3Η ΕΥΡΩΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ
Αθήνα, Ελλάδα, 18-20 Ιουλίου 2015
Αλληλεγγύη στο λαό της Ελλάδας!
Κάτω η τρόικα των ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ!
Οι καπιταλιστές να πληρώσουν την κρίση του συστήματός τους! Ρήξη με την ηγεσία Τσίπρα και τους ομοϊδεάτες του παντού!
Για μια διεθνιστική επαναστατική λύση στην κρίση!
Τελική απόφαση
Εμείς, οι συμμετέχοντες στην 3η Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη, η οποία συγκλήθηκε στην Αθήνα (Ελλάδα) από το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι» και το δίκτυο RedMed στις 18-20 Ιουλίου 2015, καλούμε τη διεθνή εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους σε όλο τον κόσμο να κινητοποιηθούν και να εκφράσουν στην πράξη την αλληλεγγύη τους στους Έλληνες εργάτες και τις λαϊκές μάζες που βρίσκονται κάτω από τη συνεχή και κλιμακούμενη επίθεση της μισητής ιμπεριαλιστικής τρόικας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Καταγγέλλουμε το βάρβαρο νέο «πρόγραμμα διάσωσης», δηλ. κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από την τρόικα με επικεφαλής την Γερμανική κυβέρνηση CDU/SPD των Μέρκελ /Σόιμπλε /Γκάμπριελ και τη συνενοχή όλων των άλλων ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κυβερνήσεων.
Χαιρετίζουμε τη συνεχιζόμενη ηρωική αντίσταση των Ελλήνων εργατών και των φτωχών, ιδιαίτερα της νέας γενιάς, στη μαζική κινητοποίηση της 3ης Ιουλίου και το θρίαμβο του ΟΧΙ με 62% των ψήφων στο δημοψήφισμα ενάντια στον εκβιασμό των ιμπεριαλιστικών «θεσμών» και την άνευ προηγουμένου εκστρατεία εκφοβισμού από όλα τα μέσα ενημέρωσης, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, καθώς και το κλείσιμο των Ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ.
Καταδικάζουμε απερίφραστα την προδοσία της λαϊκής βούλησης που εκφράστηκε στη νίκη του ΟΧΙ και τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ του Τσίπρα που υπέγραψε ένα ακόμη χειρότερο «πρόγραμμα λιτότητας», καταδικασμένο, πολιτικά και οικονομικά, να αποτύχει.
Στεκόμαστε στο πλευρό της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, στην απόρριψη του επαίσχυντου συμφώνου παράδοσης στους γκάνγκστερς του παγκόσμιου κεφαλαίου που μετατρέπει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο της ΕΕ, υπό τη διοίκηση μιας κυβέρνησης «προθύμων» απαλλαγμένης από κάθε αριστερή αντιπολίτευση, αντιδημοκρατική και όμηρο των δυνάμεων της αστικής αντίδρασης, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Η δραματική κλιμάκωση της πολιτικής και οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη με επίκεντρο την Ελλάδα σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού που ξέσπασε το 2007/08.
Οι πυρετώδεις αλλαγές της κατάστασης και τα απότομα ζιγκ-ζαγκ, δεξιά και αριστερά, εκδηλώνουν την απότομη επιδείνωση της κρίσης και την γρήγορη επιτάχυνση της αντιπαράθεσης μεταξύ ασυμβίβαστων ταξικών δυνάμεων. Αυτό που βιώσαμε τον τελευταίο μήνα (και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα), είναι ένας ολοκληρωτικός ταξικός πόλεμος, άγρια διεξαγόμενος από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ενάντια στις εξαθλιωμένες Ελληνικές λαϊκές μάζες, καθώς και η πρώτη μάχη εναντίον των λαών όλης της Ευρώπης, ανατολικά και δυτικά.
Αυτό το πολιτικό-οικονομικό πραξικόπημα εκδηλώνει με σαφήνεια τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βαθαίνει τη διαδικασία αποσύνθεσης της ίδιας της ΕΕ, καθώς και την παρακμή της αστικής δημοκρατίας.
