Το πρώτο κύμα της αραβικής επανάστασης που ξέσπασε στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική μεταξύ 2011 και 2013 έχει πολλές συμβολικές ημερομηνίες. Αλλά ίσως η σημαντικότερη είναι η 25η Ιανουαρίου, όταν, στον απόηχο της νίκης της τυνηζιάνικης επανάστασης δέκα μέρες πριν, οι αιγυπτιακές μάζες συγκέντρωσαν όλο το θάρρος τους και ξεσηκώθηκαν σε μια επαναστατική εξέγερση. Σήμερα είναι η 10η επέτειος αυτής της έκρηξης, η οποία έχει αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι σ’ ολόκληρο τον κόσμο, με τον παραδειγματικό τόπο συνάντησης στην πλατεία Ταχρίρ, γεμάτη για μήνες από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που βάδιζαν προς την εμβάθυνση της επανάστασης, μέχρι εκείνη τη μοιραία ημέρα του Ιουλίου του 2013 όταν ο βοναπάρτης αρχηγός του αιγυπτιακού στρατού, Αμντέλ Φατάχ αλ Σίσι, ανέλαβε την εξουσία και τερμάτισε την επαναστατική διαδικασία.
Αλλά η αραβική επανάσταση εξακολουθεί να κλωτσάει. Τέσσερις νέες χώρες, το Σουδάν, η Αλγερία, το Ιράκ και ο Λίβανος, ξέσπασαν με επαναστατικό ενθουσιασμό κατά τη διάρκεια του 2019, για να τεθούν σ’ αυτό που ελπίζουμε να είναι μια προσωρινή χαλάρωση από την πανδημία του Covid-19. Και φέτος στις 14 Ιανουαρίου, τη 10η επέτειο απ’ τη νίκη της επανάστασης της Τυνησίας, ένα νέο μαζικό κίνημα των φτωχών και άπορων νέων της Τυνησίας χαιρέτισε αυτή τη δέκατη επέτειο. Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στα Τουρκικά στον ιστότοπο www.gercekgazetesi.net,το κεντρικό όργανο του DIP (Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα) και τώρα δημοσιεύεται εδώ χάρη στη μετάφραση ενός συντρόφου. Το κείμενο έχει προσαρμοστεί για ευκολότερη κατανόηση απ’ το ξένο αναγνωστικό κοινό, ενώ παραλείπονται ορισμένες χαρακτηριστικές αναφορές στην πολιτική της Τουρκίας. Έχει επίσης προστεθεί στο άρθρο ο σχολιασμός μιας νέας σημαντικής εξέλιξης που έλαβε χώρα μετά τη δημοσίευση της τουρκικής έκδοσης.
Η Τυνησία καίγεται ξανά. Σε περιφερειακές πόλεις όπως η Σιλιάνα, Κασερίνε, Σφαξ, Σους, Μπιζέρτε, Γκάφσα, Μοναστίρ, καθώς και στα φτωχά προάστια της πρωτεύουσας της Τύνιδας, όπως στην Αριάνα, οι νέοι ακόμη και τα παιδιά ηλικίας 12 έως 18 ετών αμφισβητούν την απαγόρευση της κυκλοφορίας της κυβέρνησης και γεμίζουν τους δρόμους· απαντούν στα δακρυγόνα, στις αύρες, στα γκλοπ και στα άρματα των αστυνομικών δυνάμεων με πέτρες, μολότωφ, καίγοντας ελαστικά και κάδους απορριμμάτων, λεηλατώντας σούπερ μάρκετ, εισβάλλοντας σε κυβερνητικά γραφεία και, με την αληθινή έννοια της λέξης, σκορπίζοντας το μίσος τους. Η αστική Τυνησία είναι μπερδεμένη και στριμωγμένη, βλέποντας τα γεγονότα να ξεδιπλώνονται. Όλοι γνωρίζουν πολύ καλά τους λόγους πίσω απ’ τα γεγονότα: 30% ανεργία, φτώχεια, τεράστια εισοδηματική ανισότητα· τα αποτελέσματα του Coronavirus προσθέτοντας στα καταστρεπτικά αποτελέσματα της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης καταλήγουν σε μια οικονομία συρρικνωμένη κατά 9% το 2020, ένα εντελώς άδειο θησαυροφυλάκιο, μια χρηματοοικονομική δομή που την περιβάλλει το χρέος και την αξεπέραστη πτώση του τυνηζιάνικου δηναρίου. Και ένα πλήθος από πολιτικά κόμματα που ανήμπορα παρακολουθούν όλα αυτά ενώ είναι βυθισμένα στη διαφθορά, απ’ τη μια πλευρά και απλά εργαλεία των διεθνών εξουσιών απ’ την άλλη.
