Για μια Ελεύθερη Σοσιαλιστική Παλαιστίνη σε μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής
Με την προβοκάτσια του να ανακηρύξει στις 6 Δεκεμβρίου 2017 «την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ» ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, κλιμακώνει τους ήδη εξαπλούμενους πολέμους, την πολιτική κρίση και τις λαϊκές εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή. Αυτή η βάναυση αποκήρυξη όλων των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, αποτελεί νέα επίθεση σε όλους τους αραβικούς και μουσουλμανικούς λαούς και απειλή κατά της ανθρωπότητας μέσω της επέκτασης του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Καλούμε το διεθνές εργατικό κίνημα, όλους τους μαχητές της ελευθερίας και τους καταπιεσμένους του κόσμου να κινητοποιηθούν αμέσως σε αλληλεγγύη με τον Παλαιστινιακό λαό λαμβάνοντας μέρος και υποστηρίζοντας τον ηρωικό του αγώνα στην γη του που του την άρπαξαν με την κατοχή από το Ισραηλινό Σιωνιστικό καθεστώς, τον στρατό του και τους εποίκους του.
Ο ίδιος ο Τραμπ κατέδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι δεν υπάρχει περιθώριο για συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό και το σιωνιστικό προπύργιό του στην περιοχή. Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ, τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα στην περιοχή υπό την ηγεσία της Σαουδικής μοναρχίας, καθώς και ο συνεργάτης τους Μαχμούντ Αμπάς, ηγέτης της λεγόμενης «Παλαιστινιακής Αρχής» προσποιήθηκαν ότι εξεπλάγησαν από την πρόκληση Τραμπ, «διαμαρτυρόμενοι» ότι οι ΗΠΑ θέτουν σε κίνδυνο τις «διαπραγματεύσεις της ειρηνευτικής διαδικασίας» και τη «λύση των δύο κρατών». Καιρό τώρα οι «διαπραγματεύσεις» υπό αμερικανική εποπτεία είναι νεκρές και η «λύση των δύο κρατών» είναι ένα ζόμπι. Τι είδους παλαιστινιακό «κράτος» θα μπορούσε να είναι ένα άοπλο, κατακερματισμένο Μπαντουστάν1 στο 15% του ιστορικού εδάφους της Παλαιστίνης, χωρίς έλεγχο επί των υδάτινων και των άλλων ζωτικών πόρων, υπό τον ασφυκτικό στρατιωτικό έλεγχο του Ισραήλ;
Η υποκρισία των διαμαρτυριών των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των αντιδραστικών κυβερνώντων στις Αραβικές και Μουσουλμανικές χώρες αποδεικνύεται από την κενότητα της «καταδίκης» τους και από την έλλειψη οποιασδήποτε πραγματικής πρακτικής δράσης ενάντια στις προβοκάτσιες του Τραμπ και του Νετανιάχου. Η «Ισλαμική Διάσκεψη» στην Κωνσταντινούπολη, εκτός από κούφια λόγια, δεν έκανε κανένα πραγματικό βήμα στην κατεύθυνση μιας ρήξης με τον ιμπεριαλισμό και τον Σιωνισμό.
Ευθυγραμμισμένος με τη γενική του τοποθέτηση, ο Ερντογάν της Τουρκίας έχει εκτοξεύσει κριτικές στον Τραμπ και στο Ισραήλ. Αυτό γίνεται απλά για εγχώρια κατανάλωση και για να πείσει τις αραβικές μάζες ότι είναι ο μόνος ηγέτης στον Σουνιτικό κόσμο που μπορεί να αμφισβητήσει τις ΗΠΑ στο όνομα των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.
Το ιστορικό του σχετικά με το περιστατικό του Mavi Marmara, όπου τελικά υποχώρησε και ομαλοποίησε τις σχέσεις με το Ισραήλ – επαίσχυντα η σύμβαση εξομάλυνσης των διμερών σχέσεων υπεγράφη επίσημα [ως σύμβαση] ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ιερουσαλήμ!– θα έπρεπε να καταδείξει στον αραβικό κόσμο την κενότητα της τωρινής του τοποθέτησης. Εκείνο που θα έπρεπε να κάνει είναι ο τερματισμός όλων των διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών σχέσεων με το Ισραήλ, η ρήξη με το ΝΑΤΟ και το κλείσιμο της στρατιωτικής βάσης του Ιντζιρλίκ στη νοτιοανατολική Τουρκία, απ’ όπου η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ χτυπά όλες τις δυνάμεις στη Μέση Ανατολή που θεωρεί ότι είναι αντίθετες στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό και στο Σιωνισμό.
