ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ
Αθήνα, 18-20 Ιουλίου, 2015
Η Ευρώπη έχει γίνει το επίκεντρο της ανεπίλυτης μετά το 2008 παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης σε όλους τους τομείς - κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, γεωπολιτικό.
« Διαιωνιζόμενη στασιμότητα», ύφεση και πιέσεις αποπληθωρισμού επηρεάζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα χωρών με εκατομμύρια άτομα χωρίς δουλειά, ή σπίτι, ή υπηρεσίες υγείας ή εκπαίδευσης.
Όλοι οι ισχυρισμοί ότι η ΕΕ και η ευρωζώνη έχουν αφήσει πίσω την κρίση, έχουν διαψευσθεί. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από το αδιέξοδο στην αντιπαράθεση μεταξύ της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ, από τη μία πλευρά, και της νέας ελληνικής κυβέρνησης που εξελέγη τον Ιανουάριο του 2015 με τη σαφή εντολή να θέσει τέλος στο εφιάλτη της «λιτότητας», τα μέτρα του κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβλήθηκαν από την τρόικα, από την άλλη.
Οι λεγόμενοι «θεσμοί» του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου θέλουν να επιβάλουν την επ’ αόριστον συνέχιση αυτών των μέτρων, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα κυνικού εκβιασμού και οικονομικού γκαγκστερισμού, παρά την κοινωνική καταστροφή που οι πολιτικές τους έχουν προκαλέσει και ενάντια στη θέληση των αντιστεκόμενων εξαθλιωμένων λαϊκών μαζών. Η προοπτική μιας ελληνικής χρεοκοπίας ή ενός «Grexit» από την Ευρωζώνη, παρά τους αυτοκαθησυχαστικόυς ισχυρισμούς ότι οι συνέπειες θα μπορούσαν να «περιοριστούν», θα έχουν σίγουρα καταστροφικές συνέπειες στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία. Ακόμη και η φωνή του Σίτι του Λονδίνου, οι Financial Times, ένας πρωταγωνιστής, μαζί με το γερμανικό αστικό τύπο και τη Wall Street Journal, της εκστρατείας μίσους και συκοφαντίας όχι τόσο κατά της κυβέρνησης όσο , κυρίως, κατά του ίδιου τον ελληνικό λαό , αναγκάστηκε να παραδεχθεί: «Το Grexit θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κατάρρευση, παρόμοια με εκείνη που προκλήθηκε από την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008...» (5 Μάιου 2015).
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει αναγνωρίσει επίσης ότι ένα τέτοιο γεγονός δεν αποτελεί έναν τοπικό, εθνικό ή ευρωπαϊκό, αλλά «ένα παγκόσμιο συστημικό κίνδυνο».
Αυτό που οι άρχουσες τάξεις φοβούνται περισσότερο δεν είναι μόνο η οικονομική και χρηματοπιστωτική μετάδοση της κρίσης , αλλά η μετάδοση μιας ανυποχώρητης και νικηφόρας εργατικής και λαϊκής αντίστασης σε όλη την Ευρώπη, τόσο στην υπερχρεωμένη, σε ύφεση περιφέρεια, καθώς και στο κέντρο, μια αντίσταση επεκτεινόμενη διεθνώς, Βόρεια και Νότια, Δυτικά και Ανατολικά.
Δεν είναι το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» που ξεκίνησε από την ΕΚΤ Μάρτιο του 2015 που μπορεί να σταματήσει είτε την κρίση είτε τις κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες της - την ταξική πάλη και τα κοινωνικά αντισυστημικά κινήματα. Η «ρευστότητα» που δημιουργήθηκε από το πρόγραμμα του Μάριο Ντράγκι θα βοηθήσει για ένα σύντομο χρονικό διάστημα τους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους να παράξουν νέες χρηματοπιστωτικές «φούσκες», που στη συνέχεια θα σκάσουν ˙ θα κάνει μερικούς ανθρώπους από το 1% των «από τα πάνω» πλουσιότερους και το 99% των «από κάτω» φτωχότερους˙ αλλά δεν μπορεί να αναστρέψει τις τάσεις ύφεσης, φέρνοντας έτσι μια σταθερή ανάκαμψη, βάζοντας τέλος στις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τη λιτότητα, τη μαζική ανεργία, την ανασφάλεια και την εξαθλίωση.
