Στις 6 Μαΐου, μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών –στις 4 Μαΐου– ένας σύντροφος από τη Γαλλία μου ζήτησε «να μου δώσετε εν συντομία τη γνώμη σας για τον πολιτικό σεισμό στη Ρουμανία και τις γεωπολιτικές του συνέπειες». Του απάντησα: «Η ουσία είναι η εξής: το σύνθημα του Γκεοργκέσκου για «ειρήνη με τη Ρωσία» ήταν στην πραγματικότητα αυτό που ηλέκτρισε τους ψηφοφόρους του, τρόμαξε την πολιτική τάξη και γι’ αυτό οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη κ.λπ.»
Ο Σιμιόν ήθελε να εκμεταλλευτεί την πραγματική δημοτικότητα του Γκεοργκέσκου και να αυτοανακηρυχθεί διάδοχός του, αλλά είναι καιροσκόπος και το σύνθημα δεν υπάρχει πλέον στα χείλη του. Σε κάθε περίπτωση, η πλειοψηφία που ψήφισε το έπραξε επειδή αντιπροσωπεύει γι’ αυτούς τη μόνη ελπίδα για ειρήνη και, ναι, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, για δημοκρατία.
Οι κυρίαρχες πολιτικές τάξεις ενώθηκαν για να τον νικήσουν, επειδή παρόλο που γνωρίζουν ότι δεν είναι τόσο αποφασισμένος όσο ο Γκεοργκέσκου και προτιμούν πολύ περισσότερο τον κακό/ξενοφοβικό εθνικισμό από τον πατριωτικό εθνικισμό, δεν θέλουν να αναλάβουν άμεσα ρίσκα για δουλειές με τη Δύση και, πάνω απ’ όλα, για επανεξοπλισμό για πόλεμο με τη Ρωσία. Για αυτόν τον λόγο, το κυρίαρχο σύνθημά τους είναι «είμαστε Ευρωπαίοι, δεν θέλουμε να είμαστε στο πλευρό της Ρωσίας».
Ο σύντροφος με ρώτησε στις 7 Μαΐου «ποια είναι η πρόγνωσή σας;». Η απάντησή μου ήταν: «Ο Σιμιόν δεν θα κερδίσει. Επειδή η εκλογική του βάση είναι 40% - ψηφίστηκε από το 40% του 53% των προσελθόντων στις κάλπες. Δηλαδή: το 20% όλων.((Όπως στο https://skwawkbox.org/2025/05/11/norwegian-tuc-votes-by-overwhelming-maj... «Το 88% των αντιπροσώπων μαζί αντιπροσωπεύει το ένα πέμπτο του πληθυσμού της Νορβηγίας». Επομένως, το 80% του πληθυσμού είναι υπέρ του πολέμου με τη Ρωσία. Για αυτόν τον λόγο, η συνολική ψήφος έχει σημασία μόνο ως σύμβολο: όμορφη, αλλά καθυστερημένη· είναι όπως το μεγάλο αμερικανικό κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, μετά την επιστροφή τόσων πολλών Αμερικανών σε φέρετρα· δεν ήταν ένα ηρωικό κίνημα, ένα ηθικό κίνημα, θα ήταν τέτοιο μόνο αν είχε ξεκινήσει αμέσως, ας το δεχτούμε έστω και αυτό, μετά την έναρξη της αμερικανικής επιθετικότητας.))
Ο Νταν θα ψηφιστεί από: 1. τους φιλελεύθερους (οι οποίοι ήταν σε συνασπισμό με τους σοσιαλδημοκράτες για μεγάλο χρονικό διάστημα)˙ 2. από το κόμμα του – φιλελεύθερο, αντίθετο κατ’ αρχήν στη συμμαχία με τους σοσιαλδημοκράτες του SDS˙ 3. από το ουγγρικό κόμμα - επίσης φιλελεύθερο και το οποίο συμμαχεί με όλους όσους το ενσωματώνουν στην κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένου του SDS (και ο κακός εθνικισμός του Σιμιόν είναι σφοδρά αντιουγγρικός, κάτι που θα του στερήσει οριστικά την ψήφο των Ούγγρων˙((Και πράγματι, αυτοί που τελικά έγειραν την πλάστιγγα εναντίον του ήταν οι Ούγγροι που ψήφισαν συντριπτικά τον Ν. Νταν, τον ρητά («κεντροδεξιό») εκπρόσωπο του «ευρωπαϊκού» κόμματος του πολέμου, https://ziare.com/alegeri-prezidentiale-2025/judet-nicusor-dan-presedint....)) και 4. από ένα αρκετά μεγάλο μέρος όσων δεν ψήφισαν στον πρώτο γύρο.
