ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ: ΔΙΕΘΝΗΣ HΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Η διεθνής ημέρα πάλης των εργατών πραγματοποιείται σε ένα πλαίσιο μεγάλων λαϊκών εξεγέρσεων σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Η εξέγερση στην Αϊτή, η αναγέννηση της Αραβικής Άνοιξης με τις επαναστατικές εκρήξεις στο Σουδάν και την Αλγερία – οι οποίες από λαϊκές εξεγέρσεις μετατρέπονται σε επαναστάσεις που καταστρέφουν τα διεφθαρμένα και καταπιεστικά καθεστώτα του καπιταλισμού-, οι κινητοποιήσεις στην Ουγγαρία κατά της εργασιακής μεταρρύθμισης και το επίμονο κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία, οι μεγάλες απεργίες στην Κίνα, την Ινδία και το Μπαγκλαντές ή το εκρηκτικό κίνημα των γυναικών από την Αργεντινή έως το Μεξικό, από την Πολωνία έως την Ιρλανδία, έχουν ως κοινό παρονομαστή μια απάντηση των μαζών στην καπιταλιστική χρεοκοπία και τις συνθήκες βαρβαρότητας που αυτή συνεπάγεται. Η καπιταλιστική κρίση υπονομεύει την τρέχουσα τάξη και προκαλεί πολιτικές κρίσεις και κρίσεις του καθεστώτος ως όλο. H φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τον κόσμο στα πρόθυρα μιας νέας οικονομικής ύφεσης. Ο καπιταλισμός δεν μπόρεσε να βγει από το ρήγμα του 2007 και οι οικονομικές κρίσεις επαναλαμβάνονται, η διακοπή της παραγωγής, απολύσεις, το κλείσιμο επιχειρήσεων, και πτωχεύσεις ολόκληρων κρατών. Πρόκειται για καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής πρώτων υλών, εμπορευμάτων και κεφαλαίων, η οποία αντί να ανοίγει μια νέα εποχή κοινωνικής προόδου μας οδηγεί σε καταστροφή, δυστυχία και πολέμους. Είναι ένα σαφές σημάδι της ιστορικής παρακμής του καπιταλιστικού καθεστώτος εκμετάλλευσης των εργαζομένων για να εξασφαλιστούν τα κέρδη μιας ομάδας τραπεζιτών και μονοπωλίων. Οι τάσεις για χρηματοπιστωτική και οικονομική κατάρρευση απειλούν να λάβουν καταστροφικές διαστάσεις: οι εμπορικοί πόλεμοι και η πολεμοχαρής κλιμάκωση είναι άμεσες εκφράσεις της καπιταλιστικής αποσύνθεσης. Η κρίση του γιάνκικου ιμπεριαλισμού, παγιδευμένου σε ένα πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, η διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η απειλή ενός νέου κραχ στο χρηματιστήριο προδιαγράφουν ολοένα και πιο εκρηκτικές αντιφάσεις σε αυξανόμενη κλίμακα. Η τύχη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Κίνα και τη Ρωσία γίνεται όλο και πιο σπασμωδική και η πίεση του ιμπεριαλισμού να προχωρήσει προς μια ολική αποικιοποίηση απειλεί για άλλη μια φορά με την εθνική αποσύνθεση αυτών των εθνών. Στη Λατινική Αμερική, έχουμε την συνεχιζόμενη κατάρρευση της κυβέρνησης των Μακριστών [στην Aργεντινή], εξαντλημένης από την πτώση των κεφαλαίων, τις νομισματικές υποτιμήσεις και τα σχέδια προσαρμογής του ΔΝΤ από τη μία πλευρά, και την απειλή της εισβολής των μαζών από την άλλη. Και στη Βραζιλία έχουμε το αδιέξοδο, την κρίση και τη διάσπαση της κυβέρνησης του φασίστα Μπολσονάρο μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της. Για να ελέγξουν την κρίση και να διατηρήσουν τα πλαίσια εκμετάλλευσης, οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις προσπαθούν να φορτώσουν την κρίση στις εργατικές μάζες και στα καθυστερημένα έθνη. Σε πολλές χώρες έχουν αναλάβει ακροδεξιές κυβερνήσεις (Ουγγαρία, Πολωνία, Βραζιλία κ.