Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που εξερράγη το 2007 συνεχίζεται χωρίς να διαφαίνεται καμία λύση στον ορίζοντα. Αντίθετα, η κρίση κλιμακώνεται μετά από δέκα χρόνια κοινωνικής καταστροφής και πολιτικών σπασμών. Ένα επικίνδυνο αδιέξοδο έχει δημιουργηθεί μετά από ένα παγκόσμιο κραχ συγκρίσιμο με εκείνο του 1929, μια παγκόσμια ύφεση -μια Τρίτη Μεγάλη Ύφεση- με εκατομμύρια ανέργους και υπαμειβόμενη «ευέλικτη» εργασιακή σκλαβιά κάτω από ένα μόνιμο καθεστώς δρακόντειας λιτότητας, με πολέμους στη Μέση Ανατολή, ακόμη και στα Ανατολικά σύνορα της Ευρώπης, στην Ουκρανία· αλλά και με τη συνεχιζόμενη κοινωνική αντίσταση και αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις, που παλεύουν για μια διέξοδο από την κρίση.
Το διεθνές τοπίο μοιάζει με ένα ηφαίστειο ή μια σειρά από ηφαίστεια σε συνεχή έκρηξη.
Οι πόλεμοι και η πείνα ωθούν ένα τεράστιο ασταμάτητο τσουνάμι απελπισμένων προσφύγων στις πύλες της ιμπεριαλιστικής μητρόπολης όπου βρίσκεται ο καταρχήν υπαίτιος της ένδειας τους· καθεστωτικές κρίσεις εκδηλώνονται παντού με την αποσύνθεση του κοινοβουλευτισμού και την κατάρρευση των μεγάλων κομμάτων της αστικής τάξης σε κάθε χώρα· η κοινωνική και πολιτική πόλωση, οξυνόμενες κοινωνικές συγκρούσεις, η άνοδος της ακροδεξιάς, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της ισλαμοφοβίας και του αντισημιτισμού στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά και νέα κύματα εργατικών-λαϊκών εξεγέρσεων: από τις μαζικές κινητοποιήσεις στη Νότια Ευρώπη ως την «Αραβική άνοιξη» και έπειτα την κάθοδο στην κόλαση που παρήγαγε η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, στην Υεμένη, στη Λιβύη. Από τη λαϊκή εξέγερση του Πάρκου Γκεζί στην Τουρκία, την κουρδική εξέγερση για το ζήτημα του Κομπάνι και τις άγριες απεργίες των Τούρκων μεταλλεργατών έως το πραξικόπημα και το αντιπραξικόπημα του Ιουλίου του 2016 και την άνοδο του δεσποτισμού του Ερντογάν· και στην Ελλάδα, από τις μαζικές κινητοποιήσεις του 2010-12 εναντίον των μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού που εισήγαγε η τρόικα των ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ, οι οποίες οδήγησαν στην εκλογική νίκη του αριστερού ρεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ ως τη συνθηκολόγηση του τελευταίου το 2015 και μέχρι σήμερα.
Νέα ποιοτικά άλματα αναδιαμορφώνουν τώρα τη διεθνή κατάσταση:
• η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ του ακροδεξιού, υπεραντιδραστικού Προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος καλεί σε οικονομικούς, εμπορικούς και στρατιωτικούς πολέμους με τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά αντιμετωπίζοντας άμεσα πρωτοφανείς μαζικές κινητοποιήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ, με τις γυναίκες στην εμπροσθοφυλακή·
• το σοκ που παράχθηκε από το Brexit και μια Ευρωπαϊκή Ένωση που καταρρέει, τώρα κάτω από την ισχνή μεταμφίεση μιας «Ευρώπης πολλών ταχυτήτων»·
• η απειλή από την ανερχόμενη άκρα δεξιά στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου το φασιστοειδές Εθνικό Μέτωπο διεκδικεί την Προεδρία, αλλά όπου επίσης οι εργάτες έχουν εκδηλώσει την αλύγιστη μαχητική τους ικανότητα στη «Γαλλική Άνοιξη» του 2016 και τις Nuits Debout της.
