren. Am 23.März ist ein wichtiges Gerichtsverfahren, bei der es um die Zukunft desKampfes bei VIOME geht.
VIOME’nin mücadelesi yeni bir dönüm noktasına geldi. Geçen yaz VIOME fabrikasını iflas ettiren fransız şirketi Lafarge’dan sonra şimdi de yeni yönetim eski mal sahipleriyle fabrikayı kapatmak için bir komplo hazırlamaya başladı. 23 Mart’ta VIOME mücadelesinin geleceği için önemli bir dava görülecek. Tabi ki biz yargıcın kararı ne olursa olsun fabrikada kalmaya kararlıyız fakat bu önemli bir hukuki savaş ve bizim bütün gücümüzü mobilize etmemiz şart.
The workers of VIOME in Thessaloniki, Greece, have stood up against unemployment and poverty by carrying through a long struggle to self-manage the occupied factory in very adverse conditions. For two years now, they have been producing and selling ecological cleaning products at the occupied premises, ensuring a modest income for their families. They have been working on terms of equality, taking decisions collectively through the general assembly. At the same time they have received a big wave of solidarity from Greece and abroad, converting their struggle into an emblematic struggle for human dignity in crisis-stricken Greece.
The ex-owners of the factory, the Fillipou family, have never stopped trying to obstruct the process, posing legal hurdles in every step along the way. Four years ago they abandoned the factory, keeping all the benefits to themselves and leaving hundreds of millions in unpaid wages to the workers, condemning their families to poverty and misery. Today they appear again, conspiring with the state-appointed bankruptcy administrators and the judicial system in order to liquidate the company.
Los trabajadores de VIOME en Tesalónica, Grecia, han plantado cara al desempleo y la pobreza, llevando a cabo una larga lucha para autogestionar la fábrica ocupada en condiciones muy adversas. Desde hace dos años, han estado produciendo y comercializando productos de limpieza ecológicos en la fábrica ocupada, garantizando un modesto ingreso para sus familias. Han estado trabajando en condiciones de igualdad y decidiendo colectivamente a través de la asamblea. Al mismo tiempo, han recibido una gran ola de solidaridad desde Grecia y el extranjero, convirtiendo su lucha en una lucha emblemática para la dignidad humana en Grecia en pleno crisis.
Los ex propietarios de la fábrica, la familia Fillipou, nunca han dejado de intentar obstruir el proceso, presentando obstáculos legales en cada paso del camino. Hace cuatro años abandonaron la fábrica, apropiándose de todos los beneficios y dejando una deuda de cientos de millones de euros hacia los trabajadores, condenando a sus familias a la pobreza y la miseria. Hoy vuelven a aparecer, conspirando con los síndicos y el sistema judicial con el fin de liquidar la empresa.
Les travailleurs de VIOME à Thessalonique, en Grèce, se sont levés contre la pauvreté et le chômage. Ils ont entammé une longue lutte pour l'autogestion de l'usine et ce dans un contexte hostile. Cela fait deux ans qu'ils produisent et commercialisent des produits de nettoyage écologique dans l'usine occupée, ce qui leur garanti un revenu modeste pour leur famille. Ils ont travaillé dans des conditions d'égalité les uns par rapport aux autres, prenant les décisions collectivement grâce à leur assemblée. Ce faisant, ils ont reçu une grande vague de solidarité en la Grèce mais aussi de l'étranger, convertissant leur lutte en une lutte emblématique pour la dignité humaine en Grèce en temps de crise.
I lavoratori della VIOME a Salonicco in Grecia hanno tenuto duro contro la disoccupazione e la povertà, portando avanti una dura lotta per autogestire la loro fabbrica occupata in condizioni molto avverse. Da due anni stanno producendo e commercializzando prodotti di pulizia ecologici nella fabbrica occupata, garantendo così un modesto reddito alle loro famiglie. Hanno lavorato in condizioni di uguaglianza e decidendo collettivamente in assemblea. Nello stesso tempo hanno ricevuto una grande ondata di solidarietà dalla Grecia e dall’estero, facendo della loro battaglia un emblema della lotta per la dignità umana in una Grecia in piena crisi.
Le elezioni greche dello scorso gennaio 2015 non sono state una normale “contesa” parlamentare, ma hanno invece marcato un punto di svolta nella lotta di classe internazionale e nella crisi capitalistica che si è aperta con il 2007.