Ακόμη και ο πρωταγωνιστής αυτής της ευρωπαϊκής αντεπανάστασης, η ιμπεριαλιστική Γερμανία, με την επίδειξη του συνόλου του ακραίου πολιτικού και κοινωνικού σαδισμού της, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί ή να αισθανθεί ασφαλής ως αποτέλεσμα της Πύρρειας νίκης της. Η σύνθλιψη ενός αδύναμου Έλληνα πρωθυπουργου έτοιμου να παραδοθεί, δεν είναι το ίδιο με το σπάσιμο του δυναμικού της κοινωνικής αντίστασης ή το μαχητικό πνεύμα ενός καταπιεσμένου, αλλά ακόμα περήφανου, τολμηρού και γενναίου λαού, που ταπείνωσε αρκετά πρόσφατα την τρόικα και τις άρχουσες τάξεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ συνόψισε άριστα όλες τις ανησυχίες της γερμανικής και ευρωπαϊκής αστικής τάξης:
«Η πυρετώδης ρητορική ακροαριστερών ηγετών, σε συνδυασμό με την υψηλή ανεργία των νέων σε διάφορες χώρες, θα μπορούσε να είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός.»
«Για μένα, η ατμόσφαιρα είναι λίγο παρόμοια με το χρόνο που ακολούθησε το 1968 στην Ευρώπη», είπε.
«Μπορώ να αισθανθώ, ίσως όχι μια επαναστατική διάθεση, αλλά κάτι σαν διαδεδομένη ανυπομονησία. Όταν η ανυπομονησία γίνεται όχι μια ατομική αλλά μια κοινωνική εμπειρία του αισθήματος, αυτή είναι η εισαγωγή στις επαναστάσεις.» (Financial Times, 17 Ιουλίου 2015)
Η υπογραφή της συμφωνίας συνθηκολόγησης από τον Τσίπρα, η οποία χαρακτηρίζεται ακόμη από το Γερμανικό περιοδικό Der Spiegel ως «λίστα της φρίκης», δεν μπορεί να εορτάζεται ως το «τέλος της ιστορίας», ιδίως εφόσον ζούμε τώρα το τέλος του αείμνηστου «τέλους της Ιστορίας» που διακήρυξε ο ιμπεριαλισμός το 1991. Οι νέες κι απρόσμενες εκπλήξεις είναι καθοδόν.
Η γερμανική αστική τάξη υποστηριζόμενη πλήρως από τη σοσιαλδημοκρατία «πέτυχε» να οξύνει όλους τους ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς εντός και εκτός Ευρώπης.
Εκτός Ευρώπης, εκφράστηκε με την έντονη διαμάχη μεταξύ του ΔΝΤ και της ΕΕ -στην πραγματικότητα μεταξύ των ΗΠΑ και της Γερμανίας- χωρίς να περιοριστεί σε αυτήν, για το μη βιώσιμο του ελληνικού χρέους και την ανάγκη «ελάφρυνση του [χρέους]», αν και το ΔΝΤ απαιτούσε, κι εξακολουθεί να απαιτεί, ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι η ΕΕ, τα πιο δρακόντεια μέτρα λιτότητας για την Ελλάδα. Η κυβέρνηση Ομπάμα δεν έκρυψε τους φόβους της για τον «παγκόσμιο συστημικό κίνδυνο» (Jack Lew, Αμερικανός Υπουργός Οικονομικών) που θα σημάνει ένα Grexit, ιδιαίτερα με την αμερικανική οικονομία να εξακολουθεί να παλεύει με την κρίση και να προετοιμάζεται για μια πιθανή αύξηση των επιτοκίων της.
Η επικαιροποιημένη έκθεση του ΔΝΤ στις 14 Ιουλίου, μετά την αναγκαστική «συμφωνία» που επιτεύχθηκε στις Βρυξέλλες, που την τινάζει στον αέρα [τη συμφωνία] απορρίπτοντας την πιθανότητα να αυξηθεί το ελληνικό χρέος σε 200% του ΑΕΠ το 2018 και απαιτώντας μια «τριακονταετή αναστολή των πληρωμών ώστε να καταστεί βιώσιμο», είναι μια τεράστια εκδήλωση της έντονης σύγκρουσης μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής.