Είναι σαφές ότι όλα τα έκτακτα μέτρα που έλαβαν οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες διεθνώς μετά το φιάσκο της Lehman Brothers το 2008, η δρακόντεια «λιτότητα» για τις μάζες και τα ποτάμια ρευστότητας προς το καταρρέον τραπεζικό σύστημα, όχι μόνο απέτυχαν, αλλά και παρήγαγαν τις προϋποθέσεις για μια νέα κλιμάκωση της κρίσης, νέες εκρήξεις, πολέμους, κρατική καταστολή - και νέες επαναστατικές αναμετρήσεις. Η παγκόσμια πολιτική κινείται με τον πιο απρόβλεπτο, μη-γραμμικό τρόπο, μέσα από πυρετώδη ζιγκ-ζαγκ προς τα δεξιά και προς τα αριστερά, θέτοντας οξείες και επείγουσες προκλήσεις στις μάζες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων και στις πολιτικές τους οργανώσεις και κοινωνικά κινήματα.
Η ΕΕ σε τελειωτική κρίση;
Η ΕΕ σε διαδικασία αποσύνθεσης συναντά, αλληλεπιδρά και αλληλοδιεισδύει με το χάος στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Αυτό εκδηλώνεται πιο ξεκάθαρα σε δύο χώρες όπου συγχωνεύονται αυτές οι δύο διαδικασίες: μια Ελλάδα ήδη κατεστραμμένη από το τελεσίγραφο των ΕΕ και ΔΝΤ, που ζει μια διπλή τραγωδία, τη δική της ανθρωπιστική καταστροφή σε συνδυασμό με την τραγωδία των χιλιάδων προσφύγων εγκλωβισμένων κάτω από άθλιες συνθήκες σε μια κατεστραμμένη χώρα· και η Τουρκία σε βαθιά κρίση, ήδη εμπλεκόμενη στους πολέμους στην περιοχή και με τον κουρδικό λαό σε εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο και αντιμετωπίζοντας τον αυξανόμενο δεσποτισμό του καθεστώτος Ερντογάν.
Αναμφίβολα, η Ευρώπη, η γενέτειρα του καπιταλισμού τώρα σε ιστορική παρακμή, θα γίνει μια αρένα κοινωνικών μαχών που θα υπερβαίνουν όλα όσα συνέβησαν στο ιστορικό, γεμάτο αίμα και μανία, παρελθόν της.
60 χρόνια μετά την έναρξη του εγχειρήματος από τις άρχουσες τάξεις στην Ευρώπη για την οικονομική ένωσή της, ολόκληρο το εγχείρημα αποδείχθηκε μια καταστροφή από κάθε άποψη:
• μια καταστροφή για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα των κρατών μελών της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ολοένα αυξανόμενη μαζική ανεργία, μια επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις και την καταστροφή των υπηρεσιών υγείας, της εκπαίδευσης και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
• μια καταστροφή ιδιαίτερα για τους λαούς στην Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, όπου η προς ανατολάς διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για την επαναποικιοποίηση του πρώην σοβιετικού χώρου και μια μαφιόζικη παλινόρθωση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης οδήγησε στην αποβιομηχάνιση, στην καταστροφή των συνθηκών ζωής της απόλυτης πλειοψηφίας, στον πλουτισμό μιας μικρής μειοψηφίας ολιγαρχών και διεφθαρμένων πολιτικών και στη μαζική μετανάστευση του φτωχού λαού.
• μια καταστροφή για την ειρήνη, τόσο στην Ευρώπη, από το ρόλο της ΕΕ στους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία ως το τρέχον ουκρανικό φιάσκο και την πολεμοχαρή επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, καθώς και στο χρονικό της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας σε Λιβύη, Συρία, Μέση Ανατολή και Αφρική.
• μια καταστροφή για εκατομμύρια πρόσφυγες -θύματα των ιμπεριαλισμών της Ευρώπης και των ΗΠΑ-, οι οποίοι, ψάχνοντας για αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής στην προσπάθειά τους για επιβίωση, αντιμετωπίζουν μια «Ευρώπη-φρούριο», μια κυνική ΕΕ που κλείνει την οδό των Δυτικών Βαλκανίων, υπογράφοντας την διαβόητη συμφωνία με την Τουρκία του Ερντογάν και στη συνέχεια με μια μη υπάρχουσα «Λιβύη», καταδικάζοντας τους πρόσφυγες να πνιγούν στη μέση της Μεσογείου και στο Αιγαίο, ή να κλειστούν σε νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ή να πέσουν θύματα των ρατσιστών, φασιστών, της αστυνομίας και των στρατιωτικών, ή να αναγκαστούν να «επιστρέψουν» στις κατεστραμμένες πατρίδες τους.