Η αραβική επανάσταση που ξέσκισε την περιοχή απ’ το 2011 ξεκίνησε στην Τυνησία. Η πάλη των αθλίων που ξεκίνησε στα μέσα Δεκεμβρίου 2011 όταν ο πλανόδιος πωλητής Μοχάμεντ Μπουαζίζι αυτοπυρπολήθηκε για να διαμαρτυρηθεί για τη σκληρότητα της δημοτικής αστυνομίας είχε ένα σχεδόν πανομοιότυπο χαρακτήρα. Η σχέση είναι πιθανότατα ευθεία: εκείνοι που άναψαν τις φωτιές της επανάστασης ήταν πιθανώς οι μεγαλύτεροι αδελφοί της νεολαίας που τώρα έβαλε φωτιά στις εργατικές γειτονιές! Αυτό το κίνημα έφτασε γρήγορα στις παράκτιες πόλεις, όπως την πρωτεύουσα Τύνιδα, οι οποίες ήταν σχετικά σε καλύτερη οικονομική κατάσταση απ’ την υπόλοιπη χώρα λόγω του τουριστικού εισοδήματος, με το μόνο μεγάλο συνδικάτο της χώρας, τηνUGTT, να ενεργεί ως κόμβος μεταφοράς, και κέρδισε μια πολιτική νίκη καθώς ανέτρεψε τη 23χρονη δικτατορία του Ζιν Ελ Αμπιντίν Μπεν Άλι, αναγκάζοντάς τον να διαφύγει απ’ τη χώρα. Η επανάσταση της Τυνησίας επρόκειτο να πυροδοτήσει ένα ολόκληρο κύμα επαναστάσεων στον αραβικό κόσμο. Αλλά παρόλο που τα πήγε καλύτερα από άποψη δημοκρατίας από άλλες επαναστάσεις, δεν ήταν μόνο εντελώς ανίκανη να λύσει τα βασικά οικονομικά/ταξικά προβλήματα, αλλά τα έκανε ακόμη χειρότερα, οδηγώντας τη χώρα στην εξέγερση σήμερα.
Παρά εκείνους που αγνοούν την αραβική επανάσταση, όσοι πιστεύουν ότι είναι «ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί», οι φτωχοί και οι νέοι της Τυνησίας συγκλόνισαν τη χώρα με διαδηλώσεις σχεδόν σε κάθε επέτειο της 14ης Ιανουαρίου. Αλλά τη 10η επέτειό της, οι δυστυχισμένοι της γης επρόκειτο να προκαλέσουν πολύ μεγαλύτερο σεισμό. Τα μάτια που, γι’ αυτόν ή τον άλλο λόγο, δε θέλουν καν να δουν τη θέα αυτής της εξέγερσης της νεολαίας, εκείνα που κοιτάζουν απ’ την άλλη κάθε φορά που βγαίνουν στους δρόμους, που το πεδίο εφαρμογής τους περιορίζεται στη μικροαστική νεολαία και τη «διαφωτιστική επανάσταση», ανήκουν σ’ εκείνους που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι οι επαναστάσεις είναι αποτέλεσμα περίπλοκων δυνάμεων στην ιστορία, εκείνους που ενδίδουν στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό ή σε παράλογες θεωρίες συνωμοσίας, ή εκείνους τους δολοπλόκους σοσιαλιστές.
Θα θεωρήσουν αυτή τη νέα εξέγερση ως «σχέδιο του πολιτικού Ισλάμ» εφόσον η κατάσταση είναι εξαιρετικά περίπλοκη, όπως σε κάθε επανάσταση ή λαϊκή εξέγερση. Διότι, ως αποτέλεσμα των αντιφάσεων που έπληξαν ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, η Τυνησία έχει επίσης γίνει η παιδική χαρά των διεθνών εξουσιών.
