1. Το Δόγμα Τραμπ «Να Κάνουμε την Αμερική Μεγάλη Πάλι» ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν και του υπόλοιπου κόσμου, συμπεριλαμβανομένης εν τέλει και της ίδιας της Αμερικής.
Το γεγονός αυτό έχει γίνει απολύτως ξεκάθαρο ακόμα και στους πιο σκεπτικιστές, μετά το τελευταίο ταξίδι του Αμερικάνου Προέδρου στην Ευρώπη, στις 11 -16 Ιουλίου 2018, που εύστοχα χαρακτηρίσθηκε ως «πέντε μέρες διπλωματικού μακελειού».
Μόλις προσγειώθηκε στο Αεροδρόμιο των Βρυξελλών στις 11 Ιούλη, για να συμμετάσχει στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, ο Τραμπ ανακοίνωσε την κλιμάκωση του εμπορικού πολέμου κατά της Κίνας επιβάλλοντας επιπλέον δασμούς 200 δις δολαρίων που προστίθενται στα προηγούμενα 50 δις δολάρια που ήδη είχαν αποφασιστεί και/ή είναι καθοδόν. Ταυτόχρονα πρόσβαλλε την Άνγκελα Μέρκελ και τη Γερμανία αποκαλώντας τους «δέσμιους της Ρωσίας», λόγω της γερμανικής συμμετοχής στο σχέδιο αγωγού με την ονομασία Βόρειο Ρεύμα ΙΙ. Στη συνέχεια, απείλησε με αποχώρηση των Η.Π.Α. από την Ατλαντική Συμμαχία εάν τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν διπλασιάσουν τη συνεισφορά τους στις στρατιωτικές δαπάνες.
Επισκεπτόμενος τη Βρετανία, μετά τη Σύνοδο κρίσης του ΝΑΤΟ, ο Τραμπ παρενέβη στην κρίση της Βρετανικής κυβέρνησης προσβάλλοντας την πρωθυπουργό Τερέζα Μέϊ για το σχέδιό της για «ένα ήπιο Brexit», επαινώντας ταυτόχρονα ως «ένα θαυμάσιο μέλλοντα Πρωθυπουργό» τον αντίπαλό της Μπόρις Τζόνσον που μόλις είχε παραιτηθεί από Υπουργός Εξωτερικών διαμαρτυρόμενος πάνω στο ζήτημα του Brexit. Επίσης εκβίασε την Μέϊ δηλώνοντας ότι η εμπορική συμφωνία Η.Π.Α.-Η.Β. στηρίζεται στο σκληρό Brexit (μια δήλωση που στη συνέχεια με χαρακτηριστικό γι’αυτόν τρόπο ανακάλεσε). Στη συνέχεια, ο Τραμπ μέσω μιας επίθεσης κατά του πρώτου Μουσουλμάνου Δημάρχου του Λονδίνου, Πακιστανικής καταγωγής, εξαπέλυσε μια ακροδεξιά, ξενοφοβική και ρατσιστική επίθεση κατά της μετανάστευσης στην Ευρώπη, θεωρώντας την υπεύθυνη για την άνοδο της…εγκληματικότητας!
Προτού εγκαταλείψει τη Βρετανία για να συναντηθεί με τον Πούτιν στο Ελσίνκι, σε μία συνέντευξη στο CBS, ο Τραμπ δήλωσε ότι για τις Η.Π.Α. «η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εχθρός», όπως και η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν!
Τελευταίο αλλά καθόλου έσχατο, ήταν κι η θεατρική παράσταση του στη Συνέντευξη Τύπου, μετά από μια κεκλεισμένων των θυρών, οι δυο τους μόνο, συνάντηση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν στις 16 Ιούλη. Εκεί επιτέθηκε στην έρευνα από τις υπηρεσίες κατασκοπείας των Η.ΠΑ. καθώς και ενάντια σε όλους τους αντιπάλους του στις Η.Π.Α., προκαλώντας χάος και οξύνοντας την καθεστωτική κρίση μέσα στις ίδιες τις Η.Π.Α.
2. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι απλά μια απομονωμένη περίπτωση τρελού, «πλουτο-λαϊκιστή» αστού πολιτικού. Αποτελεί σύμπτωμα του γηραλέου καπιταλιστικού συστήματος σε παρακμή στις Ηνωμένες Πολιτείες και παγκοσμίως. Είναι η πιο εμβληματική μορφή της παραφροσύνης που μαστίζει τις ιμπεριαλιστικές χώρες, οι οποίες αναζητούν λύση στις ανεπίλυτες αντιφάσεις του κεφαλαίου, σε παγκόσμιο επίπεδο, με μια επιθετική αναδίπλωση στην εθνική σφαίρα, σαν άμυνα απέναντι στις συνέπειες της κρίσης και συνάμα επίθεση στην πάλη για κυριαρχία στην παγκόσμια αγορά.