Εντός Ευρώπης, οι υποκριτικές διαμαρτυρίες από τον Ματέο Ρέντσι στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής εκδηλώνει την ανησυχία της υπερχρεωμένης καπιταλιστικής Ιταλίας μήπως είναι ο επόμενος στόχος του Βερολίνου.
Το ίδιο ισχύει, με διαφορετική μορφή, για την ιμπεριαλιστική Γαλλία. Ο παλιός Γαλλο-Γερμανικός άξονας της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, με βάση τη Συνθήκη του Μάαστριχτ του 1991, έχει σπάσει εδώ και πολύ καιρό από την κρίση μετά το 2008, καθώς η Γαλλία έχει βυθιστεί σε υπερχρέωση, αποβιομηχανοποίηση, και γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια. Παρά το γεγονός ότι Φρανσουά Ολάντ και η (αντι-)«σοσιαλιστική» νεοφιλελεύθερη κυβέρνησή του λειτούργησαν ως ένα άλλο μέσο ιμπεριαλιστικών πιέσεων και εκβιασμών της Ελλάδας, παρά τις αυταπάτες που έθρεψε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, έπρεπε να πάρουν τις αποστάσεις τους σε ένα συγκεκριμένο σημείο του βασανισμού της ελληνικής αντιπροσωπείας που επιβλήθηκε από τον Σόιμπλε, απαιτώντας ένα «προσωρινό Grexit».
Το ευρώ ως κοινό νόμισμα ήταν από την αρχή ένα σχέδιο που προωθήθηκε από τη Γαλλική αστική τάξη και που η Γερμανία αποδέχθηκε απρόθυμα στη βάση της επανένωσής της, εκμεταλλευόμενη την ελεύθερη ζώνη εμπορίου απολύτως αναγκαίας σε μια οικονομία βασικά εξαγωγική. Τώρα, οι Γάλλοι βλέπουν τον Σόιμπλε να προωθεί επιθετικά ένα «Grexit» ως ένα πρώτο βήμα για τη διάλυση της ίδιας της νομισματικής ένωσης, διατηρώντας παράλληλα την ΕΕ ως μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Προφανώς, κάτω από τα πλήγματα της παγκόσμιας κρίσης και του νέου κύματος της παγκόσμιας ύφεσης, η Γερμανία επιστρέφει στο παλιό σχέδιο Σόιμπλε για «μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων» γύρω από ένα σκληρό πυρήνα στα βόρεια των Άλπεων – μια γερμανική Ευρώπη απαράδεκτη στους ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές της. Υπό αυτές τις συνθήκες, Γαλλικοί κυβερνητικοί κύκλοι έχουν μιλήσει για τις πιο βίαιες συγκρούσεις των τελευταίων δεκαετιών, στις πρόσφατες συναντήσεις του Euro-group και της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής, μεταξύ των γαλλικών και γερμανικών συμφερόντων, και συγκεκριμένα από το 1991, όταν η Γερμανία είχε προωθήσει το μονομερή αποχωρισμό της Κροατίας και της Σλοβενίας από τη Γιουγκοσλαβία, ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας.
Ακόμη και το περιστατικό κατά το οποίο ο Σόιμπλε έβαλε τις φωνές στον Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ, δείχνει ότι οι εντάσεις αυξάνονται με ταχύ ρυθμό και οι φυγόκεντρες δυνάμεις διαλύουν το σύνολο του σχεδίου της ΕΕ. Ο Wolfgang Münchau τιτλοδότησε εύστοχα τα σχόλιά του στην εφημερίδα Financial Times (03/07/15) «Οι βάναυσοι πιστωτές της Ελλάδας κατεδάφισαν το σχέδιο της ευρωζώνης».
Στην πραγματικότητα, είναι το σύνολο του σχεδίου της ΕΕ που αντιμετωπίζει τη δυναμική της διάλυσης. Το σχέδιο αυτό, μετά το κοσμοϊστορικό γεγονός της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, είχε ως στρατηγικό στόχο την επέκταση στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, τον εκ νέου αποικισμό ολόκληρου του πρώην Σοβιετικού χώρου, κι έτσι την καπιταλιστική ολοκλήρωση της Ευρώπης γύρω από τον γαλλο-γερμανικό άξονα που θα έκανε την ΕΕ να είναι σε θέση να αγωνιστεί για την ηγεμονία στον χαοτικό μετα-Ψυχροπολεμικό κόσμο. Η νομισματική ενοποίηση χωρών με πολύ διαφορετικές και άνισες κοινωνικο-οικονομικές εθνικές δομές ήταν ένα απαραίτητο εργαλείο της στρατηγικής αυτής.