• μια καταστροφή για το περιβάλλον κι όλων των συνθηκών ζωής, κατεστραμμένων από την καπιταλιστική απληστία
• μια καταστροφή για τους καπιταλιστές τους ίδιους, καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έπληξε βαθύτατα τις προσπάθειές τους για οικονομική και νομισματική ένωση, έδωσε ένα μοιραίο πλήγμα στη ζώνη του ευρώ, οδήγησε σε ακήρυχτη χρεοκοπία όχι μόνο την περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της Deutsche Bank, της μεγαλύτερης τράπεζας στην ηπειρωτική Ευρώπη, πυροδοτώντας δηλητηριώδη εθνικισμό, ξενοφοβία, φασισμό και ρατσιστικό μίσος, τρέφοντας όλους τους εθνικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και εντατικοποιώντας τις φυγόκεντρες δυνάμεις της αποσύνθεσης, αρχής γενομένης με το Brexit.
Η Αμερική, η ισχυρότερη καπιταλιστική χώρα στον κόσμο, βρίσκεται στο κέντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Η μητροπολιτική Ευρώπη είναι το πιο ευάλωτο θύμα, ένας πρώτος στόχος, μαζί με την Κίνα και το Ιράν, των προσπαθειών του καπιταλισμού των ΗΠΑ να εξάγουν τη δική τους κρίση.
Πρέπει να οργανωθούμε, να αντισταθούμε, να αγωνιστούμε και να νικήσουμε!
Η εκλογή ενός αποκρουστικού τέρατος όπως Ντόναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο, είναι και μια εκδήλωση της σήψης και της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και ένας πανίσχυρος, απρόβλεπτος παράγοντας επιτάχυνσής της. Ο προστατευτισμός, ο οικονομικός εθνικισμός και οι πολιτικές «Η Αμερική πρώτα» υπό τον Τραμπ μπορεί να δώσουν ένα μοιραίο πλήγμα στο καταρρέον οικοδόμημα της ΕΕ. Η όξυνση όλων των αντιφάσεων παράγουν συνθήκες -παρά την επικρατούσα απαισιοδοξία, ιδιαίτερα ανάμεσα στην κατακερματισμένη, συγχυσμένη και υποχωρούσα Αριστερά- για νέες ταξικές αναμετρήσεις, ακόμα και επαναστατικές εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Το είδαμε ήδη στην πρώτη φάση της κρίσης, με τις μαζικές κινητοποιήσεις του 2010-12 στη Νότια Ευρώπη, στην Ισπανία των «Αγανακτισμένων» ή στην Ελλάδα, όπου ακόμη και τώρα, αν και βυθισμένος σε μια άβυσσο κοινωνικής εξαθλίωσης, ο φτωχοποιημένος λαός εξακολουθεί να αντιστέκεται, παρά το πλήγμα μετά την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα νέο κύμα αγώνων έρχεται. Προοίμιό του είναι η εξέγερση της Γαλλικής Άνοιξης του 2016 ενάντια στον Αντεργατικό Νόμο Ελ Κομρί. Έχει αποδειχθεί ότι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι η εργατική τάξη, οι κληρονόμοι της Κομμούνας του Παρισιού, της γενικής απεργίας του 1936 και του Μάη του 68, ένας πρωταγωνιστής ικανός και να νικήσει «τη μπλε μαρίν πανούκλα» του Εθνικού Μετώπου και να ανατρέψει τον καπιταλισμό.
Στην Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη και στα εξαθλιωμένα Βαλκάνια, αποσταθεροποιημένα από τη συνολική κρίση της ΕΕ και την αντιπαράθεση μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, βλέπουμε μαζικές ταραχές, εθνικές συγκρούσεις, άνοδο των ακροδεξιών κυβερνήσεων στην Ουγγαρία και την Πολωνία - αλλά και αλλεπάλληλες μαζικές κοινωνικές εξεγέρσεις στη Ρουμανία, στη Μολδαβία, στη Βουλγαρία, στο Μαυροβούνιο, στη Μακεδονία, στο Κόσοβο, στη Σερβία και στη Βοσνία. Ακόμα και στην Πολωνία, πραγματοποιήθηκε μια νικηφόρα «Μαύρη Απεργία» γυναικών ενάντια στην επέκταση του νόμου κατά των αμβλώσεων από το υπερ-συντηρητικό καθεστώς. Η «ολοκλήρωση» της περιοχής με την ΕΕ έχει μεταμορφωθεί από ευχή σε εφιάλτη.