Τα κινήματα της άκρας δεξιάς που βρίσκονται σε ανοδική πορεία σε όλα τα Δυτικά έθνη, ιδιαίτερα σε Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Ιταλία, Δανία κ.λπ. αποτελούν έκφραση της έντονης επιθυμίας να δοθεί πρωτοκαθεδρία στη «δική τους» εθνική διέξοδο σε βάρος των μέχρι πρότινος «συμμάχων» και «εταίρων» τους παρά στην αναζήτηση μιας κοινής λύσης για τον καπιταλιστικό κόσμο στην ολότητα του. Η «Αμερική πρώτα» του Τραμπ μετατρέπεται στο «πρώτα οι Ιταλοί» με τον Σαλβίνι.
Το απόγειο της ιστορικής εξέλιξης του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι οι Η.Π.Α. που τώρα έχουν μετατραπεί στο απόγειο της παγκόσμιας κρίσης. Το κοινωνικό τοπίο έχει γίνει εφιαλτικό – τεράστιες ανισότητες μεταξύ του προνομιούχου 1% και του υπόλοιπου λαϊκού κόσμου, στασιμότητα του εισοδήματος των εργατών επί 40 έτη, άκρως ελαστική εργασία, χρέη, ανύπαρκτο σύστημα υγείας, που να αξίζει αυτό τον τίτλο τουλάχιστον. Για πρώτη φορά από τη βιομηχανική επανάσταση, μια αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα –η πιο αναπτυγμένη και πιο ισχυρή καπιταλιστική χώρα– παρουσιάζει το 2016 πτώση του εθνικού προσδόκιμου επιβίωσης.
Από την εποχή της ανόδου τους στη θέση της παγκόσμιας ηγεμονίας, οι Η.Π.Α. δεν μπορούν να έχουν μια εσωτερική ισορροπία χωρίς να ελέγχουν τις αντιφάσεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας και πολιτικής. Η έκρηξη όλων των παγκοσμιοποιημένων καπιταλιστικών αντιφάσεων εκδηλώθηκαν στην άλυτη παγκόσμια κρίση μετά το 2007, που είχε ως σημείο αφετηρίας και επίκεντρο την Αμερική και που την τελευταία δεκαετία μετατράπηκε στην κινητήρια δύναμη που με βίαιο τρόπο αποσυνθέτει όλη τη παγκόσμια διεθνή τάξη, οξύνοντας όλους τους διεθνείς ανταγωνισμούς και τις κοινωνικές συγκρούσεις, μεταξύ χωρών και εντός της κάθε χώρας.
Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου που χαιρετίστηκε ως το «τέλος της ιστορίας» μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, έφθασε στα ιστορικά όρια της, παγιδεύτηκε σ’ ένα αδιέξοδο, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί αν δεν ξεπεραστεί το ίδιο το σύστημα του κεφαλαίου. Η αμυντική τάση επιστροφής στα περιορισμένα όρια ενός Έθνους-Κράτους είναι μάταιη στις σημερινές συνθήκες διεθνών διασυνδέσεων κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής ζωής, που είναι πολύ πιο αναπτυγμένες απ’ αυτές που υπήρχαν τη δεκαετία του 30. Η επικίνδυνη άνοδος του εθνικισμού και του προστατευτισμού, που δηλητηριάζει την κοινωνική και οικονομική πολιτική και ζωή, που τρέφει την ξενοφοβία, το ρατσισμό και το φασισμό, οξύνει την κρίση αλλά είναι απολύτως ανίκανη να την λύσει. Η κοινωνικοποίηση της παραγωγής σε παγκόσμια κλίμακα έφθασε σ’ ένα τέτοιο σημείο που η αποτυχία αντιμετώπισης αυτής της κοινωνικοποίησης οδηγεί σε περαιτέρω αποσύνθεση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη μπήκανε σε αμετάκλητη διαδικασία αποσύνθεσης (που εκδηλώθηκε με την αδυναμία εξόφλησης χρεών του Ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, τη χρεοκοπία της Ελλάδας, το Brexit, τώρα με την Ιταλία του Σαλβίνι, την αποτυχία των προτάσεων του Μακρόν να αποκαταστήσει το Γαλλο-γερμανικό άξονα και την παράλυση της αδύναμης Γερμανικής κυβέρνησης συνεργασίας, τη σύγκρουση μεταξύ Βόρειας και Νότιας Ευρώπης, μεταξύ Κεντρικής- Ανατολικής Ευρώπης και των Δυτικών Ευρωπαϊκών χωρών κ.λπ.)
Η Αμερική του Τραμπ αποσύρθηκε από την Συνεργασία των Χωρών του Ειρηνικού (ΤΡΡ), απειλεί τον Καναδά και το Μεξικό με τη διάλυση της NAFTA, επιταχύνει την αποσύνθεση της Ε.Ε. Ακόμα και η ύπαρξη του ΝΑΤΟ τίθεται πια υπό αμφισβήτηση.