Las elecciones griegas en enero 2015 no fueron una disputa parlamentaria "normal". Esto marca un punto de inflexión en la crisis capitalista mundial post 2007 y en la lucha de clases internacional. La Unión Europea y la Eurozona vuelven a emerger como el epicentro de la crisis. Las ilusiones de una aparente "estabilización” en los mercados financieros después de la famosa declaración de Draghis en 2012 en la que el BCE hará "lo que sea necesario" para evitar el colapso de la Eurozona, ahora se están disipando. La economía de la eurozona, tanto en la periferia y como en su "núcleo duro", se enmaraña en un círculo vicioso de recesión, deflación y sobre endeudamiento, mientras que todas las medidas y las políticas implementadas hasta el momento, sobre la base de las medidas draconianas de "austeridad", han totalmente fallado.
Ocak 2015 Yunanistan seçimleri, basit bir parlamenter yarıştan ibaret değildi. Bu seçim, 2007 sonrası dünya kapitalist krizi ve uluslararası sınıf mücadelesinde bir dönüm noktasına işaret etmektedir. Avrupa Birliği ve Euro bölgesi, tekrardan krizin merkez üssü olarak ortaya çıkmakta. Draghi’nin Euro bölgesinin çöküşünü önlemek için, Avrupa Merkez Bankası’nın “ne gerekirse yapacağı” şeklindeki ünlü açıklamasından sonra ortaya çıkan, finans piyasalarında “istikrar sağlanması”na dair yanılsamalar artık dağılmaya başlamıştır. Euro bölgesinin ekonomisi deflasyon, resesyon ve aşırı borçuluk arasında bir kısır döngünün içine sıkışmış durumdadır. Bu durum çevre ülkelerin yanı sıra, güçlü merkez ülkelerini de etkisi altına almış bulunmaktadır. Öte yandan, gaddarca uygulanan kemer sıkma politikaları artık...
Fighting both sectarian blindness and opportunist adaptation to the new government, we intervene in the class struggle actualizing our program with transitional demands to cancel the debt, to end austerity and unemployment, to brake from the imperialists of the EU, the US and NATO, for bread, jobs, freedom, health, education, to take back the life that they have stolen from us, the people. Thus, we develop our ties with the broad masses entering now with renewed hopes and courage, in the arena of struggle where their fate will be decided.
Ai Compagni Metalmeccanici del sindacato Birlesik*,
Cari Compagni Metalmeccanici: con questa nostra mail esprimiamo il nostro appoggio e la nostra più sincera solidarietà militante al vostro sciopero.
La vostra coraggiosa azione di lotta prolungata è un esempio per tutto il proletariato e va sostenuta non solo con le parole ma anche con l'appoggio diretto, politico ed economico di tutte le centrali sindacali dei paesi europei.
Bisogna ampliare la vostra lotta in una lotta generale contro tutti i padroni e contro i governi di tutti i paesi d'Europa per fare in modo che la crisi economica generata dal capitalismo non sia ulteriormente scaricata sui lavoratori e sulle masse popolari, che già hanno pagato tanto in questi anni, unificando e concentrando tutte le forze del proletariato europeo su una piattaforma unificante rivendicativa che faccia rialzare la testa di tutti gli sfruttati.
To the metalworkers of the Birlesik* trade union,
Dear comrades, we want to express our support and militant solidarity to your strike. Your courageous prolonged struggle is a brilliant example for the entire working class and it must be sustained not only with words, but also with the political and economic direct support by every trade union center of the European countries.
It's necessary to extend your struggle, turning it into a general struggle against the bourgeois e their governments in every European country, to do so that the effects of the economic crisis will not be further suffered by the the working class. It will be possible only by concentrating the European proletariates's forces on a unifying platform of revendications which will be able to make all the exploited masses raise their heads.
We are militant of letf-wing classist tendence in CGIL “Il sindacato è un'altra cosa” (“The trade union is something else”), and we strives in order that CGIL undertake a general prolonged struggle in our country, in a context of wider struggle in Europe, because we think that only the class unity will lead to the Victory.