Καταραμένη γειτνίαση: οι επιπτώσεις της Λιβύης στην Τυνησία
Σήμερα η Τυνησία είναι η χώρα που πλήττεται περισσότερο στην εσωτερική πολιτική της απ’ το καταραμένο αποτέλεσμα της αραβικής επανάστασης: τον λυβικό εμφύλιο πόλεμο. Αφήστε ορισμένους να αποκαλούν τον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης που ξέσπασε το 2011, ανατρέποντας και σκοτώνοντας τον Μουαμάρ ελ Καντάφι, ως «επανάσταση»˙ το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (DIP) είδε την αναταραχή ως «μαχαιριά στην καρδιά της αραβικής επανάστασης». Όπως θυμόμαστε, μόλις δέκα ημέρες μετά τη νίκη της τυνηζιάνικης επανάστασης στις 14 Ιανουαρίου 2011, ξέσπασε η αιγυπτιακή επανάσταση στις 25 Ιανουαρίου. Αυτή η επανάσταση θα πετύχει την πρώτη της νίκη ανατρέποντας τον Χόσνι Μουμπάρακ. Μόλις μία εβδομάδα μετά, στις 17 Φεβρουαρίου, ξεκίνησε η εξέγερση εναντίον του Καντάφι στη Λιβύη. Αυτό αναγνωρίστηκε ευρέως ως συνέχεια της αραβικής επανάστασης. Το DIPτο περιέγραψε ως διαπεριφερειακό, φυλετικό εμφύλιο πόλεμο. Μια απλή ματιά στο χάρτη της Βόρειας Αφρικής μας λέει γιατί αυτός ο εμφύλιος πόλεμος μετατράπηκε σε «μαχαίρι στην καρδιά της αραβικής επανάστασης». Η Λιβύη βρίσκεται ανάμεσα στις δύο χώρες (Τυνησία και Αίγυπτο) με νικηφόρες πολιτικές επαναστάσεις! Ενώ ορισμένοι κοσμούν την αντιαραβική στάση τους με θεωρίες «ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών», οι ιμπεριαλιστές δεν έχασαν τη μοναδική ευκαιρία. Πήδηξαν κατευθείαν μέσα για να υποστηρίξουν τις φυλετικές εξεγέρσεις και να ανατρέψουν τον Καντάφι με τα πολεμικά αεροπλάνα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με επικεφαλής τη γαλλο-ιταλική συνεργασία και τα επίγεια στρατεύματα των αντιδραστικών φυλών, προσπαθώντας να μετατρέψουν τη Λιβύη σε ένα φρούριο που θα σταθεί ενάντια στις γειτονικές Τυνησιακές και Αιγυπτιακές επαναστάσεις που πιθανόν να προχωρούσαν στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού.
Η Λιβύη δεν έχει ανακάμψει από τότε. Ο εμφύλιος πόλεμος κρατάει με μια συνεχώς μεταβαλλόμενη μορφή. Η Τουρκία του Ερντογάν, με τη σιωπηρή υποστήριξη μιας συγκεκριμένης πτέρυγας του ιμπεριαλισμού (Βρετανία, Ιταλία και ΗΠΑ), υποστηρίζει την κυβέρνηση Φαΐζ αλ-Σάρατζ που συνδέεται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα ενώ η Ρωσία και η Γαλλία, όπως και το τρίο Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, υποστηρίζουν τις δυνάμεις με επικεφαλής τον Στρατηγό Χαλίφα Χαφτάρ. Είναι αυτός ο πόλεμος που δηλητηριάζει το πολιτικό κλίμα του δυτικού γείτονα της Λιβύης, της Τυνησίας.