λπ.) με σκοπό να προχωρήσουν σε ολομέτωπες επιθέσεις εναντίον των κατακτήσεων και των συνθηκών διαβίωσης των εργαζομένων. Ο πρόεδρος των Γιάνκηδων, Τραμπ, επιβάλλει τώρα οικονομικό αποκλεισμό ενάντια στο Ιράν: απαγορεύει τις πωλήσεις πετρελαίου του Ιράν επιδιώκοντας την πτώση των εσόδων από τις εξαγωγές της χώρας αυτής για να την υποχρεώσει να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση αυτών των στρατηγικών πόρων υπέρ των γιάνκικων εταιρειών πετρελαίου. Ο αποκλεισμός αυτός δημιουργεί, τεχνητά, μια άνοδο των τιμών των καυσίμων που πλήττει τις τσέπες των χρηστών-εργαζομένων σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι εμπορικοί πόλεμοι και η στρατιωτική κλιμάκωση (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Λιβύη, Παλαιστινιακή σφαγή, Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ κ.λπ.) αποτελούν έκφραση του αδιεξόδου του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού και της πολιτικής και στρατιωτικής τάσης του για πολέμους. Αυτή η πολεμοχαρής τάση γίνεται το ίδιο εμφανής με την αύξηση των στρατιωτικών προϋπολογισμών των ΗΠΑ (και των υπόλοιπων ιμπεριαλισμών), με το σπάσιμο των συμφωνιών για τους πυραύλους με τη Ρωσία, με την ενσωμάτωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων στη στρατιωτική συνθήκη του ΝΑΤΟ, με τη θεσμοθέτηση της εθνοκάθαρσης εναντίον των Παλαιστινίων, η οποία προσποιείται ότι εγκαθιστά στη Μέση Ανατολή το νέο σχέδιο «ειρήνης» του Τράμπ και του Νετανιάχου, με τα στρατηγικά μποϊκοτάζ εναντίον της Βενεζουέλας, της Κούβας και του Ιράν. Στην χρεοκοπία και την απελπισία του, το κεφάλαιο είναι ικανό να μας οδηγήσει στη βαρβαρότητα. Η επίθεση Τραμπ -με την υποστήριξη των λατινοαμερικανικών υπηρετικών αστικών τάξεων- εναντίον της Βενεζουέλας, προκειμένου να εγκατασταθεί εκεί μια κυβέρνηση μαριονέτα και να ιδιωτικοποιηθεί το πετρέλαιο, είναι και στρατηγικό βήμα για να εξασφαλιστούν οι σε κρίση δεξιές κυβερνήσεις (Μπολσονάρο, Μάκρι, Ντούκε) και να αντιμετωπιστεί η τάση αντίστασης των μαζών. Ουσιαστικά, προκειμένου να «βάλει σε τάξη» τη λεγόμενη «πίσω αυλή» του γιάνκικου ιμπεριαλισμού και να είναι σε θέση να παρέμβει με περισσότερη ενέργεια στους παγκόσμιους πολέμους που σχεδιάζονται. Αυτές οι επιθέσεις εναντίον των εργαζόμενων μαζών προκαλούν, όπως επισημάναμε στην αρχή, διαδικασίες αντίστασης. Δεν είναι μόνο οι μεγάλοι αγώνες της Αϊτής, του Σουδάν, της Αλγερίας και άλλων τμημάτων των εργαζομένων και των στερημένων των καθυστερημένων χωρών. Στην Κίνα, η εργατική τάξη βυθισμένη για δεκαετίες στη μισθολογική δυστυχία και την υπερεκμετάλλευση σηκώνει το κεφάλι της, οργανώνεται και αγωνίζεται. Και στις ΗΠΑ αναπτύσσονται εργατικές απεργίες, όπου στην πρωτοπορία ξεχωρίζουν οι μαζικές και επίμονες απεργίες των εκπαιδευτικών που προσπαθούν να ανακτήσουν τα επίπεδα των μισθών και να υπερασπιστούν την δημόσια εκπαίδευση. Υπάρχει μια τάση πόλωσης που διατρέχει ευρείς τομείς των εργαζομένων και της νεολαίας. Ο Τραμπ, στην προεδρική του ομιλία, δήλωσε ότι «η Αμερική δεν θα γίνει ποτέ σοσιαλιστική». Αντανακλά το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της βορειοαμερικανικής νεολαίας δε βλέπει μέλλον υπό τον καπιταλισμό και η θέση της όλο και περισσότερο επιδεινώνεται (επισφαλής εργασία, άθλιοι μισθοί, φοιτητικά