Η παλιά ιμπεριαλιστική τάξη που επιβλήθηκε με τη Συμφωνία Σαϊκς-Πικό κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου στη Μέση Ανατολή έχει καταρρεύσει εδώ και πολύ καιρό με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και και τους αντιδραστικούς πολέμους δια πληρεξουσίου των ιμπεριαλιστών που κατέστρεψαν το Ιράκ, τη Λιβύη, την Υεμένη και τη Συρία, ιδιαίτερα στην προσπάθεια να σταματήσουν τις Αραβικές επαναστάσεις του 2011.
3. Ο κλιμακούμενος διεθνής εμπορικός πόλεμος μεταξύ Αμερικής, Ευρώπης, Ρωσίας και Κίνας οξύνει την ιμπεριαλιστική στροφή προς τον πόλεμο παντού. Από το πολεμικό ηφαίστειο της Μέσης Ανατολής ως τα Βαλκάνια και τα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης στην Ουκρανία, από τον Καύκασο ως την Κεντρική Ασία ως την Θάλασσα της Νότιας Κίνας και την Κορέα, ο ιμπεριαλισμός βρίσκεται ήδη σε σύγκρουση, άμεσα ή έμμεσα, με τη Ρωσία και την Κίνα για το διαμελισμό τους και την επαναποικιοποίηση τους, απορροφώντας τες στον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Η εργατική τάξη και τα λαϊκά κινήματα δεν μπορούν να παραμείνουν ουδέτερα σε αυτή τη σύγκρουση που απειλεί την ανθρωπότητα και κάθε ζωντανό ον πάνω στη γη με παγκόσμιο πόλεμο και πυρηνικό αφανισμό: κηρύσσουμε πόλεμο εναντίον του ιμπεριαλιστικού πολέμου επαναποικιοποίησης της Ρωσίας και της Κίνας, χωρίς να υποστηρίζουμε ή να τρέφουμε ψευδαισθήσεις στις παλινορθωτικές Βοναπαρτιστικές ελίτ σε Κρεμλίνο ή Πεκίνο. Απαλλοτριώστε τους ολιγάρχες, την πέμπτη φάλαγγα του παγκόσμιου κεφαλαίου! Όλη η εξουσία σε αυθεντικά Σοβιέτ-εργατικά συμβούλια! Για μια επαναστατική σοσιαλιστική ανανέωση της χώρας του Ρωσικού και Κινεζικού Οκτώβρη!
4. Η 4η Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη το Μάιο του 2017 είχε τονίσει τις επιπτώσεις του πρώτου ταξιδιού του Τραμπ εκτός Η.Π.Α. στη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ: τη δημιουργία ενός φιλο-ιμπεριαλιστικού πολεμικού άξονα του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, της Αιγύπτου και του Σουδάν με στόχο το Ιράν και τους συμμάχους του στην περιοχή, πρώτα απ’ όλα τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο και το Συριακό καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασσάντ.
Αναπόφευκτα ο πρώτος στόχος και θύμα μιας τέτοιας ανίερης συμμαχίας είναι ο Παλαιστινιακός λαός, τα δικαιώματα αυτοδιάθεσης του, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος Επιστροφής όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων.
Ένα χρόνο μετά, η πρόγνωση αυτή έχει επιβεβαιωθεί και η ιμπεριαλιστική επίθεση βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη, καθιστώντας αναγκαία την Έκτακτη Ευρωμεσογειακή Συνάντηση στα τέλη του Ιουλίου του 2018. Αποφασιστικά κι αλληλένδετα βήματα της κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής επίθεσης είναι: η απόφαση του Τραμπ να διαλύσει τη συμφωνία για τα πυρηνικά όπλα του 2015 με το Ιράν, η πρόκληση της μεταφοράς της Αμερικάνικης πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ την παραμονή της Νάκμπα του 1948, η σφαγή από τις σιωνιστικές στρατιωτικές δυνάμεις της άοπλης Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής του Παλαιστινιακού λαού της Γάζας, ο ψηφισμένος ρατσιστικός Βασικός Νόμος του Σιωνιστικού Κράτους ως « Εθνικής πατρίδας (μόνο) του Εβραϊκού λαού», καταστρέφοντας με αυτό τον τρόπο τα ήδη περιορισμένα δικαιώματα των Παλαιστινίων Αράβων πολιτών του Ισραήλ, νομιμοποιώντας το φυλετικό διαχωρισμό σύμφωνα με την εθνικότητα και θρησκεία και τον περιορισμό ακόμα και των δημοκρατικών ελευθεριών των ίδιων των Ισραηλινών Εβραίων.
Στο επίκεντρο αυτής της αντεπαναστατικής στρατηγικής για την επιβολή μιας νέας τάξης στην περιοχή, για την αντικατάσταση της κατεστραμμένης συμφωνίας Σαϊκς-Πίκοτ, έχουμε το περιβόητο «Σχέδιο Κούσνερ» που με στόμφο επαίνεσε ο πεθερός του, Τράμπ, ως «τη Μεγάλη Συμφωνία του Αιώνα». Πίσω από το δίδυμο Τραμπ-Νενανιάχου, ο Κούσνερ, ο Σαουδαράβας Διάδοχος Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν και ο Διάδοχος Μοχάμεντ μπιν Ζαγιέντ των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, με την υποστήριξη του Αιγύπτιου δικτάτορα αλ Σίσι, θέλουν κυριολεκτικά να δωροδοκήσουν τις Παλαιστινιακές αστικές αρχές ώστε να εγκαταλείψουν κάθε Παλαιστινιακή αξίωση περί εθνικής ανεξαρτησίας ως αντάλλαγμα για επενδύσεις υποδομής στη Δυτική Όχθη, ακόμα και στη Γάζα, νέες θέσεις εργασίας για τις πενόμενες μάζες και χρήματα για τις τοπικές αρχές Κουϊσλινγκ, με χρηματοδότηση από τις μοναρχίες του Κόλπου.