Η κατεστραμμένη Ελλάδα σε αναβρασμό είναι ένας μικρόκοσμος του καπιταλιστικού κόσμου γενικότερα, που αντιπροσωπεύει το «γίγεσθαι Ελλάδα» της κάθε χώρας. Το χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας ξεθωριάζει. Υπάρχουν ζώνες καταστροφής, γκέτο, και ανάπτυξη περιθωριοποίησης παντού. Η πλειοψηφία των ανθρώπων γίνονται μια πλειοψηφία όλων των ειδών καταπιεσμένων μειονοτήτων που αντιμετωπίζουν ολοένα και μεγαλύτερες διακρίσεις και αστυνομική βία, ζώντας σε μια «κατάσταση εξαίρεσης», που έχει γίνει πλέον ο κανόνας. Σε τελευταία ανάλυση, είναι αυτή η μόνιμη κοινωνική δυσαρέσκεια που βρίσκεται πίσω από την κρίση νομιμοποίησης και την καθεστωτική κρίση που γνωρίζουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό, όλες οι ευρωπαϊκές χώρες και η ίδια η ΕΕ.
Η «Ευρώπη-Φρούριο» είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας ιμπεριαλιστικής, ρατσιστικής, αποσυντιθέμενης ΕΕ, η οποία έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο Θάλασσα, από το Γιβραλτάρ, ως τη Λαμπεντούζα και τη Ρόδο, σε ένα θαλάσσιο νεκροταφείο, όπου χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες από την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ασία πνίγονται, καθώς προσπαθούν να ξεφύγουν από τους πολέμους, τη λεηλασία και την καταστροφή που εξαπλώνονται ακριβώς από τους ίδιους ευρωπαίους (και αμερικάνους) ιμπεριαλιστές.
Αλλά οι τοίχοι του απαρτχάιντ αυτού του φρουρίου Ευρώπη δεν είναι μόνο «εξωτερικοί», με τα σύνορα της να φυλάσσονται από τη φονική μηχανή της Frontex, αλλά και εσωτερικοί καθώς τα προασπίζουν εξίσου βάρβαροι κρατικοίμηχανισμοί και οι ενισχυόμενες ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες. Στο εσωτερικό και στο εξωτερικό είμαστε όλοι μετανάστες, καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι από τον ίδιο ταξικό εχθρό.
Το σχέδιο της ΕΕ και η καθιέρωση του κοινού ευρωνομίσματος ήταν δεμένα από την αρχή με τη παγκόσμια κατάσταση που με στόμφο ψευδώς ονομάστηκε «το τέλος της ιστορίας» από την αστική θριαμβολογία, μετά την άδοξη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η επέκταση σε ηπειρωτική κλίμακα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, η ενοποίησή της Ευρώπης σε καπιταλιστικές βάσεις γύρω από το γερμανο-γαλλικό άξονα, ο εκ νέου αποικισμός της Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων, καθώς και των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών θεωρήθηκαν απαραίτητα στον ανταγωνισμό για την παγκόσμια ηγεμονία στο μετά-Ψυχροπολεμικό κόσμο.
Οι τραγωδίες της Ελλάδα και της Ουκρανίας, και οι δύο συνδεόμενες με τις πολιτικές της ΕΕ, καταδεικνύουν σαφώς την αποτυχία ολόκληρου του σχεδίου. Η Ελλάδα είναι ο σπασμένος κρίκος της διεθνούς αλυσίδας της Ευρωζώνης. Η οικονομική και πολιτική κατάρρευση της Ουκρανίας στο χάος, το Μαϊντάν, η άνοδος των νοσταλγών του Μπαντέρα και ανοιχτά ναζιστικών δυνάμεων, που καλύπτονται, χρηματοδοτούνται και κινητοποιούνται από δυτικές «δημοκρατίες», η αντίσταση και η εξέγερση στο Ντονμπάς, οι όροι του αποικισμού που επιβλήθηκαν από το πρόγραμμα του ΔΝΤ για ένα εξαθλιωμένο ουκρανικό πληθυσμό, εθνικό μίσος σοβινισμός όλων των ειδών, η οξυμένη αντιπαράθεση μεταξύ της Ρωσίας και του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ είναι σαφή σημάδια όχι ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, αλλά ενός μετά-μετά Ψυχροπολεμικού κόσμου, το τέλος του «τέλους της Ιστορίας» που διακηρύχθηκε ένα τέταρτο του αιώνα πριν.
Όλα τα πιο δραματικά ερωτήματα της ιστορίας - ο πόλεμος, οι εξεγέρσεις, η αντεπανάσταση, η επανάσταση - είναι και πάλι στην ημερήσια διάταξη στην ίδια την Ευρωπαϊκή ήπειρο, όχι σε μακρινές χώρες του Τρίτου Κόσμου, αλληλεπιδρώντας με τη Μέση Ανατολή στις φλόγες και με την κρίση σε όλα τα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη, τον Καύκασο και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.
Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η πιο οξεία εκδήλωση της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κρίσης από κοινωνική, οικονομική και πολιτική άποψη. Βρίσκεται στο κέντρο ενός τριγώνου πολέμων που προκλήθηκε από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την επιδείνωση της κρίσης στην περιοχή: Ουκρανία στο Βορρά, Συρία / Ιράκ στα Νοτιοανατολικά, Λιβύη στο Νότο. Οι κίνδυνοι αυξήθηκαν με την ανακάλυψη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και την όξυνση όλων των τοπικών και διεθνών ανταγωνισμών, πρώτα απ’ όλα ανάμεσα στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο. Η νέα προσέγγιση και η οικοδόμηση μιας στρατηγικής συμμαχίας μεταξύ Αθήνας, Λευκωσίας, Τελ Αβίβ και τώρα Καΐρου υπό την χασάπη της αιγυπτιακής επανάστασης Στρατηγό Αλ Σίσι, και, από την άλλη πλευρά, οι νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες για περιφερειακή ηγεμονία από το καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία, συσσωρεύουν δυναμίτη σε μια περιοχή όπου ήδη υφίσταται μια κόλαση, στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη και την Υεμένη.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Αθήνα στην Ελλάδα φιλοξένησε, ανάμεσα στους τεράστιους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στις πολιτικές της τρόικας και των Ελλήνων συνεργατών τους στην εξουσία, καθώς και μετά το τέλος του πρώτου κύματος των επαναστάσεων στη Μέση Ανατολή, η ονομαζόμενη «Αραβική Άνοιξη», δύο σημαντικές Διεθνείς Ευρωμεσογειακές Συνδιασκέψεις. Και οι δύο οργανώθηκαν από το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι», το διαδικτυακό ιστότοπο RedMed, και τα επαναστατικά διεθνιστικά κόμματα της CRFI, και φιλοξενήθηκαν από το ΕΕΚ. Ήταν ανοικτά σε μαχητικούς εργάτες, λαϊκές οργανώσεις και κοινωνικά κινήματα από την Ευρώπη και διεθνώς, που συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα σήμερα, καθώς και τις δυνάμεις της Αριστεράς που προέρχονται από διαφορετικές παραδόσεις.
Η πρώτη Συνδιάσκεψη, στις αρχές Ιουνίου του 2013, συνέπεσε και συνδεόταν στενά με τη λαϊκή εξέγερση στο Gezi Park, στην Κωνσταντινούπολη. Ενάντια στην σοβινιστική εχθρότητα που οι άρχουσες τάξεις και στις δύο ακτές του Αιγαίου καλλιεργούν, Τούρκοι και Έλληνες επαναστάτες, με άλλους αγωνιστές της επαναστατικής Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων που προέρχονται από άλλες χώρες και διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις, ενώθηκαν σε μια εκδήλωση διεθνισμού στην πράξη για να συζητήσουν ελεύθερα και να αποφασίσουν σχετικά με κοινά προγραμματικά σημεία και να σχεδιάσουν κοινές δράσεις για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.Η δεύτερη Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στα τέλη Μαρτίου 2014, με το Ουκρανικό ηφαίστειο σε πλήρη έκρηξη. Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν και Ρώσοι και Ουκρανοί Κομμουνιστές και άλλοι αριστεροί μαχητές από τα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, οι οποίοι, μετά από κοινή συζήτηση, ψήφισαν στην πλειοψηφία τους και εξέδωσαν μια διεθνιστική, αντιιμπεριαλιστική και αντισοβινιστική Διακήρυξη. Σε αυτή η πολιτική βάση πραγματοποιήθηκαν περαιτέρω κοινές δράσεις, την επόμενη εκρηκτική περίοδο, στα Βαλκάνια, την Ουκρανία, τη Ρωσία και αλλού.
Τώρα, μια Τρίτη Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη θα λάβει χώρα στην Αθήνα, από τις 18 έως τις 20 Ιούλιου του 2015, σε συνθήκες που συμπίπτουν και πάλι με τις πιο δραματικές και απρόβλεπτες αλλαγές στην Ευρώπη, Δυτική και Ανατολική, στα Βαλκάνια, στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, ιδιαίτερα στην Ουκρανία και τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, σε όλο τον σημερινό κόσμο σε κρίση και μετάβαση.
