مطالبات کارگران پروژه‌ای پالایشگاه‌های نفت، گاز و پتروشیمی در اعتصابات گسترده چیست؟
بیش از دو هفته از اعتصاب سراسری کارگران پروژه‌ای (یعنی بدون قرارداد ثابت کاری) در صنایع نفت، گاز و پتروشیمی می‌گذرد.
اعتصاب کارگران علیه «فقدان ثبات شغلی» در صنایع نفتی، پیش‌تر در ۵خرداد ۱۴۰۰هم شکل گرفته بود. اعتصابی متشکل از صدها کارگر زن و مرد که در مناطق مهم نفتی ایران به وقوع پیوست: مناطق عسلویه، لاوان، بهرگان و یکی از ده‌ها مجموع سکوهای نفتی بندرعباس.
آغاز اعتصابات جدید با اخراج ۷۰۰کارگر «پالایشگاه نفت تهران» همراه شد. این کارگران که پیش‌تر نسبت به بیان مطالبات خود و فقدان قرارداد ثابت کاری، دست به تجمعات اعتراضی و اعتصاب زده بودند، همگی اخراج شدند. اگر چه حاکمیت جمهوری اسلامی و سیاست‌های دولت‌های مستقر در آن که حفظ نظام را در استثمار نیروهای کار و سرکوب اعتراضات می‌بیند، باز هم «اخراج» و «تهدید کارگران» را راه‌حل دانست، اما کارگرانْ عقب‌نشینی نکردند.
پس از اخراج این کارگران، ۲۵واحد نفتی عظیم تنها در یک روز به اعتصابات ملحق شدند.
پالایشگاه‌ها و میدان‌های نفتی در کنار سکوها و نیروگاه‌های داخل در آن متشکل از جمعیت صدها هزار نفری از مجموع کارگران دارای قرارداد رسمی، بدون قرارداد و پیمانکاری است. از منظر گستردگی پالایشگاه‌ها، کارگران پروژه‌ای این واحدهای عظیم نفتی تا کنون به اعتصاب پیوستند:
نیروگاه سیکل ترکیبی ارومیه
پالایشگاه نفت تهران
پالایشگاه اصفهان
میدان نفتی مهران
پتروشیمی دهلران
پالایشگاه بیدبلند بهبهان
پالایشگاه اصفهان
پالایشگاه گاز چشمه خوش دهلران
پالایشگاه جفیر
پالایشگاه آبادان (بندر ماهشهر، تهران /جنوب)
پتروشیمی گچساران
نیروگاه سیکل ترکیبی جهرم
فولاد بونیا
پالایشگاه آدیش جنوبی
پالایشگاه نفتی خارگ
پالایشگاه نفت سنگین قشم
شرکت نفت ستاره خلیج فارس
بندر جاسک
و منطقه‌ی پارس جنوبی شامل: (پتروشیمی دنا، پردیس، آپادانا، عسلویه، خلیج فارس، بیدخون، دماوند و فارس).
«خط فقر مطلق» در ایران ۱۳میلیون تومان است. بنا بر شاخص‌های تورم ماهیانه، سقوط ارزش ریال و اجرایی کردن سیاست‌های نئولیبرالیستی در ایران، بیش از ۶۵درصد از جمعیت کشور، با افزایش فقر مواجه شدند. از این منظر، تعیین حداقل دستمزد ۲میلیون و ۶۵۰هزار تومان، به‌معنای مرگ طبقه کارگر در ایران است.
یکی از اصلی‌ترین مطالبات تشکل‌های مختلف کارگران، سندیکاها، زنان، معلمان و بدنه‌ی کارگران روزمزد طی ۴ماه گذشته، مخالفت با «دستمزد ۱۴۰۰» و اعتراض علیه تبعات ویران‌گر اقتصادی آن بوده است.
حالا، مطالبات کارگران پروژه‌ای نفتی، هم متشکل از خواست‌های معیشتی و هم مطالبات صنفی و ضرورت تشکل‌یابی است:
۱) افزایش حداقل دستمزد به ۱۲میلیون تومان
۲) پرداخت فوری حقوق‌های پرداخت نشده
۳) بالا بردن HSEدر کار و استانداردهای بهداشتی در محیط کار
۴) برخورداری از حق ۱۰روز مرخصی در ازای ۲۰روز کار
۵) بازگشت به کار تمامی کارگران اخراج شده
۶) دائمی شدن قراردادهای کاری
۷) لغو قوانین ویژه مناطق اقتصادی (که تماما مفادی ضد کارگری هستند)
۸) برخورداری همگانی از حق مسکن، درمان و تحصیل «رایگان»
۹) برخورداری از حق تجمع، اعتصاب و تشکل‌یابی