Κι αυτό γιατί, αφήνοντας στην άκρη την έντονη πολιτική προπαγάνδα αυτών των δύο εβδομάδων μέχρι τον δεύτερο γύρο:
Α. Ο λαός δεν είναι υπέρ της ακροδεξιάς, και ο Σιμιόν κρύβει, ή δεν κρύβει καθόλου, τον ήδη ασκούμενο ακροδεξιό προσανατολισμό του˙
B. Ο λαός έχει υποστεί τόσο μεγάλη κατήχηση τα τελευταία 35 χρόνια που θεωρεί τον καπιταλισμό αναπόφευκτο και αιώνιο, κι επομένως ότι «η Ρωσία αποτελεί κίνδυνο» και συνεπώς η στρατιωτικοποίηση και ο πόλεμος είναι επίσης αναπόφευκτα˙
Γ. Έχουν υιοθετήσει την ιδέα της «παράνομης και απρόκλητης ρωσικής εισβολής» και έτσι αισθάνονται ηθικά άνετα˙
Δ. Ο Σιμιόν δεν έχει την ποιότητα που απαιτείται για να είναι πειστικός˙
E. Η προπαγάνδα αυτών των δύο εβδομάδων θα έχει ως ταμπού τη μελλοντική, καλπάζουσα στρατιωτικοποίηση της Ρουμανίας και τη συμμετοχή της «χωρίς Ρουμάνους στρατιώτες που θα σταλούν στη Ρωσία» στον πόλεμο εναντίον αυτής της χώρας
ΣΤ. Η προπαγάνδα αυτών των δύο εβδομάδων θα έχει ως ταμπού το γεγονός ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού θα πληρώσει ακριβά την οικονομική κατεύθυνση της καπιταλιστικής επιλογής, του καπιταλισμού σε συστημική κρίση και η οποία προβλέπει μόνο μελλοντικές εξωτερικές επενδύσεις στη βιομηχανία όπλων.
Κι αυτό ακριβώς συνέβη. Η προσέλευση ήταν 64,72% και το αποτέλεσμα είναι 53,60% για τον Ν. Νταν –και η νίκη του δεν αποτελεί έκπληξη, αν λάβουμε υπόψη όχι μόνο την επιθετική προπαγάνδα υπέρ του αλλά και τις ασυναρτησίες του Σιμιόν – και 46,40% για τον Γ. Σιμιόν. Επομένως, το ποσοστό του Σιμιόν αυξήθηκε στο 30,03% από 21,20% στον πρώτο γύρο. Όμως, από το πλεόνασμα των 11,72% περισσότερων ψηφοφόρων στον δεύτερο γύρο, ο Ν. Νταν ήταν αυτός που απέσπασε περισσότερες ψήφους.
Τέλος πάντων, ο Γ. Σιμιόν είναι ένας ρητά ακροδεξιός πολιτικός, που «υποβαθμίζει» την φιλοπόλεμη θέση της Ρουμανίας μόνο στο επίπεδο που επιτρέπει ο Ντ. Τραμπ –αυτός, όπως ο Γκεοργκέσκου, δηλώνουν ότι είναι οι πιο ένθερμοι οπαδοί του Αμερικανού προέδρου (ο οποίος είναι εξίσου φιλοπόλεμος με τους Ευρωπαίους, εκβιάζοντάς τους μόνο για να αυξήσουν τις δαπάνες για εξοπλισμούς στο 5% του ΑΕΠ)˙ για να διεξάγουν καλύτερα τον πόλεμο)- για προσελκύσουν κόσμο, διακηρύσσοντας ότι «δεν στηρίζουμε πλέον οικονομικά την Ουκρανία». Οι στρατιωτικές βάσεις όμως [και για την ακροδεξιά] παραμένουν ανέγγιχτες, όπως και η ένταξη στο ΝΑΤΟ.