5. Εξαφανίζοντας το Παλαιστινιακό ζήτημα, ελπίζουν να ανοίξουν το δρόμο να επιτεθούν στον θεωρούμενο σαν κύριο αντίπαλο τους, το Ιράν. Το κεντρικό ζήτημα δεν είναι το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων ή το πυραυλικό πρόγραμμα. Όπως οι Μπόλτον και Πομπέο έχουν δημόσια τονίσει, αυτό που πραγματικά διαχωρίζει τις Η.Π.Α. από το Ιράν είναι η Ιρανική Επανάσταση του 1979. Γι’ αυτό το λόγο οι Η.Π.Α. θεωρούν το Ιράν ως την πηγή κάθε επαναστατικής αντιιμπεριαλιστικής αναταραχής στην περιοχή και υποστηρίζουν με κάθε μέσο τον γενοκτονικό πόλεμο της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στην Υεμένη.
Για να ευδοκιμήσουν τα σχέδιά τους χρειάζονται τη συνεργασία του καθεστώτος Πούτιν για να φύγουν από τη Συρία οι Ιρανικές στρατιωτικές δυνάμεις και η Λιβανέζικη Χεζμπολάχ, η μόνη στρατιωτική δύναμη στη Μέση Ανατολή που νίκησε τον Ισραηλινό Στρατό το 2006. Η συναλλαγή περιλαμβάνει την αποδοχή από το Ισραήλ της συνέχισης της κυριαρχίας του Μπασάρ αλ Ασσάντ στη Δαμασκό, πάνω στη βάση της συμφωνίας του διαχωρισμού δυνάμεων στην περιοχή Γκολάν, που υπογράφηκε από τον πατέρα του Χαφέζ αλ Ασσάντ και, πάνω απ’ όλα, μια συμφωνία Η.Π.Α.-Ρωσίας πάνω στο ζήτημα της Ουκρανίας και για τον τερματισμό των κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Οι πρόσφατες επισκέψεις του Νετανιάχου και του Αλί Ακμπάρ Βελαγιάτι στη Μόσχα, την παραμονή της συνάντησης στις 16 Ιούλη στο Ελσίνκι, συνδέονται άμεσα με αυτά τα καυτά ζητήματα.
6. Ένας πόλεμος από τη μεριά του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας κατά του Ιράν δεν είναι κάτι εύκολο για τους επιτιθέμενους. Η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα με τους ισχυρούς στρατούς τους, την υψηλή στρατιωτική τεχνολογία, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια, δεν μπορούν εδώ και τρία χρόνια τώρα να συντρίψουν τους αντάρτες Χούτι στην κατεστραμμένη Υεμένη, τη φτωχότερη χώρα στην περιοχή. Το Ιράν είναι μια τεράστια χώρα, που σημαδεύτηκε από την λαϊκή, ανολοκλήρωτη και παραμορφωμένη επανάσταση κατά του Σάχη, και ο λαός του, παρόλα τα κοινωνικά βάσανα του από τις κυρώσεις και τη δυσφορία με το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης, δεν είναι καθόλου έτοιμος να συνθηκολογήσει με τον ιμπεριαλισμό. Αυτή τη στιγμή η σύγκρουση του Ισραήλ με τις Ιρανικές δυνάμεις διεξάγεται στο έδαφος της Συρίας και τον εναέριο χώρο της.
Οι διαπραγματεύσεις και οι αμοιβαίες παραχωρήσεις με τον ιμπεριαλισμό δεν μπορούν να φέρουν την ειρήνη στη Συρία και τη Μέση Ανατολή ή να αποτρέψουν μακροπρόθεσμα ακόμα και μια στρατιωτική επίθεση κατά της ίδιας της Ρωσίας.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο που οι πολεμοκάπηλοι αντιμετωπίζουν σήμερα είναι οι φτωχές λαϊκές μάζες, οι εργάτες, οι φτωχοί των πόλεων, οι φελαχίν και πάνω απ’ όλα η νεότερη γενιά των καταπιεσμένων. Σε μια πρόσφατη έκθεση το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι οι κοινωνικές αιτίες της επαναστατικής «Αραβικής Άνοιξης» του 2011, με τους άνεργους νεολαίους στο κέντρο, παρά την προσωρινή υποχώρηση, την ιμπεριαλιστική επίθεση, τους εμφύλιους πολέμους και τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, είναι ακόμα παρούσες και σε ανάφλεξη από την όξυνση της παγκόσμιας κρίσης.