İtalya’nın ünlü kanallar şehri Venedik ve çevresindeki bölgede çalışan ve mücadele eden bir dizi sendikacı ve işçi, Birleşik Metal İşçileri Sendikası üyesi işçilere grevleri dolayısıyla mesaj yolladı. Mesaj 30 Ocak Cuma günü yollandığı için yasaklama kararının öncesine düşüyor. Mesaj yollayan sendikacılar ve işçi temsilcileri hep İtalya’nın en büyük ve en sol sendika konfederasyonu olan CGIL üyesi. Bir kısmı aynı zamanda İtalya’nın ve Avrupa’nın en büyük metal işçileri sendikası olan FIOM üyesi. Bunlar arasında dünya çapında bir tersane olan Fincantieri’de ya da kazı makineleri alanında önde gelen bir marka olan çokuluslu şirket Soilmec’te işçi temsilcisi olanlar var. Sendikacılar ise ya CGIL’de ya da kendi sendikalarında bölge ya da il yönetim kurullarının üyesi. Hepsi CGIL içinde sınıf mücadelesi eğilimini temsil eden “Il sindacato e un’altra cosa” (“Sendikacılık başka türlü yapılır”) platformunun mensubudur. Metni İngilizce aslından Türkçe’ye Gencer Çakır çevirdi.
Birleşik Metal-İş Sendikası’nın işçilerine,
Değerli yoldaşlar,
Desde la Coordinadora Sindical Clasista y el Partido Obrero de la Argentina denunciamos la prohibición de la huelga de los trabajadores metalúrgicos nucleados en Birlesik Metal, que el gobierno turco ha decidido aplazar por ¡60! días en violación flagrante del derecho de huelga, amparándose en una disposición emitida en los '80 por la Junta Militar.
Este ataque a instancias de la patronal metalúrgica, obedece a la simpatía que la huelga de 15 mil obreros de más de 40 empresas (y de 10 ciudades diferentes) estaba despertando entre todos los metalúrgicos del país. La entereza de los huelguistas constituía también una referencia potencial para todo el movimiento obrero turco.
La prohibición ilustra el carácter antiobrero y la naturaleza de clase del gobierno de Erdogan, que hace pocos meses adoptó idénticas represalias contra una huelga de 5600 obreros del vidrio. Medidas similares se han implementado contra los mineros.
Arjantin’de Sınıf Mücadeleci Sendikal Koordinasyon ve Partido Obrero (PO-İşçi Partisi) olarak Birleşik Metal İşçileri Sendikası çatısı altında düzenlenen grevin yasaklanmasını kınıyoruz. Türkiye hükümeti, 1980’li yıllarda askeri cuntanın yasalaştırdığı bir hükmü kullanarak grevi 60 gün erteleme yoluyla yasaklamış ve böylece grev hukukunu gözle görülür biçimde ayaklar altına almıştır.
Metal işverenlerinin greve saldırısı, aslında 10 şehirde 40’tan fazla işletmede 15 bin işçiyi kucaklayan bu grevin ülkenin öteki sendikalarda örgütlü olsun, sendikasız olsun diğer bütün metal işçileri nezdinde uyandırdığı sempati dolayısıyla yapılmıştır. Grev aynı zamanda daha genel olarak Türkiye işçi hareketince bir referans noktası olarak izleniyordu.
Bu yasak, daha birkaç ay önce 5.600 cam işçisinin grevini de yasaklamış olan Erdoğan hükümetinin işçi sınıfı karşıtı niteliğini ortaya koymakta, sınıf doğasını teşhir etmektedir. Benzer bir yasak madencilere karşı da uygulanmıştı.
We call on all the organisations of the international working class to express their clear condemnation of this shameful decision by the AKP government and their strong solidarity with the metalworkers of Turkey by any method they deem appropriate. Even the smallest message will help. We need to counter forcefully the ruthless exploitation the international working class is being subjected to. This is what the condemnation of government’s banning of the metalworkers’ strike in Turkey is about.
In queste circostanze specifiche, estremamente difficoltose in termini di tempi e di necessità finanziarie, l'EEK deve sostenere sulle sue spalle la battaglia per l'indipendenza politica della classe lavoratrice e per l'internazionalismo proletario, e parteciperà in maniera indipendente alle elezioni. La voce dell'EEK sarà la voce della rivoluzione; una voce minoritaria, e tuttavia inconciliabile e insubordinata. Abbiamo il dovere di mostrare l'unica via d'uscita, di discutere con i lavoratori il più possibile, di mobilitarli fin da ora per l'indomani della sconfitta dei sostenitori del memorandum, di reclutare e organizzare forze rivoluzionarie, di prepararci ed educarci da avanguardie combattenti per la battaglia storica che incombe. L'esistenza dell'EEK, la sua ragion d'essere, è la lotta incessante per la rivoluzione permanente internazionale, con le più diverse condizioni – a volte straordinariamente sfavorevoli, sfidando ostacoli e avversari sulla strada della liberazione sociale e del comunismo.
