Υπάρχουν χιλιάδες είδη ιδιωτικοποίησης. Για παράδειγμα, παίρνετε τη μεγαλύτερη βιομηχανική επιχείρηση της Τουρκίας, την Petkim, μια σειρά από διυλιστήρια που κάποτε ανήκαν εξ ολοκλήρου στο κράτος, και την παραδίδετε στον μεγαλύτερο καπιταλιστικό όμιλο της Τουρκίας και τον φίλο του, την ιμπεριαλιστική πετρελαϊκή εταιρεία Shell, για φιστίκια, σαν εξιλαστήριο θύμα, και κάθε χρόνο ένα τεράστιο κέρδος που θα είχε πάει στον δημόσιο τομέα ρέει σαν πλημμύρα σε αυτήν την καπιταλιστική εταιρεία και τον ιμπεριαλιστή εταίρο της.
Ή ακολουθείτε μια πιο κρυφή μέθοδο. Δημιουργείτε μοντέλα που ονομάζονται «Κατασκευή – Λειτουργία – Μεταφορά» και μεταφέρετε υπεραξία σε κεφάλαιο από αυτοκινητόδρομους, γέφυρες και νοσοκομεία που αποτελούν ιδιοκτησία του κράτους. Ή, χρησιμοποιώντας την ίδια λογική, μπορείτε να σπάσετε την κρατική εταιρεία διανομής ηλεκτρικής ενέργειας σε μικρότερες και να μισθώσετε την καθεμία σε διαφορετικό όμιλο για 49 χρόνια, αφήνοντας το εγγυημένο λειτουργικό κέρδος σε αυτούς.
Στη βιομηχανία, τις μεταφορές και την ενέργεια, αυτός είναι συνήθως ο τρόπος με τον οποίο γίνεται, αλλά στην υγεία και την εκπαίδευση, η ιδιωτικοποίηση είναι σε επίπεδο τομέα και όχι σε επίπεδο επιχείρησης. Δεν ιδιωτικοποιείτε δημόσια ιδρύματα υγείας ή εκπαίδευσης. Δίνετε στους καπιταλιστές «ελευθερία επιχειρηματικότητας» στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης, τους κατακλύζετε με γενναιόδωρα κίνητρα και έτσι καταλήγετε να προσφέρετε ένα μεγάλο μέρος των υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης και εκπαίδευσης με ιδιωτικοποιημένο τρόπο. Αυτό έχει ένα περαιτέρω παράπλευρο αποτέλεσμα: νομιμοποιείται έτσι η σταδιακή εμπορευματοποίηση των κρατικών νοσοκομείων και σχολείων.
Υπάρχουν πολλά, πολλά άλλα. Από την υποταγή των δημοτικών υπηρεσιών στις απαιτήσεις της αγοράς μέσω «δημοτικών συμπράξεων» και τα συναφή, μέχρι τους τομείς όπου το κράτος επιβλέπει την εφαρμογή των νομοθετικών διατάξεων που έχει αναπτύξει για την προστασία της ασφάλειας και της υγείας των πολιτών (π.χ. ο τεχνικός έλεγχος αυτοκινήτων), όλα εγκαταλείπονται στον δεσποτισμό της αγοράς και στη λογική του κέρδους.
Αλλά το απίστευτο ακραίο παράδειγμα ιδιωτικοποίησης είναι η εξωτερική ανάθεση ακόμη και του στρατού, ο οποίος θεωρείται το πιο ιερό, ή, κατά μία έννοια, η τιμή των εθνικών κρατών. Από μισθοφορικές οργανώσεις γνωστές ως «εργολάβοι» στις ΗΠΑ μέχρι την Wagner στη Ρωσία και την Sadat στην Τουρκία, τέτοιες ιδιωτικοποιημένες στρατιωτικές δυνάμεις αποτελούν εκπληκτικά παραδείγματα.
Εφόσον ιδιωτικοποιήσατε τον πόλεμο, γιατί να μην ιδιωτικοποιήσετε και τις δραστηριότητες «ανθρωπιστικής βοήθειας» που απαιτούνται από τον πόλεμο;
Όπως είναι γνωστό, τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) έχουν αναλάβει το καθήκον να παρέχουν αυτό που είναι γνωστό ως «ανθρωπιστική βοήθεια» σε καταστάσεις όπως οι φυσικές καταστροφές, ο λιμός και ο πόλεμος, οι οποίες εκθέτουν τους ανθρώπους μιας χώρας ή περιοχής στην απειλή της πείνας και των εκτεταμένων ασθενειών. Ο ΟΗΕ έχει συσταθεί για τον σκοπό αυτό με πάρα πολλούς φορείς που δεν μπορούμε να τους απαριθμήσουμε σε ένα σύντομο άρθρο εφημερίδας. Όπου υπάρχει τέτοια ανάγκη, αυτοί οι οργανισμοί ειδικού σκοπού του ΟΗΕ έρχονται να βοηθήσουν. Η καταστροφή που υφίσταται ο παλαιστινιακός λαός εδώ και σχεδόν 80 χρόνια είναι τόσο ασυνήθιστη που έχει δημιουργηθεί ένας ειδικός οργανισμός, η UNRWA (Υπηρεσία Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες), ειδικά για τις ανάγκες των Παλαιστινίων προσφύγων.