Η κατάρρευση της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου κατά την περίοδο 2007-2008, που έφερε στην επιφάνεια το σύνολο των συσσωρευμένων εσωτερικών αντιφάσεων σε αυτό το σχέδιο και αυτόν τον ιστορικό χώρο, συμπεριλαμβανομένων όλων των αδυναμιών της αρχιτεκτονικής του ευρώ, αντανακλά, σε τελευταία ανάλυση, τη θεμελιώδη αντίφαση μεταξύ της διεθνοποίησης της οικονομίας και των Εθνών-Κρατών, άλυτη σε καπιταλιστικές βάσεις.
Στο νότιο τμήμα της ΕΕ και των ανατολικών συνόρων της, η Ελληνική και η Ουκρανική τραγωδία σηματοδοτούν το ναυάγιο του μεγαλεπήβολου σχεδίου του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.
Aπό κάθε άποψη, εντός της συνολικής εικόνας, η Ελληνική κρίση, έχοντας φτάσει στο αποκορύφωμά της, τώρα εκδηλώνει το νέο στάδιο στο οποίο η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση εισέρχεται.
Τί θα ακολουθήσει; Τί θα πρέπει η εργατική τάξη και οι εξαθλιωμένες μάζες στην Ελλάδα και την Ευρώπη να κάνουν αμέσως σ’ αυτήν την κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα.
Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, τη σύγχυση, και τα συντριπτικά συναισθήματα της προδοσίας από τους ηγέτες τους, ακόμη και τα συναισθήματα απελπισίας, τα πιο μαχητικά κομμάτια του προλεταριάτου στην Ελλάδα θα πρέπει να αναλάβουν την ηγεσία, αλλά όχι μόνα τους: αυτό που είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο και ζωτικής σημασίας είναι η ενεργός υποστήριξη και η συμμετοχή σε μια ενιαία πάλη όλων των τομέων που καταστράφηκαν από την κρίση και τη λιτότητα στην Ελλάδα και σ’ όλη την Ευρώπη, ανατολικά και δυτικά, καθώς και στην ευρύτερη περιοχή, πρώτα απ’ όλα στα Βαλκάνια, τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της Μέσης Ανατολής. Αυτό είναι το μήνυμα της 3ης Ευρωμεσογειακής Συνδιάσκεψης.
Τα μαθήματα της Ελλάδας πρέπει να γίνουν κτήμα του συνόλου των διεθνών εργατικών και επαναστατικών κινημάτων, όλων των λαϊκών κινημάτων του πλανήτη που αγωνίζονται για την χειραφέτηση από την ιμπεριαλιστική καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Για να αποφευχθεί η ήττα και η συνθηκολόγηση, καθίσταται απολύτως σαφές ότι δεν υπάρχει κανένας ρεφορμιστικός δρόμος για την αλλαγή της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και των θεσμικών της οργάνων. Αυτό το σιδερένιο κλουβί του κεφαλαίου, αυτή η φυλακή των λαών πρέπει να συντριβεί από τη μαζική κινητοποίηση όλων των καταπιεσμένων και πρέπει να αντικατασταθεί από μια πραγματική, σοσιαλιστική ενοποίηση της ηπείρου από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ.
Για να αποφευχθεί η ήττα, να προχωρήσουμε προς τη νίκη και την κοινωνική χειραφέτηση, είναι σαφές ότι σήμερα δεν υπάρχει δυνατότητα για έναν ταξικό συμβιβασμό με το κεφαλαίου σε κρίση για να «εξανθρωπιστεί ο καπιταλισμός»· δεν υπάρχει εθνικός, ειρηνικός, κοινοβουλευτικός, ρεφορμιστικός δρόμος για μια διέξοδο από τον κοινωνικό κανιβαλισμό της «λιτότητας» – ο μόνος δρόμος προς τα μπρός είναι ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο των καταπιεσμένων, που θα οργανώσει την κοινωνική επανάσταση, την εργατική εξουσία χωρίς γραφειοκράτες, και τον παγκόσμιο Σοσιαλισμό.