Οι αποδείξεις γι’ αυτό είναι εμφανείς με τις συνεχιζόμενες εξεγέρσεις, το 2018, της άνεργης νεολαίας, των εργατών και των φτωχών των πόλεων που εξεγείρονται κατά της φτώχειας και της λιτότητας στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, στην Τυνησία, το Μαρόκο, το Ιράν, την Ιορδανία, το Ιράκ.
Ακόμα και στο Ισραήλ, χιλιάδες Ισραηλινοί Εβραίοι έχουν κινητοποιηθεί κατά του νέου εφάμιλλου του απαρτχάιντ Εθνικού Κρατικού Νόμου.
Στη Γάζα επίσης, στο προσκήνιο της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής, έχουμε μια νέα γενιά Παλαιστίνιων μαχητών, αγόρια και κορίτσια, που παρακάμπτουν σε μεγάλο βαθμό τις παραδοσιακές Παλαιστινιακές πολιτικές οργανώσεις, τόσο τις κοσμικές όσο και τις Ισλαμικές, προσπαθώντας μερικές φορές να έρθουν σε επαφή με τους Ισραηλινούς αγωνιστές που παλεύουν για την ειρήνη από την άλλη πλευρά του φράχτη. Είναι η ελπίδα του μέλλοντος. Για να κερδίσουν χρειάζονται μια στρατηγική, οργάνωση, προοπτική και πρόγραμμα, μια πραγματικά επαναστατική ηγεσία για να αντικαταστήσουν τις παλιές αστικές ελίτ που συνθηκολόγησαν με το Σιωνισμό, τον ιμπεριαλισμό και τους αντιδραστικούς Άραβες μονάρχες και δικτάτορες.
Χρειάζεται ένα διεθνές μέτωπο μάχης σε όλη την περιοχή και πέρα απ’ αυτή για να ενισχύσουμε και να βαδίσουμε μπροστά με τις αναδυόμενες επαναστατικές δυνάμεις, σε πολιτική ανεξαρτησία από τις τοπικές αστικές ελίτ και τον ιμπεριαλισμό, σε μαχητική αλληλεγγύη με τους Παλαιστίνιους, Άραβες, Ιρανούς, Κούρδους και όλους τους καταπιεσμένους λαούς.
Ιμπεριαλιστές έξω από τη Συρία, την Υεμένη, από όλη τη Μέση Ανατολή! Κάτω ο σιωνισμός, πλήρη υποστήριξη στα εθνικά δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος της Επιστροφής, για μια ελεύθερη, κοσμική, σοσιαλιστική Παλαιστίνη σε μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των ελεύθερων λαών της Μέσης Ανατολής!
7. Η ανακάλυψη τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και οι νέοι ενεργειακοί δρόμοι μεταφοράς στα Βαλκάνια και την Ευρώπη έχουν ήδη μετατραπεί σ’ ένα επικίνδυνο μήλο της έριδας και εστία σύγκρουσης μεταξύ ανταγωνιζόμενων πολυεθνικών εταιριών, ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αντίπαλων περιφερειακών δυνάμεων. Η απειλή επέκτασης του πολέμου από το ηφαίστειο της Μέσης Ανατολής στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη είναι άμεση.
Οι εντάσεις και η φιλοπόλεμη ρητορική μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Τουρκίας οξύνονται.
Η Τουρκία του Ερντογάν που ήδη έχει εμπλακεί σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά του Κουρδικού λαού σε Συρία και Ιράκ, αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λοζάνης του 1923 και καλλιεργεί νεοθωμανικές φαντασιώσεις ηγεμονίας στην περιοχή. Η όξυνση της πολιτικής κρίσης μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016 κατά του Ερντογάν, οι προστριβές με Η.Π.Α., Ε.Ε. και ΝΑΤΟ καθώς και οι επιπτώσεις της επιδεινούμενης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στην υπερχρεωμένη Τουρκική οικονομία και τη λίρα, οξύνει τους περιφερειακούς ανταγωνισμούς με την Ελλάδα στην Κύπρο και το Αιγαίο.
Από την άλλη πλευρά, στην οικονομικά χρεοκοπημένη και κοινωνικά κατεστραμμένη Ελλάδα, τμήματα της κυρίαρχης τάξης και της ψευτοαριστερής κυβέρνησης του Σύριζα με τους ακροδεξιούς Ανεξάρτητους Έλληνες προσπαθούν να βρουν μια διέξοδο συμμετέχοντας στα επιθετικά σχέδια των ιμπεριαλιστών των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Η κυβέρνηση του Τσίπρα έχει ήδη σχηματίσει και συμμετέχει σε μια συμμαχία με το Ισραήλ του Νετανιάχου, την Κύπρο του δεξιού Αναστασιάδη και την Αιγυπτιακή δικτατορία του αλ Σίσι, για να μοιραστεί μέρος των κερδών από τα νέα αποθέματα φυσικού αερίου. Συχνά, συμμετέχουν και σε κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις και ασκήσεις στην περιοχή. Ο δηλωμένος στόχος της ελληνικής αστικής τάξης και της ψευτοαριστερής κυβέρνησης είναι η μεταμόρφωση της Ελλάδας σε περιφερειακό ηγεμονικό «Ισραήλ των Βαλκανίων». Πρόκειται για παραφροσύνη της κυρίαρχης τάξης, για έναν εφιάλτη για τον ίδιο τον ελληνικό λαό, μια συνταγή για ιστορική καταστροφή.