Δεν έχουμε την παραμικρή εμπιστοσύνη στον ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ είναι ουσιαστικά ένας οργανισμός που προστατεύει την παγκόσμια τάξη που κυριαρχείται από τον ιμπεριαλισμό, αν και υπάρχουν ορισμένες εστίες αντιπολίτευσης εντός του. Αλλά όπως ακριβώς οι επαναστάτες μαρξιστές χρησιμοποιούν τα αστικά κοινοβούλια για να εκφράσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, όπως ακριβώς υπερασπίζονται τις κρατικές επιχειρήσεις από την ιδιωτικοποίηση επειδή αυτές προσφέρουν πλεονεκτήματα στην εργατική τάξη και τον λαό σε σύγκριση με το ιδιωτικό κεφάλαιο, παρόλο που αποτελούν θεσμούς ενός συγκεκριμένου τύπου κρατικού καπιταλισμού, μια παρόμοια θέση θα πρέπει να ληφθεί και εδώ σε διεθνές επίπεδο. Επειδή η ιδιωτικοποίηση σημαίνει την επιβολή της ιδιωτικής βούλησης, αυτή η βούληση είναι κατ’ αρχήν ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει. Από την άλλη πλευρά, η επιρροή τής δημόσιας βούλησης είναι θέμα πολιτικού αγώνα, αν και υπό ορισμένους περιορισμούς.
Τώρα όλοι οι οργανισμοί του ΟΗΕ εκτοπίζονται από τη Γάζα. Το αμερικανο-ισραηλινό εγκληματικό δίκτυο κινείται προς την κατεύθυνση της παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στους κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας υπό τον πλήρη έλεγχό του.
Από την πλημμύρα του Αλ Άκσα, το Ισραήλ βομβαρδίζει σκόπιμα τις εγκαταστάσεις των οργανώσεων βοήθειας του ΟΗΕ, πυροβολώντας οχήματα που φέρουν σαφή σήμανση ότι ανήκουν σε υπηρεσίες του ΟΗΕ, σκοτώνοντας το προσωπικό τους, απαγορεύοντας και βομβαρδίζοντας τα κομβόι τους. Γιατί; «Παράπλευρες απώλειες»; Όχι, ακριβώς για να αναλάβει τη λειτουργία της παροχής αυτού που αποκαλείται υπεροπτικά «ανθρωπιστική βοήθεια» στον πληθυσμό.
ΟιNew York Times ανέφεραν ότι το Ισραήλ έχει αναθέσει σε έναν πρώην ανώτερο πράκτορα της CIA τη σύσταση ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού στις ΗΠΑ για την ιδιωτικοποίηση της ανθρωπιστικής βοήθειας, ότι «μια δυτικοευρωπαϊκή χώρα» έχει δωρίσει 100 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ για τον σκοπό αυτό και ότι η πηγή των υπόλοιπων χρημάτων παραμένει μυστήριο.
Και γιατί το κάνει αυτό το Ισραήλ; Πρώτον, η δημόσια βοήθεια θα είναι ένα κόλπο δημοσίων σχέσεων του Ισραήλ, μεταμφιεσμένο σε βοήθεια προς τον λαό της Γάζας. Με αυτόν τον τρόπο, το Ισραήλ, όχι η Χαμάς, θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του λαού. Δεύτερον, το Ισραήλ θα χρησιμοποιήσει αυτή τη βοήθεια για να μετακινήσει τον λαό της Γάζας βήμα προς βήμα προς την κατεύθυνση που θέλει να τον πάει, δηλαδή, όλο και πιο νότια, έξω από τη Λωρίδα της Γάζας – εν ολίγοις, στην κατεύθυνση του εκτοπισμού. Αυτό το βήμα θα έχει μια πολύ συγκεκριμένη λειτουργία όσον αφορά την εθνοκάθαρση της Γάζας παράλληλα με τη γενοκτονία. Τρίτον, ανάλογα με τους διαφορετικούς βαθμούς ανυπακοής με τους οποίους αντιδρούν τα διάφορα εδάφη της Γάζας στην ισραηλινή κυριαρχία, το Ισραήλ θα παίξει τον «καλό αστυνομικό» σε ορισμένα μέρη και τον «κακό αστυνομικό» σε άλλα, διχάζοντας τον πληθυσμό.
Κάθε ιδιωτικοποίηση είναι διαφορετική. Αλλά κάτω από κάθε ιδιωτικοποίηση βρίσκονται τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της εν λόγω καπιταλιστικής κοινωνίας. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ. Ακόμη και ο δημόσιος χαρακτήρας ενός διεθνούς οργανισμού τόσο πειθήνιου, τόσο πράου, τόσο υπάκουου στον ιμπεριαλισμό όσο τα Ηνωμένα Έθνη μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της ισραηλινής άρχουσας τάξης. Ιδιωτικοποιήστε λοιπόν, λεηλατήστε, ξεκοιλιάστε, είτε πρόκειται για την Petkim είτε για τα Ηνωμένα Έθνη!
Τι να κάνουμε; Να προστατεύσουμε τις ανθρωπιστικές οργανώσεις του ΟΗΕ από το κακό του Ισραήλ με τη δύναμη των όπλων!