χρέη κλπ.) και αναζητά εναλλακτικές πολιτικές που αυτοχαρακτηρίζονται σοσιαλιστικές. Ο Τραμπ κάνει λάθος, όχι στις ΗΠΑ αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο θα ανοίξει ο δρόμος για να ξανα-υψωθούν τα μαχόμενα λάβαρα του σοσιαλισμού. Αυτή η τάση ριζοσπαστικοποίησης συναντάει, ωστόσο, το μπλοκάρισμα από την αντεπαναστατικό γραφειοκρατία των εργατικών συνδικάτων και των οπορτουνιστικών κομμάτων που συνυφαίνονται όλο και περισσότερο με την αστική εξουσία. Το απλό γεγονός ότι η γαλλική CGT δεν κάλεσε σε ενεργό γενική απεργία, σε συμπαράσταση με τις διαδηλώσεις των «κίτρινων γιλέκων», εξηγεί το γιατί η αντεργατική κυβέρνηση του Μακρόν δεν έχει ακόμη πέσει. Οι εθνικές μπουρζουαζίες των καθυστερημένων χωρών (Λούλα στη Βραζιλία, Κίρχνερ στην Αργεντινή, Τσαβο-Μαδουρισμός στη Βενεζουέλα, κ.λπ.) δεν ήταν σε θέση να αναπτύξουν τις χώρες τους, συνέχισαν να υποτάσσονται στο χρηματιστικό κεφάλαιο (πληρώνοντας ευλαβικά τα εξωτερικά χρέη κ.λπ.) και καταλήγουν να συνθηκολογήσουν με τον ιμπεριαλισμό και να ανοίξουν το δρόμο για την άνοδο της δεξιάς αντιπολίτευσης για να αποφύγουν την επαναστατική εισβολή των εργαζόμενων μαζών. Παρά τους αντεπαναστατικούς αποκλεισμούς στην Αλγερία και το Σουδάν, οι μάζες έχουν ανοίξει δρόμο περνώντας από τις εξεγέρσεις στις επαναστάσεις κατά της πολιτικής εξουσίας. Η ανάγκη της πάλης για νέες ταξικές και επαναστατικές ηγεσίες, για την ταξική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, πρέπει να αποτελεί κεντρικό στόχο. Πριν από 129 χρόνια η παγκόσμια εργατική τάξη οργανώθηκε για να κερδίσει τους δρόμους και να αντιμετωπίσει έναν κοινό αγώνα για το 8ωρο και άλλες απαιτήσεις εναντίον του Κεφαλαίου. Σήμερα, αυτή η παγκόσμια ενότητα των εργαζομένων είναι σπασμένη. Σε πολλές χώρες οι γραφειοκρατίες συγκαλούν φεστιβάλ και γιορτάζουν μια ημέρα γιορτής «για την εργασία». Η Πρωτομαγιά είναι μια διεθνής μέρα πάλης των εργατών. Και αυτή η Πρωτομαγιά θέτει σε μεγάλη έκταση την αναγκαιότητα ανάκτησης της πολιτικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης, την οικοδόμηση επαναστατικών εργατικών κομμάτων σε κάθε χώρα και μιας Επαναστατικής Διεθνούς που να ενοποιεί τον αγώνα κατά της βαρβαρότητας και της υπερεκμετάλλευσης και να θέτει την πάλη των εργαζομένων να επιβάλλουν εργατικές κυβερνήσεις και να ανοίξουν το δρόμο προς την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, νικώντας τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Η κεντροαριστερά προτείνει να αντιμετωπίσει τον Τράμπ και τις ακροδεξιές κυβερνήσεις σχηματίζοντας αντιφασιστικά «δημοκρατικά» μέτωπα με τα αντιπολιτευόμενα τμήματα της μπουρζουαζίας. Αλλά αυτή η κεντροαριστερά είναι αυτή που βούλιαξε, ανίκανη να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική κρίση, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο αυτών των δεξιών κομματιών. Είναι αδύνατο να επιστρέψουμε στην προηγούμενη «ισορροπία», πρέπει να προχωρήσουμε ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα στην αντίσταση, την επανάσταση και την εργατική κυβέρνηση. Ένα «δημοκρατικό» μέτωπο με τον Λούλα, την Κίρχνερ και την παρέα τους προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δεξιά εκλογικά θα ήταν σα να βάλουμε ένα ζουρλομανδύα στις εργαζόμενες και επαναστατικές