Η Τυνησία είχε από καιρό στενή οικονομική σχέση με τη Λιβύη. Ο τεράστιος πετρελαϊκός πλούτος του ανατολικού γείτονα δημιουργεί ελκυστικές οικονομικές οδούς για τους τυνηζιάνους καπιταλιστές. Η Λιβύη είναι η χώρα με το μεγαλύτερο όγκο συναλλαγών με την Τυνησία και η σημαντικότερη εξαγωγική της αγορά. Εκείνες οι ανώτερες τάξεις της Λιβύης που πλούτισαν απ’ το πετρέλαιο έχουν έντονο τουρισμό και άλλες παρόμοιες σχέσεις με την Τυνησία. Η Παγκόσμια Τράπεζα υπολογίζει ότι το ένα τέταρτο της ανάπτυξης της Τυνησίας κατά την περίοδο 2011-2015 οφείλεται στις οικονομικές της σχέσεις με τη Λιβύη. Επιπλέον, η Τυνησία φιλοξενεί όλες τις συνομιλίες για κατάπαυση του πυρός και τη διαμεσολάβηση στον εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη. Φυσικά, υπό τον συντονισμό των ΗΠΑ…
Δεν είναι μόνο οι άρχουσες τάξεις της Τυνησίας που συνδέονται στενά με τη Λιβύη. Όταν η επανάσταση αποτυγχάνει, οι άνεργοι και οι πεινασμένοι νέοι της Τυνησίας βρίσκουν τη λύση προσπαθώντας να δραπετεύσουν στην Ιταλία και τη Γαλλία ως μετανάστες εργάτες. Η Λιβύη είναι ένας κεντρικός κόμβος παράνομης μετανάστευσης εργατών που πηγαίνουν στην Ευρώπη μέσω της Ιταλίας. Άνθρωποι από όλη τη μαύρη Αφρική, από τόσο μακριά όσο το Σουδάν, έρχονται στη Λιβύη γι’ αυτό το λόγο, αλλά και η τυνηζιάνικη νεολαία κατατάσσεται πρώτη μεταξύ των διαφόρων εθνικοτήτων.
Τέλος, οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα και το ISIS που δραστηριοποιούνται στη Βόρεια Αφρική και στις χώρες στο βόρειο τμήμα της μαύρης Αφρικής, από τη Σομαλία στα ανατολικά έως το Μάλι στα δυτικά, χρησιμοποιούν την Τυνησία ως πύλη για τις δραστηριότητές τους στη Λιβύη και επίσης κάνουν καταστροφικές πράξεις στη χώρα. Φυσικά, τέτοιες οργανώσεις βλέπουν επίσης τους υποψηφίους μετανάστες εργάτες που είναι απογοητευμένοι απ’ τις δυσκολίες της διαφυγής προς την Ευρώπη ως δεξαμενές εκμετάλλευσης. Για όλους αυτούς τους λόγους, η κυβέρνηση της Τυνησίας βρίσκεται σε στενή σχέση με τις ΗΠΑ για τη διασφάλιση των συνόρων της Λιβύης.
Λόγω όλων αυτών των γεωγραφικών, στρατιωτικών, οικονομικών λόγων, ένα από τα πολιτικά μέτωπα του εμφυλίου πολέμου της Λιβύης βρίσκεται στην Τυνησία. Ο πιο σημαντικός παράγοντας εδώ είναι το συνδεόμενο με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα κόμμα Ενάχντα. Το Ενάχντα δυνάμωσε πολύ μετά την τυνηζιάνικη επανάσταση και έγινε το νούμερο ένα κόμμα στη χώρα. Αλλά η μοίρα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο (με τη διαμεσολάβηση της Ευρώπης) οδήγησε το Ενάχντα να τραβηχτεί πίσω βήμα προς βήμα με προγραμματισμένο τρόπο. Για μια στιγμή, το κοσμικό φιλοϊμπεριαλιστικό κόμμα Nidaa Tounes (Φωνή της Τυνησίας) ηγούνταν της χώρας. Το Ενάχντα δε μπορούσε να πάρει την εξουσία ακόμη και μετά το θάνατο του Ελ-Μπέτζι Καΐντες-Σέμπσι, του αξιόπιστου γηραλέου υπηρέτη των τυνηζιάνικων κυβερνωσών τάξεων και ηγέτη του Nidaa Tounes. Μετά το θάνατό του, ο ανεξάρτητα εκλεγμένος πρόεδρος των εκλογών του 2019, Καΐς Σαϊέντ, διατήρησε την απόσταση του από το Ενάχντα, παρόλο που ήταν «συντηρητικός».