Dentro de los extremadamente ajustados tiempos y condicionamientos financieros que plantean las circunstancias, el EEK debe ponerse a los hombros la lucha por la independencia política de la clase obrera y del internacionalismo proletario y participar independientemente en las elecciones. La voz del EEK debe ser la de la revolución social, una voz minoritaria pero igualmente combativa e insubordinada. Debemos mostrar cuál es la única salida; abrir la discusión en las filas de los trabajadores tanto como podamos, movilizar, desde este mismo momento, al pueblo para intervenir frente a las secuelas que dejará la derrota de los que apoyan el memorándum; reclutar y organizar a las fuerzas revolucionarias, entrenar y educar a las masas y a nosotros mismos, como luchadores de vanguardia para las batallas históricas que se vienen. La razón de ser del EEK es la incansable lucha por la revolución permanente internacional bajo las más diversas, y a veces excepcionalmente desfavorables, condiciones, desafiando obstáculos y adversarios en el camino de la liberación social y el comunismo.
Μέσα στις συγκεκριμένες, εξαιρετικά πιεστικές από πλευράς χρόνου και οικονομικών απαιτήσεων συνθήκες, το ΕΕΚ πρέπει να αναλάβει στους ώμους του την πάλη για την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης και τον προλεταριακό διεθνισμό και να κατέβει ανεξάρτητο στις εκλογές. Η φωνή του ΕΕΚ πρέπει να γίνει η φωνή της κοινωνικής επανάστασης, φωνή μειοψηφική, έστω, αλλά ασυμβίβαστη κι ανυπόταχτη. Πρέπει να δείξουμε τη μόνη διέξοδο, να συζητήσουμε με τον λαό όσο πιο πλατιά μπορούμε, να τον κινητοποιήσουμε από τώρα για την επαύριο της ορατής ήττας των μνημονιακών, να στρατολογήσουμε και να οργανώσουμε δυνάμεις για την επανάσταση, να εκπαιδεύσουμε και να εκπαιδευτούμε σαν πρωτοπόροι μαχητές γαι τις ιστορικές μάχες που έρχονται. Ο τρόπος ύπαρξης, ο λόγος ύπαρξης του ΕΕΚ είναι η ασίγαστη πάλη για την διεθνή διαρκή επανάσταση κάτω από τους πιο διαφορετικούς, πολλές φορές εξαιρετικά δυσμενείς, όρους, αψηφώντας εμπόδια και αντίπαλους στον δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης και του κομμουνισμού.
Özgül koşullara sahip, zaman bakımından son derecede sıkışık, mali yükümlülükler bakımından çok zorlayıcı koşullar altında yapılan bu seçimlerde, EEK işçi sınıfının siyasi bağımsızlığı ve proletarya enternasyonalizmi mücadelesini omuzlarında taşımak veseçimlere bağımsız olarak girmek zorunda kalmıştır. EEK’in sesi toplumsal devrimin sesi olmalıdır: bir azınlığın aykırı ve boyun eğmez sesi. Tek çıkış yolunu gösterebilmeliyiz. Mümkün olduğunca en geniş halk kitleriyle tartışabilmeli, halkı (şu andan itibaren) Memorandum savunucuları cephesinin yenilgisi sonrası için seferber etmeye girişmeli, devrimci güçleri kazanmalı ve örgütlemeli, kendimizi önümüzdeki tarihi savaşlarda öncü savaşçılar olarak eğitmeli, yetiştirmeliyiz. EEK’in var oluş tarzı, varlık nedeni, en değişik, hatta bazen aşırı derecede olumsuz koşullar altında, uluslararası düzeyde sürekli devrim için aralıksız mücadele etmek, toplumsal kurtuluş ve Komünizm’in önündeki engellere ve hasımlara meydan okumaktır.
The article below was written one year ago in January 2014 on the occasion of a conference in Turkey that brought together Syriza and the People’s Democracy Party (HDP) of Turkey, a new left-wing party that represents the fusion of countless Turkish socialist groups with the Kurdish movement. It was published then on RedMed. We are publishing it again because it makes crystal clear why Syriza is not the correct way forward for the Greek masses and why the EEK (Workers’ Revolutionary Party-Ergatiko Epanastatiko Komma) is running on a separate ticket in the general election of 25th January.