Η Ευρωπαϊκή αστική τάξη έχει αποδείξει ιστορικά την απόλυτη ανικανότητά της να ενοποιήσει την Ήπειρο είτε μέσω του πολέμου είτε με μια «ειρηνική» οικονομική διαδικασία. Το αίτημα από τους Δεξιούς λαϊκιστές ή τους «αριστερούς» εθνικιστές για επιστροφή στο ζουρλομανδύα του αστικού Έθνους Κράτους, είναι μια συνταγή για την καταστροφή. Η δηλητηρίαση της οικονομικής ζωής με τον εθνικισμό οδηγεί στο φασισμό και είναι καταδικασμένη να αποτύχει στην αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης.
Μόνο η εργατική τάξη μπορεί να βάλει ένα τέλος στην κρίση και να ενοποιήσει την Ήπειρο σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις, παλεύοντας να χτίσει, πάνω στα ερείπια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ.
Οι εργάτες και οι φτωχοί της Ευρώπης δεν μπορούν να χειραφετηθούν χωρίς αλληλεγγύη και κοινό αγώνα μαζί με όλους τους καταπιεσμένους ενάντια σε κάθε μορφή διάκρισης φύλου, εθνοτικής ή εθνικής καταγωγής, θρησκείας ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Ένας κοινός αγώνας με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, καθώς και με όλους τους λαούς τους καταπιεσμένους από τον ιμπεριαλισμό σε Μέση Ανατολή, Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική είναι απαραίτητος.
Ήδη στον πρώτο γύρο αγώνων, μετά την έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης, αυτή η διασύνδεση έγινε πολύ σαφής γύρω από τη Μεσόγειο: η Πουέρτα ντελ Σολ της Μαδρίτης συνδέθηκε με την πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο και στη συνέχεια με την Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα και το Πάρκο Γκεζί και την πλατεία Ταξίμ στην Ιστανμπούλ.
Από την Αραβική επανάσταση στον εφιάλτη του θρησκευτικού σεχταρισμού
Η αραβική επανάσταση, ιδίως οι μερικώς νικηφόρες επαναστάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία, έθεσαν τέλος σε μια μακρά περίοδο κατά την οποία δεν υπήρχε καμία νικηφόρα επανάσταση σε διεθνές επίπεδο. Οι τελευταίες νικηφόρες επαναστάσεις που είχε δει ο κόσμος ήταν εκείνες στο Ιράν και στη Νικαράγουα, αμφότερες το 1979, οι οποίες δυστυχώς βγήκαν ξινές αργότερα. Η αιγυπτιακή επανάσταση, συγκεκριμένα, ήταν μια από τις ισχυρότερες μαζικές εξεγέρσεις στη σύγχρονη ιστορία, αντιπαλεύοντας τρεις διαφορετικές δομές εξουσίας διαδοχικά. Κατάφερε να ανατρέψει δύο απ' αυτές, αλλά τελικά αναχαιτίστηκε από το Βοναπαρτιστικό καθεστώς του στρατηγού αλ Σίσι στα μέσα του 2013. Η πρόσφατη απελευθέρωση του Χόσνι Μουμπάρακ από την φυλακή είναι μια προσβολή στον ηρωικό αγώνα του αιγυπτιακού λαού και δείχνει ότι η επανάσταση έχει ηττηθεί, τουλάχιστον προσωρινά. Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι ένας από τους βασικούς λόγους για την ήττα της επανάστασης είναι η απουσία ενός επαναστατικού προλεταριακού κόμματος, η δημιουργία του οποίου αποτελεί φλέγον ζήτημα σε όλες τις χώρες μας.