Μια στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας θα οδηγήσει σε ένα ολοκληρωτικά αντιδραστικό πόλεμο και από τις δυο πλευρές και σε καταστροφή τόσο για τον Ελληνικό όσο και για τον Τούρκικο λαό, που είναι θύματα των ήδη καταστροφικών επιπτώσεων της καπιταλιστικής κρίσης.
Και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου, οι Έλληνες και Τούρκοι εργάτες και φτωχοί πρέπει να ενωθούν και να παλέψουν με μαζικές κινητοποιήσεις, διεθνή αλληλεγγύη και επαναστατικά μέσα για να σταματήσει η αντιδραστική πολεμική κούρσα, η κοινή επαπειλούμενη καταστροφή. Αν το έγκλημα αυτό λάβει χώρα, και οι δυο λαοί θα πρέπει να μετατρέψουν τον αντιδραστικό πόλεμο των κυριάρχων σε κοινωνική επανάσταση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων εναντίον όλων των καταπιεστών. Ο κύριος εχθρός, η κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη, βρίσκεται μέσα στις αντίστοιχες χώρες μας – και πρέπει να ανατραπεί. Το κοινό μας μέλλον εξαρτάται από το μαχητικό διεθνισμό και το διεθνή Σοσιαλισμό!
Αναφορικά με την κατεχόμενη και διαιρεμένη Κύπρο, όλα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και μηχανορραφίες, που προωθούνται από τα Ηνωμένα Έθνη που διαιωνίζουν, με άλλες μορφές, τη διχοτόμηση του νησιού και την παρουσία ιμπεριαλιστικών βάσεων και ξένων στρατευμάτων (Τουρκικών, Ελληνικών, Ηνωμένων Εθνών και Βρετανικών) θα πρέπει να απορριφθούν. Για μια ενιαία σοσιαλιστική Κύπρο των Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων εργατών και φτωχών αγροτών!
8. Η πρόθυμη συνεργασία της Ελληνικής κυβέρνησης με την πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ, και την υποστήριξη της Ε.Ε., για μια συμφωνία μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων που θα τερματίσει την 27χρονη διένεξη γύρω από το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και το Ελληνικό βέτο, ώστε να επιτραπεί σε αυτή τη μικρή Βαλκανική χώρα να προσχωρήσει σε αυτές τις δυο ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, οδήγησε στη συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα στις 17 Ιούνη του 2018.
Η συμφωνία αυτή που προωθήθηκε από τις Η.Π.Α, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. ήδη έχει βάλλει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του Ελληνικού και Βαλκανικού εθνικισμού, τον οποίο εκμεταλλεύονται οι φασίστες, η Δεξιά, ο στρατός και η Εκκλησία. Οι αντιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, χωρίς να σταματήσουν να πολεμούν αυτές τις αντιδραστικές δυνάμεις, χωρίς καμιά παραχώρηση στον εθνικισμό, με δεξιό ή «αριστερό» κάλυμμα, πρέπει να απορρίψουν την Ευρω-Νατοϊκή συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα.
Δεν μπορεί να φέρει ειρήνη παρά μόνο πόλεμο. Το ΝΑΤΟ, ο επιτιθέμενος που κατάστρεψε με ένα βάρβαρο πόλεμο τη Γιουγκοσλαβία για να την αντικαταστήσει με μια σειρά ασήμαντων προτεκτοράτων, συμπεριλαμβανομένης της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, δεν μπορεί να φέρει τίποτα άλλο από νέες καταστροφές. Η πίεσή του για λύση της λεγόμενης «διένεξης του ονόματος» κινείται από την ανάγκη για τη δημιουργία στρατιωτικής βάσης στη Μακεδονία για να ολοκληρωθεί η περικύκλωση της Ρωσίας. Με την Δημοκρατία της Μακεδονίας να προσχωρεί στο ΝΑΤΟ, η κοιλάδα του Ποταμού του Βαρδάρη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εύκολη και γρήγορη μεταφορά στρατευμάτων από το λιμάνι του Πειραιά στο εσωτερικό των Βαλκανίων.
Δεν μπορεί να φέρει αδελφοσύνη μεταξύ των λαών αλλά να οδηγήσει σε καταστροφική σύγκρουση και εθνικιστική φρενίτιδα – όπως ήδη μπορούμε να δούμε από τη σοβινιστικές κινητοποιήσεις που καθοδηγούνται από τις πιο αντεπαναστατικές δυνάμεις.
Δεν μπορεί να φέρει ελευθερία στους λαούς αλλά μπορεί να φέρει στην εξουσία τους εχθρούς του λαού και τους φασίστες.