Στην Ελλάδα, ο Τσίπρας και η λεγόμενη «αριστερή» του κυβέρνηση, καθιέρωσαν μια στενή στρατηγική συμμαχία με το ακροδεξιό σιωνιστικό καθεστώς του Νετανιάχου και με τη στρατιωτική δικτατορία στην Αίγυπτο. Η Ελληνική κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στη συνεργασία της με το σιωνιστικό κράτος στην εκμετάλλευση στο μέλλον των αποθεμάτων φυσικού αερίου της Μεσογείου.
Την παραμονή της διακήρυξης του Τραμπ, ο Τσίπρας είχε επαινέσει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και συμφώνησε να επεκτείνει το στρατηγικά κρίσιμο δίκτυο των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα.
Η Γαλλία και η ΕΕ, μετά την ιμπεριαλιστική απόφαση των ΗΠΑ, υποδέχτηκαν την επίσκεψη ενός Νετανιάχου που θραμβολογούσε και συνδύασαν ήπιες λεκτικές επικρίσεις με τη διακηρυγμένη αποδοχή του «ηγετικού ρόλου των ΗΠΑ στην ειρηνευτική διαδικασία». Αυτό που χωρίζει τον Μακρόν από τον Τραμπ είναι η αντίθεση του τελευταίου στις μπίζνες της γαλλικής πετρελαϊκής επιχείρησης Total στο Ιράν.
Η Ρωσία του Πούτιν συνδύασε επίσης κάποια ήπια κριτική με μια περιοδεία του Ρώσου προέδρου στην Τουρκία, τη Συρία και την Αίγυπτο. Η ανακοίνωση της μερικής απομάκρυνσης των ρωσικών στρατευμάτων από τη Συρία, οι νέες οικονομικές συμβάσεις με τον φιλο-αμερικανό, φιλο-Σαουδάραβα Αιγύπτιο δικτάτορα αλ Σίσι και οι υπάρχουσες σχέσεις με τον Νετανιάχου υπογραμμίζουν τη βούληση του Κρεμλίνου να ενεργήσει ως παγκόσμια δύναμη που αναζητά συμβιβασμό με τις ΗΠΑ - όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά πάνω απ’ όλα στην Ουκρανία και τον πρώην σοβιετικό χώρο.
Ηγετική δύναμη της Αραβικής αντίδρασης παραμένει η Σαουδική Αραβία. Ο Τραμπ δεν θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την αμερικανική στρατηγική για την οικοδόμηση ενός άξονα Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας επικεφαλής άλλων σουνιτικών κρατών ενάντια στο Ιράν και τους συμμάχους του στην περιοχή.
Η Σαουδική μοναρχία του Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν βρίσκεται σε βαθιά κρίση τόσο οικονομικά, συσσωρεύοντας για πρώτη φορά ελλείμματα καθώς η παγκόσμια ύφεση επηρεάζει την τιμή του πετρελαίου, όσο και πολιτικά, με το ήμισυ σχεδόν της βασιλικής οικογένειας στη φυλακή, και σημαντικά προβλήματα για τη Σαουδική Αραβία στην Υεμένη και στην αντιπαράθεση με το Κατάρ.
Ο Τραμπ είχε αναμφίβολα τη σιωπηρή συγκατάθεση της Σαουδικής Αραβίας πριν πάρει τη δημόσια απόφασή του. Αλλά αυτό το γεγονός θα βαθύνει τη Σαουδική κρίση και θα επιδεινώσει την πολιτική αστάθεια τόσο στο Ριάντ όσο κι ανάμεσα σε όλους τους συμμάχους του.
Η κρίση αξιοπιστίας και νομιμοποίησης όλων των καθεστώτων της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινιακών ηγεσιών στη Ραμάλα και τη Γάζα βαθαίνει. Δεν είναι τυχαίο ότι το 70 τοις εκατό του Παλαιστινιακού πληθυσμού απορρίπτει τον Αμπάς και ζητά την αποχώρησή του από τη θέση εξουσίας. Μια πλειοψηφία ζητάει μια παρατεταμένη λαϊκή εξέγερση για να ηττηθεί η προβοκάτσια του Τραμπ. Η Χαμάς και η Χεζμπολάχ έχουν απευθύνει έκκληση για μια Τρίτη Ιντιφάντα. Ανεξάρτητα από τον αριθμό των ήδη εμπλεκομένων στη μάχη στους δρόμους της κατεχόμενης Παλαιστίνης, η λαϊκή οργή αυξάνεται ραγδαία σαν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.