Solidarity with the French people around the world implies encouraging the exercise of the freedom of expression in France despite the threat by the fundamentalists. It does not mean that all things French, including France's imperialist policy in the Middle East and Africa is condoned by the rest of the world!
Within the specific, extremely tight in terms of time and of financial requirements circumstances, EEK must bear on its shoulders the struggle for the political independence of the working class and for the proletarian internationalism and participate independently at the elections. The voice of ΕΕΚ should be the voice of the social revolution, a minority voice, but nonetheless an incompatible and insubordinate. We must show the only way out, to discuss with the people as wide as we can, to mobilize the people –from this very moment– for the aftermath of the defeat of the memorandum supporters, to recruit and organize revolutionary forces, to train and educate ourselves as vanguard fighters for the historical battles to come. EEK’s mode of existence, its raison d'être, is the ceaseless struggle for international permanent revolution under the most diverse, sometimes exceptionally unfavorable conditions, defying obstacles and opponents on the road to social liberation and Communism.
La crisi política espanyola es desenvolupa amb lentitud, però de manera inexorable. En els últims cinc o sis mesos hem assistit a un conjunt de fets que aguditzen el procés de descomposició: la convulsió a les eleccions europees, el relleu a la monarquia, els escàndols de corrupció més greus de les últimes dècades i el conflicte entre l'Estat i Catalunya. El govern de Mariano Rajoy ha intentat trobar alleujament en les dades macroeconòmiques, però l'optimisme és una impostura: no hi ha indicis d'una recuperació sòlida, més enllà de les dades favorables de l'ocupació, explicables per l'activitat en el sector de serveis durant l’estiu. Elspropers mesos seran molt durs per al govern i decisius en els diferents terrenys de conflicte.
The Spanish political crisis is advancing slowly but inexorably. In the last five or six months we have witnessed a series of events that have exacerbated the process of decomposition: the turbulenceproduced by the European elections, the succession to the throne, the most serious corruption scandals to surface for generations, and the conflict between the central government and Catalonia. The right-wing government of Mariano Rajoy has sought relief in macroeceonomic data, but the optimism expressed is groundless: no figures are available to show a solid recovery, with the exception of the fall in unemployment, which is explicable on the basis of a seasonally favorable situation in the services sector. The period to come will be very difficult for the government, even decisive in different areas of conflict.
Bugün İspanya’nın özerk bölgelerinden Katalonya’da gayri resmi bir oylama yapılıyor. Başlangıçta bir bağımsızlık referandumu olarak tasarlanan bu oylama, İspanya merkezi devletinin baskısı altında sadece bir gövde gösterisi olmaya kadar geriledi. Aşağıdaki yazı, bir Katalan devrimci Marksisti tarafından RedMed ve Gerçek siteleri için kaleme alınmıştır. Yazının 4 Kasım’da kaleme alınmasından sonra, İspanya’nın Anayasa Mahkemesi, referandum karakterini bütünüyle yitirmiş ve gayri resmi bir eylem haline gelmiş olan bugünkü oylama hakkında bile yürütmeyi durdurma kararı almıştır. Bugün Katalonya’da ne olacağını kimse bilmiyor. Ama İskoçya bağımsızlık referandumundan sonra Katalonya’da dev kitlelerin desteğini alan bağımsızlık hareketi İspanya için de, Avrupa Birliği için de büyük bir siyasi önem taşıyor. Aşağıdaki yazı, İspanyolca orijinalinden İngilizce’ye yapılmış tercümesi temelinde Gencer Çakır tarafından Türkçeleştirilmiştir.
La crisis política española se desarrolla con lentitud, pero de manera inexorable. En los últimos cinco o seis meses hemos asistido a un conjunto de hechos que agudizan el proceso de descomposición: la convulsión en las elecciones europeas, el relevo en la monarquía, los escándalos de corrupción más graves de las últimas décadas y el conflicto entre el Estado y Cataluña. El gobierno derechista de Mariano Rajoy ha intentado encontrar alivio en los datos macroeconómicos, pero el optimismo es una impostura: no hay indicios de una recuperación sólida, más allá de los datos favorables del empleo, explicables por la actividad en el sector de servicios durante el verano. Los próximos meses serán muy duros para el gobierno y decisivos en los diferentes terrenos de conflicto.