Το σχέδιο τελικής Απόφασης θα υποβληθεί έγκαιρα σε όλους τους συμμετέχοντες ως υλικό για συζήτηση. Ντοκουμέντα προερχόμενα από άλλους προσκαλεσμένους αγωνιστές, κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα, κοινωνικά κινήματα είναι ευπρόσδεκτα για διανομή και συζήτηση. Μια τελική ανακοίνωση θα συζητηθεί, τροποποιηθεί, και ψηφιστεί, για να εκδοθεί στη συνέχεια.
Μία ειδική συνεδρία θα αφιερωθεί σε μια συζήτηση μεταξύ αγωνιστών στο διεθνές εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, για να επεξεργαστεί ένα Μανιφέστο Αγώνα και Αλληλεγγύης, καθώς και ένα σχέδιο κοινής δράσης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Τα προβλήματα της επαναστατικής οργάνωσης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο πρέπει να συζητηθούν επειγόντως, υπό το πρίσμα ιδίως των πρόσφατων δραματικών εμπειριών.
Μερικά από τα προγραμματικά σημεία που προτείνουμε για συζήτηση είναι:
• Πάλη για την διαγραφή του συνόλου του χρέους που στερεί και συντρίβει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, μέσω της απαλλοτρίωσης των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο.
• Όλα τα μέτρα «λιτότητας» και κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβλήθηκαν από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις, πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Οι καπιταλιστές πρέπει να πληρώσουν την κρίση του συστήματος τους της εκμετάλλευσης, όχι οι εκμεταλλευόμενοι! Πρέπει να αγωνιστούμε για να επαναφέρουμε τους μισθούς, τις συντάξεις και τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες, όχι για τα κέρδη των λίγων.
• Κατά της μαζικής ανεργίας, καλούμε να αγωνιστούμε για την απαγόρευση των απολύσεων, για την κατανομή των ωρών εργασίας μεταξύ όλων των εργαζομένων. Πρέπει να αναπτυχθούν δημόσια έργα υποδομής, τα οποία ούτως ή άλλως είναι ζωτικής σημασίας και επείγουσα ανάγκη, για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Οι βαρόνοι της μεγάλης βιομηχανίας εκβιάζουν πάντα τους εργαζόμενους να δεχτούν περισσότερες περικοπές μισθών και θέσεων εργασίας, υποστηρίζοντας ότι διαφορετικά θα πρέπει να κλείσουν είτε να «επανεγκαταστήσουν» τα εργοστάσιά τους στο εξωτερικό˙ η απάντησή μας πρέπει να είναι: κατάληψη όλων των εργοστασίων που κλείνουν ή απολύουν μαζικά εργαζόμενους, την απαλλοτρίωση των εν λόγω εργοστάσιων, χωρίς αποζημίωση, κάνοντας τα να λειτουργήσουν και πάλι κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση.
• Για μια αποφασιστική πάλη ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και τις διακρίσεις σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων, των γυναικών, του σεξουαλικού προσανατολισμού, ενάντια σε όλες τις καταπιεσμένες μειονότητες!
• Να βάλουμε τέλος στην κρατική καταστολή και την κάλπικη «Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης», γκρεμίζοντας τον αστικό κρατικό μηχανισμό καταστολής.
• Να δώσουμε τέλος στο ΝΑΤΟ και να διαλύσουμε όλες τις ιμπεριαλιστικές βάσεις και συμμαχίες, αντιτιθέμενοι ενεργά και νικώντας τα πολεμικά τους σχέδια σε Ανατολή και Νότο, στις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες και να επαναθεμελιώσουν τον ιμπεριαλιστικό «νόμο και τάξη» στο χάος που δημιούργησαν στην Μέση Ανατολή. Πλήρης αλληλεγγύη προς όλους τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των καταπιεσμένων λαών στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, στο διαιρεμένο Κουρδιστάν και στην Ασία και στη Λατινική Αμερική!
• Η πολεμική κραυγή μας πρέπει να είναι: κάτω όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις! Για εργατικές κυβερνήσεις και εργατική εξουσία! Κάτω η Ευρωπαϊκή Ένωση των ιμπεριαλιστών, η φυλακή των λαών! Όχι στην αντιδραστική παγίδα του εθνικισμού! Για μια επαναστατική σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης από τη Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ!
Η Οργανωτική Επιτροπή της 3ης Ευρωμεσογειακής Συνδιάσκεψης
Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι»
Διαδικτυακός Ιστότοπος RedMed
Μάιος 2015