Ο ιμπεριαλισμός παρενέβη και σκόρπισε χάος στη Μέση Ανατολή για να σταματήσει την Αραβική επανάσταση: η κόλαση στη Συρία και τη Λιβύη, η δικτατορία του αλ Σίσι στην Αίγυπτο, οι θηριωδίες στην Υεμένη. Το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε» ή Νταές είναι ένας Φρανκενστάιν δημιουργημένος από τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό και τους περιφερειακούς συμμάχους του, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Τουρκία του Ερντογάν στην προμετωπίδα, στην προσπάθειά τους να μετατρέψουν τη συριακή εξέγερση της 15ης Μαρτίου 2011 σε εμφύλιο πόλεμο με βάση το θρησκευτικό σεχταρισμό. Ο ρατσισμός και οι διακρίσεις κατά των μουσουλμανικών και των αραβικών περιθωριοποιημένων πληθυσμών, καθώς και οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης που δημιουργεί μεγάλους θύλακες ανεργίας και δυστυχίας στα μητροπολιτικά κέντρα, τροφοδότησαν τη μηδενιστική τρομοκρατία που ασκείται απ' το Νταές.
Ο ηρωικός κουρδικός λαός, η μόνη δύναμη που πραγματικά αντιστάθηκε νικηφόρα στο Νταές στη Ροζάβα, το Συριακό Κουρδιστάν, αντιμετωπίζει νέους κινδύνους που προέρχονται από τις δολοπλοκίες του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, τη μυστική διπλωματία και την αδιάλλακτη άρνηση των δικαιωμάτων των Κούρδων, ακόμη και πέρα από σύνορά του, από το τουρκικό κράτος.
Η νέα διοίκηση Τραμπ, συνδυάζοντας τους πιο φαύλους αντισημίτες γύρω από τον πρόεδρο στο Λευκό Οίκο μαζί με τους ακραίους Σιωνιστές, θα κλιμακώσει τον τρόμο. Συγκαλύπτει την ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου στο Ισραήλ, διευρύνοντας τον αποικισμό των εποίκων της Παλαιστινιακής γης και ακόμη προγραμματίζει την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης, για να ολοκληρωθεί η Νάκμπα (Καταστροφή) του Παλαιστινιακού λαού. Προωθούνται επίσης σχέδια για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στα ανοικτά των ακτών της Παλαιστίνης, πράγμα που σημαίνει ότι ο Παλαιστινιακός λαός θα πρέπει να ληστευθεί από μια πλουτοπαραγωγική πηγή που δικαιωματικά του ανήκει. Φέτος είναι η εκατονταετηρίδα της Διακήρυξης Μπάλφουρ, αυτής της απαίσιας ομολογίας πίστεως εκ μέρους του βρετανικού ιμπεριαλισμού, η οποία παρείχε στο Σιωνισμό την ευκαιρία της δημιουργίας ενός «Εβραϊκού σπιτιού» στην Παλαιστίνη, δημιουργώντας έτσι την ιστορική βάση της υποδούλωσης του παλαιστινιακού λαού. Ας ξεσηκωθούμε για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων αυτού του διωκόμενου λαού, προκειμένου να καταστεί δυνατή η αυτοδιάθεσή του.
Επιπλέον, η στρατηγική της κυβέρνησης Τραμπ είναι να εκμεταλλευτεί την αντιδραστική διάσπαση Σουνιτών-Σιιτών για να σχηματίσει μια πολεμική συμμαχία των ολιγαρχικών Αραβικών καθεστώτων στην περιοχή υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, με τους πολεμοκάπηλους στο Ισραήλ, για μια αναμέτρηση με το Ιράν και τους περιφερειακούς συμμάχους του. Αυτό θα φέρει σε πλεονεκτική θέση το βασίλειο των Σαούδ, ίσως το πιο αντιδραστικό κράτος στον πλανήτη σήμερα, κυβερνώμενο από μια συμμορία εισοδηματιών, στην προσπάθειά του ν' αρπάξει όλο και μεγαλύτερες πηγές των ορυκτών καυσίμων, και την κυβέρνηση του ΑΚΡ στην Τουρκία, στην εμμονική της προσπάθεια να καταστήσει τον ηγέτη της Ερντογάν τον «Ραΐς» ολόκληρου του σουνιτικού κόσμου.