Σήμερα υπάρχει μια σκληρή πάλη μεταξύ του συνασπισμού που σχηματίστηκε γύρω απ’ τον Καΐς Σαγιέντ και του συνασπισμού γύρω απ’ το Ενάχντα που ονομάζεται «Συνασπισμός Karama (Αξιοπρέπειας)». Ο ιστορικός ηγέτης του Ενάχντα, Ρασίντ Γκανουσί, είναι ο αρχηγός του κοινοβουλίου. Ενώ είναι το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας, το Ενάχντα έχει μόνο τις 59 απ’ τις 219 έδρες του κοινοβουλίου. Η πολιτική ζωή στη χώρα είναι απίστευτα κατακερματισμένη, με πάνω από 220 πολιτικές οργανώσεις!
Φαίνεται ότι η μεγαλύτερη σύγκρουση μεταξύ Καΐς Σαϊέντ και Ρασίντ Γκανουσί είναι στην εξωτερική πολιτική, στο ζήτημα της Λιβύης. Σήμερα ο Γκανουσί υποστηρίζει ανοιχτά την κυβέρνηση Σάρατζ, ενώ η κυβέρνηση της Τυνησίας αντιδρά έντονα σ’ αυτή τη στάση. Ένα μικρό κοσμικό κόμμα, το Free Destourian Party, έχει κηρύξει τον πόλεμο στον ηγέτη του κοινοβουλίου Γκανουσί, η οποία φαίνεται να κερδίζει έδαφος.
Η κυβέρνηση και η κοσμική πτέρυγα συνεχίζουν τον αγώνα εναντίον των Γκανουσί και Ενάχντα, ενώ το Ενάχντα προσπαθεί να υπονομεύσει την κυβέρνηση. Αυτός είναι ο λόγος που ένα μέρος της αστικής τάξης παρουσιάζει τις εξεγέρσεις στην Τυνησία ως προβοκάτσιες του Ενάχντα. Οι ισχυρισμοί για φορτηγά που μεταφέρουν ελαστικά στην εξεγερμένη νεολαία αφθονούν, και εν συντομία, ολόκληρο το κίνημα παρουσιάζεται ως «Σχέδιο του Ενάχντα».
Η νέα στροφή του Ενάχντα: το πρότζεκτ των παραστρατιωτικών δυνάμεων
Αυτό το τμήμα της αστικής τάξης της Τυνησίας είναι προφανώς η παραδοσιακή πτέρυγα με βαθιές σχέσεις με το γαλλικό ιμπεριαλισμό. Οι απόψεις της προβάλλονται καθημερινά σε γαλλικές εφημερίδες όπως η La Presse, η L‘ Economiste Maghrébin και άλλες παρόμοιες. Εκτός απ’ το επαναστατικό δυναμικό των φτωχών και άπορων νέων αυτών που αποκαλούνται «γειτονιές εξορίας» στην πολιτική ορολογία της Τυνησίας, το Ενάχντα εξακολουθεί να είναι ένας εφιάλτης γι’ αυτή την πτέρυγα της αστικής τάξης. Η κατάσταση στην Τυνησία συνεπάγεται μια αντίφαση που επιλύεται, τουλάχιστον προσωρινά, από τις άγριες μεθόδους του αλ Σίσι στην Αίγυπτο, αλλά μπαίνει στην κατάψυξη στην Τυνησία: η αντίφαση μεταξύ της γαλλικής και προς την ΕΕ προσανατολισμένης πτέρυγας της μπουρζουαζίας και του διεθνούς κινήματος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Έτσι, όταν κάποιοι εκπρόσωποι του Ενάχντα, ο Αμπντελκρίμ Χαρούνι, πρόεδρος της λεγόμενης «Σούρα» (Συμβούλιο) της Ενάχντα, και ο Μοχάμεντ Γκουμάνι, βουλευτής στο κοινοβούλιο, εμφανίστηκαν ξεχωριστά, με την ιδέα ότι αυτοί που ονόμαζαν «ταραχοποιοί» των φτωχών συνοικιών θα μπορούσαν να κατασταλούν αν η «νεολαία» του Ενάχντα συνεργαστεί στην επιβολή του νόμου, η φιλοευρωπαϊκή πτέρυγα της αστικής τάξης σκανδαλίστηκε και φοβήθηκε. Αυτή η στροφή στην τακτική του Ενάχντα φέρνει σίγουρα τον άμεσο κίνδυνο μιας άτακτης δύναμης στους δρόμους, υπόλογης μόνο στους ισλαμιστές του Ενάχντα.