En enero de 2013 el parlamento catalán aprobó una declaración de soberanía, que fue recurrida por el gobierno de Madrid y suspendida por el Tribunal Constitucional. En septiembre de este año el gobierno de Artur Mas aprobó la ley de consultas que debía ser el instrumento legal que permitiera la votación sobre la relación de Cataluña con el resto del Estado.
El 11 de septiembre se celebró el día nacional de Cataluña. El acto reivindicativo convocado en Barcelona debía ser una prueba del estado de ánimo de la población catalana después de muchos meses de debates, tensiones políticas y una abierta crisis institucional del Estado. Muchos comentaristas en Madrid preveían menor participación que en los dos años anteriores: las dos entidades sociales convocantes y las fuerzas políticas a favor de la consulta del 9 de noviembre no habrían podido contrarrestar el cansancio popular, la firmeza del gobierno de Mariano Rajoy yla desconfianza hacia las élites políticas. El último factor se habría acentuado unos meses antes, cuando Jordi Pujol -presidente de la Generalitat de Catalunya...
Stop killing the people! Lift the covert state of emergency!
Heroes of the Gezi rebellion, this is the time for solidarity! The Kurdish children who die are the brothers of Berkin!
Pesh merga and PKK guerrillas to Kobanê!
Fight ISIL, an enemy not only of the Kurds but also of the Alevis!
For a general strike of the workers and public employees against the killings and war-mongering of the ISIL and the AKP!
On the 25th and 26th of September, 2014, representatives of the Kurdish population living in Istanbul on the West of Turkey visited the south-eastern border region with Rojava, i.e. Syrian or South-western Kurdistan, in order to express their solidarity with the Kurdish population of Kobani, one of the three cantons of Rojava which is currently under attack from the ISIL (the Islamic State of Iraq and the Levant). Among them was a delegation of the DIP, the Revolutionary Workers’ Party of Turkey, which joined the mission as a manifestation of proletarian internationalism in solidarity with the oppressed Kurdish people. On Friday, a section of the mission crossed the border into Rojava to visit the people of the villages around the city of Kobani. There, the DIP delegation together with the Kurds and some other Turkish socialists, greeted and embraced the Forces of Protection (YPG), the force set up to defend the newly autonomous Rojava.
On the 40th anniversary of the coup the Greek colonels engineered and the military occupation of the north of the island by the Turkish armed forces, three organisations from Cyprus, Turkey and Greece published a joint statement to condemn the military occupation and declare their resolve to fight for the self-determination of Cyprus.
40 years is enough! End immediately the Turkish military occupation of Cyprus!
Close down the British military bases!
Greek Cypriot and Turkish Cypriot, unite and fight!
For a united socialist Cyprus!
Kick the EU out! For the Socialist United States of Europe!
40 χρόνια στρατιωτικής κατοχής για ένα πραξικόπημα που διήρκεσε μόλις οκτώ ημέρες! Αυτή η 20η Ιουλίου είναι η 40η επέτειος της λεγόμενης «Επιχείρησης Αττίλας» που οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις διεξήγαγαν κατά της ανεξάρτητης και ενωμένης Δημοκρατίας της Κύπρου, που ιδρύθηκε το 1960 και εντός της οποίας Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ζούσαν μαζί.
40 χρόνια είναι αρκετά! Να σταματήσει αμέσως η τουρκική στρατιωτική κατοχή της Κύπρου!
Κλείστε τις βρετανικές στρατιωτικές βάσεις!
Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ενωθείτε και πολεμήστε!
Kıbrıs, Türkiye ve Yunanistan’dan üç devrimci Marksist siyasi odak Kıbrıs’taki 1974 darbesinin ve Türk Silahlı Kuvvetleri’nin ülkenin kuzeyinde gerçekleştirdiği askeri işgalin 40. yılı vesilesiyle birlikte bir bildiri yayınlayarak, işgale karşı tutumlarını ortaya koydular ve Kıbrıs’ın kendi kaderini tayin hakkı için mücadelede kararlılıklarını açıkladılar.
40 yıl yeter! Türkiye’nin Kıbrıs’taki askeri işgaline derhal son verin!
Britanya’nın askeri üsleri kapatılsın!
Kıbrıslı Rumlar ve Türkler, birleşin ve mücadele edin!
Hedef birleşik sosyalist bir Kıbrıs!
AB Kıbrıs’tan defol! Hedef Avrupa Sosyalist Birleşik Devletleri!