μάζες που έχουν βγει στον αγώνα. Πρόκειται για την αντιμετώπιση και την καταστροφή του καπιταλισμού που δημιουργεί αυτές τις δυνάμεις της δεξιάς και επίσης επωφελείται από τους ψευδοδημοκράτες για να επιβάλλει τα σχέδιά του. Ας μην ξεχνάμε ότι με την Κλίντον και τον Ομπάμα ο ιμπεριαλισμός εξαπέλυσε τον πόλεμό του ενάντια στη Λιβύη (η οποία ουσιαστικά έπαψε να υπάρχει ως ανεξάρτητη χώρα σήμερα, χωρισμένη σε αρκετές ζώνες υπό κυβερνητική κηδεμονία από διαφορετικές ιμπεριαλιστικές φράξιες), στη Συρία, στο Ιράκ κ.λπ. Περισσότερο από ποτέ, ο ιμπεριαλισμός εμφανίζεται ως αντίδραση σε όλη τη γραμμή. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις του για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή για ανθρωπιστικούς λόγους είναι ένας καθαρός μύθος, μακιγιάζ για να συγκαλυφθεί το αντεπαναστατικό του πρόσωπο. Η εργατική τάξη είναι η κινητήρια δύναμη του αγώνα για ένα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό του κόσμου. Το γυναικείο κίνημα για το δικαίωμα έκτρωσης και άλλες δημοκρατικές διεκδικήσεις κατά της καπιταλιστικής καταπίεσης έχει επανακτήσει την 8η Μαρτίου ως διεθνή ημέρα αγώνα των εργαζόμενων γυναικών με τεράστιες διαδηλώσεις (Ισπανία, Αργεντινή κ.λπ.). Ας επανακτήσουμε και την Πρωτομαγιά ως διεθνή ημέρα πάλης κατά του Κεφαλαίου. Οι υπογράφοντες παρακάτω, επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις που βασίζονται στο πρόγραμμα της Συντονιστικής για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς (CRFI), παλεύουν για την επανίδρυση μιας Επαναστατικής Διεθνούς για την ένωση των εργατών όλου του κόσμου . Θα συγκαλέσουμε στα τέλη του τρέχοντος έτους μια Διεθνή Συνδιάσκεψη για να λάβουμε συγκεκριμένα μέτρα προς αυτό τον σκοπό. Ας οικοδομήσουμε Επαναστατικά Εργατικά Κόμματα. Ας οικοδομήσουμε μια Επαναστατική Διεθνή. Όχι στα μέτωπα ταξικής συνεργασίας. Για τα επαναστατικά μέτωπα ταξικής ανεξαρτησίας, της αριστεράς και των εργαζομένων. Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές. Καμία πληρωμή των τοκογλυφικών εξωτερικών χρεών. Κανένα σχέδιο «προσαρμογής» του ΔΝΤ σε βάρος των εργαζομένων. Κάτω οι αντιδραστικές και αντεργατικές μεταρρυθμίσεις εργασίας και συνταξιοδότησης. Yποστήριξη στους αγώνες των γυναικών για το δικαίωμα στην άμβλωση και τα αιτήματά τους εναντίον του καπιταλισμού. Για το διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος. Κατά της ξενοφοβίας και της δίωξης των μεταναστών. Πλήρη πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα για τους μετανάστες. Ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Κεφάλαιο. Κάτω οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Έξω τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Υποστήριξη στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού κατά του σιωνισμού-ιμπεριαλισμού: για το δικαίωμα της επιστροφής. Έξω οι Γιάνκηδες απ’ τη Βενεζουέλα και τη Λατινική Αμερική. Για εργατικές κυβερνήσεις και την εργατική εξουσία. Partido Obrero –Εργατικό Κόμμα (PO- Αργεντινή) Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (DIP- Τουρκία) Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (EEK- Ελλάδα) Partido de los Trabajadores –Κόμμα των Εργαζομένων (PT- Ουρουγουάη) Επαναστατική Εργατική Αναγέννηση (ROR- Γαλλία). Μαρξιστική Εργατική Ένωση(MTL- Φιλανδία)