Δε μπορούμε να κρίνουμε από μακριά αν το Ενάχντα, με την περιορισμένη πολιτική του επιρροή, θα είναι σε θέση να πραγματοποιήσει αυτήν την προοπτική. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν τα καταφέρει, θα σημαίνει μια εξαιρετικά σοβαρή εξέλιξη στην πολιτική της Τυνησίας και της περιοχής. Επιπλέον, δεν πρέπει να διαφεύγει από κανενός την προσοχή ότι αυτό έρχεται μόνο ένα δεκαπενθήμερο μετά τη θνησιγενή εισβολή στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ απ’ τους κακοποιούς τουMAGAυπέρ του Τραμπ. Πρόκειται για μια δεύτερη περίπτωση που η πολιτική εκτρέπεται από τους διαδρόμους των κοινοβουλευτικών δομών (είτε στο Κογκρέσο των ΗΠΑ είτε στην τυνηζιάνικη Συνέλευση των Αντιπροσώπων του Λαού) σε μεθόδους οδομαχιών.
Η Τυνησία κινείται προς την κατεύθυνση να γίνει Σομαλία. Οι 220 πολιτικές οργανώσεις είναι μόνο αυτές που εκπροσωπούνται νόμιμα. Όταν δεν είναι η λύση, και όταν οι σοσιαλιστές ξεγελαστούν σε κοινοβουλευτικούς αγώνες, οι «της γης οι κολασμένοι» θα προσπαθήσουν να βρουν σωτηρία σε οργανώσεις αγριότητας. Η Σομαλία κινείται μεταξύ ενός κατακερματισμένου πολιτικού συστήματος και της Αλ-Σαμπάμπ[1]. Η Τυνησία θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σ’ αυτό το δρόμο.
Πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σ’ αυτό το ενδεχόμενο σωματικά και πολιτικά. Ο ηγέτης του αντι-Ενάχντα στρατοπέδου, Πρωθυπουργός Hichem Mechichi, έκανε μια τηλεοπτική ομιλία την τέταρτη ημέρα των διαδηλώσεων, μιλώντας στους νέους φτωχούς που μόλις είναι εγγράμματοι σε μια περίπλοκη γλώσσα, σε λογοτεχνικά αραβικά κατανοητά μόνο στους μορφωμένους, μια γλώσσα που δε μπορούν να καταλάβουν. Υπενθυμίζοντας ότι η Τυνησία είναι πρώην αποικία της Γαλλίας, μπορούμε ακόμη και να πούμε ότι η κατάσταση των νέων φτωχών των προαστίων είναι τελείως “Γαλλικά”γι’ αυτόν τον κύριο!
Ο Μαρξισμός πρέπει ν’ ανοίξει έναν άλλο δρόμο: πρέπει να φουντώσει τις φλογερές αναμνήσεις του Μοχάμεντ Μπουαζίζι και του Τσόκρι Μπελαΐντ, ο οποίος δολοφονήθηκε καθώς αρνήθηκε να συμμορφωθεί με τον αστικό κοινοβουλευτισμό, πρέπει να τοποθετήσει την ομοσπονδία εργατικών συνδικάτων UGTT στο κέντρο της επανάστασης και να κινητοποιήσει το επαναστατικό δυναμικό της εργατικής νεολαίας προς μια δεύτερη τυνηζιάνικη επανάσταση.
Μετάφραση Γιαν. Σιμ.
[1]Η Χαρακάτ αλ-Σαμπάμπ αλ-Μουτζαχεντίν (Κίνημα της Νεολαίας των Μουτζαχεντίν), εν συντομία Αλ Σαμπάμπ (στα αραβικά «η νεολαία»), είναι εξτρεμιστική ισλαμιστική τρομοκρατική οργάνωση. Στόχος της είναι η δημιουργία ενός φονταμενταλιστικού ισλαμικού κράτους στη Σομαλία. (Σ.τ.Μ.)