Ωστόσο, πιστεύουμε ότι η ορμή της αραβικής επανάστασης και η συνέχειά της σε άλλες χώρες δεν έχει εξαντληθεί πλήρως. Η εμπειρία της εξέγερσης της τυνηζιάνικης εργατικής νεολαίας, του «λαϊκού φεστιβάλ» που ήταν η πλατεία Ταχρίρ, της γενναίας αντίστασης που ύψωσε ο λαός της Υεμένης, του Μπαχρέιν, της Ιορδανίας, ή του Μαρόκο σε απαίσιους κυρίαρχους, της ιλιγγιώδους έκρηξης δημιουργικότητας και ηρωικής αντίστασης της λαϊκής εξέγερσης του Γκεζί στην Τουρκία, της χαράς της απελευθέρωσης που δονούσε την ατμόσφαιρα στα πρώτα στάδια της ίδρυσης της Ροζάβα - όλη αυτή η εμπειρία θα έχει αφήσει χωρίς αμφιβολία ίχνη πίσω της, βάσει των οποίων νέοι αγώνες θα έρθουν στο προσκήνιο και θα ευδοκιμήσουν.
Επείγουσα απάντηση αναγκαία για μια επείγουσα κατάσταση
Η ώθηση για να γενικευθεί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι πιο επικίνδυνη από ποτέ, απειλεί όλους τους λαούς του κόσμου - και πρέπει να αγωνιστούμε παντού για να νικήσουμε τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Ακόμη και πριν την έλευση του Τραμπ, ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ σε συμπαιγνία με τους Ευρωπαίους συμμάχους του, εργαζόταν πυρετωδώς με κάθε διαθέσιμο μέσο για να περικυκλώσει τη Ρωσία και την Κίνα με σκοπό να τις γονατίσει, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Αυτή η επίμονη πολιτική, συνοδευόμενη από το ράλλυ για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής λόγω των ενεργειακών της αποθεμάτων, θα οδηγήσει, κατά πάσα πιθανότητα, τον κόσμο στην καταστροφή ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, αργά ή γρήγορα. Η δραματική εναλλακτική που έθεσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου είναι τώρα πιο επίκαιρη από ποτέ: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.
Υπό αυτούς τους φλέγοντες όρους, μια Επείγουσα Συνδιάσκεψη όλων των μαχόμενων δυνάμεων που αγωνίζονται για τη χειραφέτηση από τον ιμπεριαλισμό, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και όλες τις μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης, είναι απαραίτητη για να συζητηθούν οι μεταβολές και οι προκλήσεις της διεθνούς κατάστασης και για την εκπόνηση ενός κοινού διεθνούς προγράμματος δράσης.
Το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι» και το ηλεκτρονικό δίκτυο RedMed έχουν ήδη διοργανώσει με επιτυχία τρεις διεθνείς συνδιασκέψεις τα τελευταία χρόνια. Τώρα, με συνείδηση του επείγοντος χαρακτήρα της κατάστασης και την ανάγκη για διεθνισμό στην πράξη, καλούμε όλους τους μαχητικούς εργάτες και τις λαϊκές οργανώσεις και κοινωνικά κινήματα στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και διεθνώς, καθώς και τις δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς που προέρχονται από διαφορετικές παραδόσεις, να ενωθούν μαζί μας σε μια Επείγουσα 4η Ευρω-Μεσογειακή Εργατική Συνδιάσκεψη στην Αθήνα, στην Ελλάδα, από τις 26 ως τις 28 Μαΐου 2017.
Φέτος είναι η Εκατονταετηρίδα της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, η οποία δημιούργησε το πρώτο βιώσιμο εργατικό κράτος στην ιστορία. Όλες οι υπόλοιπες επαναστάσεις και τα άλλα είδη μετάβασης στην κατάργηση του καπιταλισμού του 20ου αιώνα ήταν, σε μεγάλο βαθμό, απόγονοι αυτής της κύριας πηγής. Ας εμπνευστούμε από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε εκ νέου ένα διεθνές κίνημα που θα ηγηθεί σ' όλους τους αγώνες για χειραφέτηση, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος και θα δημιουργήσει τις βάσεις μιας αταξικής κοινωνίας σε διεθνή κλίμακα, που θα αποκλείει για πάντα τη βαρβαρότητα στην οποία ο παρακμάζων καπιταλισμός μας οδηγεί για ακόμη μια φορά.
25 Μαρτίου 2017