Παραμένοντας κατά της εισόδου της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., υπερασπιζόμαστε την ελευθερία και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Μακεδονικού λαού να ονομάσει τη χώρα του όπως επιθυμεί. Κανένα άλλο έθνος ή Κράτος, συμπεριλαμβανομένου και της Ελλάδας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει το όνομα σ’ ένα άλλο έθνος.
Υπερασπιζόμαστε την ελευθερία και την ισότητα για όλους τους Βαλκάνιους λαούς, για όλες τις καταπιεσμένες εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες στην Χερσόνησο, συμπεριλαμβανομένης της Μακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα.
Πρέπει να κάνουμε πάλι δικό μας το σύνθημα της αντιφασιστικής σοσιαλιστικής επανάστασης σε Γιουγκοσλαβία, Αλβανία και Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής των Βαλκανίων: Θάνατος στο φασισμό! Λευτεριά στο λαό!
Σύνθημά μας, θα πρέπει να είναι η πάλη κατά της κυριαρχίας των Μεγάλων Δυνάμεων και κατά των τοπικών σοβινιστικών κυρίαρχων τάξεων, σύμφωνα με το όνειρο του κομμουνιστή του 15ου αιώνα Μπεντρεντίν, ενώνοντας τους Βαλκάνιους λαούς πέρα από φυλή και θρησκεία για το στρατηγικό στόχο του Ρήγα και στη συνέχεια του Κριστιάν Ρακόφσκι και όλων των επαναστατών των Βαλκανίων: για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των ελεύθερων Βαλκανικών λαών!
9. Η γεωστρατηγική σημασία των Βαλκανίων δεν μπορεί να υποτιμηθεί, καθώς βρίσκονται στην πόρτα της Ευρώπης προς τη Μέση Ανατολή και στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, στο σταυροδρόμι των διεθνών αντιφάσεων και ανταγωνισμών.
Μετατράπηκε πολλές φορές στην ιστορία σε πεδίο πολέμων, διεθνών και εθνικών. Τώρα, αποτελεί πεδίο νέων πολεμικών προετοιμασιών και πύλη εισόδου στην Ευρώπη του πλήθους των προσφύγων, των τραγικών θυμάτων των ιμπεριαλιστικών πολέμων και καταστροφής στη Μέση Ανατολή, κεντρική Ασία και Αφρική.
Οι πραγματικοί υπαίτιοι της τραγωδίας, οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές κατσιαπλιάδες και επιτιθέμενοι οικοδόμησαν μια «Ευρώπη Φρούριο», για να αποτρέψουν τα θύματά τους να βρουν καταφύγιο από το σίγουρο θάνατο. Ο ποταμός Έβρος, το Αιγαίο Πέλαγος και η Μεσόγειος έχουν μεταμορφωθεί σε νεκροταφεία για χιλιάδες αθώους άνδρες, γυναίκες, παιδιά και γέρους.
Η Ε.Ε. έχει κλείσει το λεγόμενο Δυτικό Βαλκανικό δρόμο το 2016, υπέγραψε την περιβόητη συμφωνία με την Τουρκία του Ερντογάν και δημιούργησε ένα αρχιπέλαγος με «hot spots», στρατόπεδα συγκέντρωσης γι’ αυτούς που παγιδεύτηκαν στην Ελλάδα και αλλού, υπό τις πιο απάνθρωπες συνθήκες. Μια ήπειρος 511 εκατομμυρίων βρίσκει ασύμφορο να δεχθεί ένα εκατομμύριο πρόσφυγες από τη Συρία τη στιγμή που ο υπερβολικά μικρός Λίβανος με πληθυσμό κάτω των πέντε εκατομμυρίων, δέχθηκε ένα εκατομμύριο και η Ιορδανία τρία εκατομμύρια πρόσφυγες.
Η αντιμεταναστευτική υστερία όχι μόνο στην Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη αλλά επίσης στην Αυστρία, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία κ.λπ. αλλάζει τον πολιτικό χάρτη στην Ευρώπη, οδηγώντας στην εμφάνιση ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων και στην τοποθέτησή τους σε ηγετικές θέσεις σε κυβερνήσεις και/ή στην Αντιπολίτευση. Ο κίβδηλος όρος «λαϊκισμός» χρησιμοποιείται βολικά από την κυρίαρχη τάξη, για να συγκαλύψει την κοινωνικό-πολιτική φύση του φαινόμενου και των υλικών του ριζών. Εν τέλει, η διαδικασία αποσύνθεσης της Ε.Ε. που δημιούργησε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η ενδόρρηξη της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου οδηγεί στην ανάδυση του οικονομικού και πολιτικού εθνικισμού, σε φυγόκεντρες δυνάμεις, στον κρατικό απολυταρχισμό – και την προσοδοφόρα δημιουργία εξιλαστήριων θυμάτων που ενσαρκώνονται από τους πρόσφυγες, όλες τις μειονότητες και τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας.