Aπευθύνουμε έκκληση σε όλους εκείνους τους αγωνιστές που μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, προερχόμενοι από διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις, αλλά χωρίς συμβιβασμούς στην πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές, όλους εκείνους που αρνούνται να ακολουθήσουν μια συμβιβαστική Αριστερά βυθιζόμενη στον κούφιο βερμπαλισμό, την αφηρημένη προπαγάνδα, τον εκλογικισμό, τη σεχταριστική αυτο-αναφορά ή τον απολίτικο συνδικαλισμό: ας ενωθούμε σε έναν κοινό διεθνή αγώνα για να ανοίξει μια επαναστατική διέξοδος από την κοινωνική καταστροφή που θρέφει την απελπισία αλλά και ενισχύει τον κρατικό αυταρχισμό και τη βαρβαρότητα, την απειλή του φασισμού, της ξενοφοβίας και όλων των μορφών ρατσισμού.
Πρέπει να επεξεργαστούμε συλλογικά ένα πρόγραμμα κοινωνικής απελευθέρωσης και ένα σχέδιο δράσης για την οργάνωση και την εφαρμογή του. Από την πλευρά μας, τώρα περισσότερο από ποτέ, προτείνουμε με πάθος τις ακόλουθες βασικές κατευθύνσεις:
Οι λαοί πρέπει να σχίσουν όλα τα σύμφωνα παράδοσης στη διαρκή «λιτότητα» που στοχέυουν στο σώσιμο των τραπεζών και του παγκόσμιου κεφαλαίου.
Για τη μονομερή κατάργηση του χρέους!
Ενάντια στην τρομοκρατία των τραπεζών – εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος κάτω από εργατικό έλεγχο σε μια δημόσια τράπεζα ανεξάρτητη από την ΕΚΤ του Ντράγκι!
Απαλλοτριώστε τους απαλλοτριωτές! Οι καπιταλιστές ολιγάρχες πρέπει να πληρώσουν για την κρίση του συστήματός τους. Όλη η παραγωγή στα χέρια των εργατών!
Κάτω όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, όργανα της τρόικας! Κάτω η αστική κυβέρνηση των συνθηκολόγων στην Ελλάδα! Κάτω οι κυβερνήσεις Ρέντσι, Ολάντ/Βαλς, Ραχόι, Κοέλιο, Κάμερον κ.λπ.! Σπάστε την κρατική αστυνομική μηχανή και όλους τους μηχανισμούς καταστολής – όλη η πολιτική εξουσία στους εργάτες βασισμένη στα εργατικά και λαϊκά συμβούλια και στις συνελεύσεις!
Κάτω το «Φρούριο Ευρώπη» εξολόθρευσης των μεταναστών που οι πόλεμοι και οι πολιτικές πείνας του παράγουν, κάτω όλες οι μορφές ρατσισμού, ακροδεξιάς δημαγωγίας και φασισμού! Εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι όλου του κόσμου ενωθείτε κι αγωνιστείτε για ελευθερία και δικαιοσύνη!
Κάτω οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ/ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι! Για ψωμί, δουλειά, ειρήνη και ελευθερία!
Xτίστε επαναστατικές οργανώσεις μέσα στις μάζες, ανεξάρτητες από όλους τους γραφειοκράτες και τους ρεφορμιστές της ταξικής συνεργασίας!
Ας λύσουμε την κρίση της Αριστεράς σε ευρωπαϊκή κλίμακα κερδίζοντας την πρωτοπορία στο έργο της οικοδόμησης ενός επαναστατικού κόμματος σε κάθε χώρα και μια επαναστατική Διεθνή!
Οικοδομήστε μια πραγματική, επαναστατική, Διεθνή μάχης των εργαζομένων και όλων των καταπιεσμένων!
Εμπρός για τον παγκόσμιο Σοσιαλισμό, για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, την ανθρωπότητα χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, ταπείνωση των ανθρώπων από άλλους ανθρώπους!
20 Ιουλίου 2015