Ένα υπολογίσιμο κομμάτι του Παλαιστινιακού κινήματος βλέπει ότι το 2017/18 δεν είναι ούτε το 1987, η εποχή της πρώτης Ιντιφάντα την οποία σταμάτησαν αργότερα οι προδοτικές διαπραγματεύσεις του Όσλο, ούτε το 2000, όταν ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα μετά την πρόκληση του Σαρόν και την κατάρρευση της διαδικασίας του Όσλο.
Ο αντίκτυπος της δεκάχρονης άλυτης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στη Μέση Ανατολή και διεθνώς δεν έχει προηγούμενο. Η ίδια η απόφαση του Τραμπ δεν αποτελεί ένδειξη της δύναμής του αλλά της τεράστιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, της ταχείας πτώσης της δημοτικότητάς του, της εξάρτησής του από τους παρανοϊκούς Ευαγγελιστές, του πολιτικού εμφυλίου πολέμου στο πλαίσιο της ίδιας της βαθιά διχασμένης κυρίαρχης τάξης των ΗΠΑ. Αυτή η φαγωμάρα φάνηκε με την υπόθεση Flynn λίγο πριν την απόφαση για την Ιερουσαλήμ και την εκλογική ήττα του Τραμπ στις εκλογές για τη Γερουσία στην Αλαμπάμα αμέσως μετά.
Νέοι κίνδυνοι και νέες επαναστατικές δυνατότητες αναδύονται που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ούτε σε εθνικό ούτε σε περιφερειακό επίπεδο παρά μόνο σε παγκόσμια κλίμακα.
Τμήματα της Παλαιστινιακής πρωτοπορίας καταλαβαίνουν ότι απλά άλλη μια εξέγερση δεν θα είναι αρκετή, αλλά ότι αυτή τη φορά η Ιντιφάντα θα πρέπει να εξελιχθεί σε μια πραγματική Θάουρα2 - μια Επανάσταση ως τη νίκη. Και για να επιτευχθεί μια τέτοια νίκη χρειάζεται μια διεθνής επαναστατική κινητοποίηση δυνάμεων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό.
Όλο και περισσότεροι Παλαιστίνιοι πείθονται ότι η μόνη λύση είναι η δημιουργία ενός μόνο κράτους όπου όλοι οι πολίτες θα έχουν ίσα δικαιώματα. Αλλά αυτή η λύση του ενός κράτους με ίσα πολιτικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων, εγγυημένων για όλους, Άραβες και Εβραίους, δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς αναμέτρηση, ήττα και διάλυση των δομών του Σιωνιστικού κράτους.
Μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε μια σοσιαλιστική βάση ενότητας όλων των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων, χειραφετημένων από τον Ιμπεριαλισμό, το Σιωνισμό και τα τοπικά αντιδραστικά καθεστώτα, στο πλαίσιο μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας ελεύθερων λαών - Αράβων, Τούρκων, Εβραίων, Κούρδων, Ιρανών κ.λπ. - της Μέσης Ανατολής.
Για να προωθηθεί και να υλοποιηθεί αυτή η προοπτική είναι απαραίτητη μια επίμονη μάχη σε δύο επίπεδα:
• να εργαστούμε χωρίς καθυστέρηση για να εγκαθιδρύσουμε ένα διεθνές και περιφερειακό Ενιαίο Μέτωπο στη δράση, όλης της επαναστατικής αριστεράς και των λαϊκών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε αλληλεγγύη με τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού και ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως περιγράφηκε στο Ψήφισμα της Τέταρτης Ευρωμεσογειακής Συνδιάσκεψης που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, το Μάιο του 2017.
• να ξεπεράσουμε την κρίση ηγεσίας στους κοινωνικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες οικοδομώντας ισχυρά επαναστατικά κόμματα και μια επαναστατική Διεθνή.
Κάτω τα χέρια από την Αλ Κουντς3/Ιερουσαλήμ!
Κάτω ο ιμπεριαλισμός, ο Σιωνισμός και τα τσιράκια τους!
Παλαιστίνη ελεύθερη από τον Iορδάνη Ποταμό ως τη θάλασσα!
Για μια ενωμένη, ελεύθερη, σοσιαλιστική Παλαιστίνη σε μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής!
15 Δεκεμβρίου 2017
DIP [Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα] (Τουρκία)
EEK [Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα] (Ελλάδα)
Marxist Workers League [Μαρξιστική Εργατική Ένωση] /MTL (Φινλανδία)
Partido Obrero [Εργατικό Κόμμα] (Αργεντινή)
Partido de los Trabajadores [Κόμμα των Εργαζομένων] (Ουρουγουάη)