Τώρα, μετά την εκλογή της ξενοφοβικής ακροδεξιάς κυβέρνησης στην Ιταλία, η δίοδος της Κεντρικής Μεσογείου έχει επίσης κλείσει. Η Ε.Ε. στην σύνοδο της 28-29 Ιουνίου του 2018, ήταν ανίκανη να μεταρρυθμίσει την περιβόητη Συνθήκη του Δουβλίνου και αποφάσισε μονάχα να δημιουργήσει για τους πρόσφυγες τα κολαστήρια «κέντρα αποβίβασης» εκτός Ε.Ε, κυρίως μεταξύ των πολέμαρχων και των αγορών δούλων της κατεστραμμένης Λιβύης.
Αυτό είναι αναμφίβολα μια σαφής απόδειξη της προχωρημένης παρακμής του πολιτισμού στην Ευρώπη – παρόμοια με το έγκλημα του διαχωρισμού των Μεξικάνων και άλλων Λατινογενών παιδιών από τις μητέρες τους από τη βαρβαρότητα του Τραμπ.
Το αντιμεταναστευτικό δηλητήριο εισέρχεται επίσης στις γραμμές της αριστεράς, που στην κοινοβουλευτική ρεφορμιστική μορφή της αποδείχθηκε ανίκανη να απωθήσει τον κίνδυνο και σε κάποιες περιπτώσεις συνεισέφερε στην άνοδο του εθνικισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.
Η εργατική τάξη δεν μπορεί να απελευθερωθεί αν δεν δράσει ως καθολική τάξη. Για να απελευθερωθεί θα πρέπει να απελευθερώσει όλους τους καταπιεσμένους στην κοινωνία. Οι πρόσφυγες/μετανάστες δεν είναι «ανταγωνιστές» αλλά θύματα στην ίδια αγορά που εξουσιάζεται από το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο είναι αυτό που καταστρέφει θέσεις εργασίας, μισθούς, συντάξεις, όλα τα κοινωνικά δικαιώματα των εργατών και όχι τα θύματά του, οι πρόσφυγες. Ο ιμπεριαλισμός των Ευρωπαϊκών δυνάμεων και των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν δημιουργήσει τις υλικές συνθήκες της ακραίας ανισότητας μεταξύ των λαών των ιμπεριαλιστικών χωρών και των αθλίων της υφηλίου. Τα εργατικά και τα λαϊκά κινήματα στην Ευρώπη πρέπει να παλέψουν αλληλέγγυα με τους πρόσφυγες όχι μόνο για ίσα δικαιώματα αλλά πρώτα απ’ όλα για ανοιχτά σύνορα, κατάργηση των αντιμεταναστευτικών πολιτικών της Ε.Ε. κατάργηση των «hot spots” και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, για ομάδες αυτοάμυνας κατά των φασιστικών δυνάμεων εφόδου που επιτίθενται στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Η τύχη των προσφύγων δείχνει την τύχη όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων που απειλούνται να θαφτούν κάτω από τα ερείπια της αποτυχίας του σχεδίου συγκρότησης της Ε.Ε. από την Ευρωπαϊκή μπουρζουαζία. Ο δρόμος στο πραγματικά ανθρώπινο μέλλον και τον πολιτισμό θα πρέπει να ανοίξει με μια κοινή διεθνή πάλη για τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης από τη Λισσαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ!
10. Οι αναταραχές των τελευταίων δεκαετιών στην Ευρώπη, τα κινήματα Occupy στις Η.Π.Α., οι Αραβικές Επαναστάσεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική ήταν απλώς το προανάκρουσμα. Μετά από μια περίοδο υποχωρήσεων, μια νέα άνοδος των μαζών εμφανίζεται όπως δείχνουν οι εξεγέρσεις το 2018 σε Τυνησία, Μαρόκο, Ιράν, Ιορδανία και Ιράκ και καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση εισέρχεται σε μια νέα φάση αναταραχών.
Η παγκόσμια συστημική κρίση πολώνει την κατάσταση και ενισχύει τόσο την τάση προς τον πόλεμο όσο και την τάση προς την επανάσταση. Το στρατηγικό καθήκον μπροστά στο διεθνές εργατικό κίνημα είναι να ξεπεράσει τους περιορισμούς του αυθόρμητου χαρακτήρα της προηγούμενης περιόδου και να εξοπλιστεί με την αναγκαία προοπτική, στρατηγική, τακτική και πρόγραμμα δηλαδή με μια συνειδητή επαναστατική ηγεσία κι οργάνωση.
Στις σημερινές συνθήκες βαθύτατης διεθνούς διασύνδεσης και παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής κρίσης ,όπου η προηγούμενη παγκόσμια τάξη πραγμάτων όπως δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου καταρρέει, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ μια επαναστατική ΔΙΕΘΝΗ για την οργάνωση και καθοδήγηση προς τη νίκη των παγκόσμιων επαναστατικών αγώνων των εργατών και όλων των καταπιεσμένων ,προς την καθολική ανθρώπινη απελευθέρωση, τον Κομμουνισμό.