Παρ’ όλα αυτά, οι ψηφοφόροι του εξακολουθούσαν να ελπίζουν ότι ο Σιμιόν θα ήταν ο μόνος δρόμος προς την ειρήνη. Και, όπως είπα, προς τη δημοκρατία: επειδή –όπως επέμενε ο Πλάτωνας– η αδικία είναι το μεγαλύτερο και ταυτόχρονα το λιγότερο υποφερτό κακό (μετά την αρχαιότητα η “αδικία” ονομάστηκε “αμαρτία”), η ακύρωση του δεύτερου γύρου τον Δεκέμβριο του 2024 μεταξύ του νικητή του πρώτου γύρου Γκεοργκέσκου και του αντιπάλου του, χωρίς κανένα αποδεδειγμένο λόγο, θεωρήθηκε, όπως όντως είναι, παραβίαση της δημοκρατίας, απόδειξη αυθαιρεσίας και αυταρχικής ηγεσίας. Ο λαός, όμως, δεν είχε την δυνατότητα να επιλέξει την έξοδο από τη στρατηγική του πολέμου και κέρδισαν εκείνοι που θεωρούσαν ότι η ΕΕ ήταν το μόνο στήριγμα.
Ο λαός είναι τώρα διχασμένος σε εκείνους που βάζουν πάνω απ’ όλα τα άμεσα οικονομικά τους συμφέροντα υποστηρίζοντας την εξασφάλιση της ροής δανείων που πληρώνονται από την επιταχυνόμενη στρατιωτικοποίηση και σε αυτούς που παρακινούνται από τη δίψα για δικαιοσύνη και ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας (η οποία μεταφράζεται από αυτούς σε “εθνική κυριαρχία”). Η εικόνα δεν είναι καθόλου παράξενη. Σε ένα αστικό εθνικιστικό πρότυπο, η εσωτερική «ευημερία», επομένως η εσωτερική πολιτική του κράτους, είναι απολύτως διαχωρισμένη από την εξωτερική πολιτική, και ο λαός διαπαιδαγωγήθηκε με αυτόν τον βαθιά ανήθικο τρόπο. Γιατί αυτό είναι ανήθικο; Επειδή δεν πρόκειται για την εγγενή προτεραιότητα κάθε ατόμου στην ευημερία του/της και της οικογένειάς του, η οποία υποτίθεται ότι πρέπει να συμβαδίζει με την ευημερία των άλλων, αλλά για τη συνειδητή διατήρηση αυτής της ευημερίας εις βάρος των άλλων: και συμπεριλαμβανομένου του κόστους της εξόντωσης, της καταστροφής και της λεηλασίας των άλλων.((Αυτή η απίστευτα εγωιστική συμπεριφορά με τρόμαξε για άλλη μια φορά: επειδή την υπέθεσαν με υπερηφάνεια άνθρωποι που έχουν συνηθίσει να αναζητούν άμεσες αναφορές και να «σκέφτονται κριτικά».)) Τώρα, στον 21ο αιώνα, όχι στον Μεσαίωνα.
Αυτή η επαγόμενη ανηθικότητα επιδεινώθηκε από τον σύγχρονο/καπιταλιστικό σεκταριστικό διαχωρισμό των ανθρώπων ανάλογα με το έθνος και τη θρησκεία. Αλλά αρκεί η σύνδεση με το ίδιο έθνος ή θρησκεία για να δείξει έλεος και σεβασμό προς τα μέλη αυτών των ομάδων, προς την αξιοπρέπειά τους ως ανθρώπινων όντων; Η έμπρακτη σιωπή των Μουσουλμάνων που παρακολουθούν τη σφαγή στη Γάζα -και πριν από αυτήν, την αδικία και το έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος των Παλαιστινίων- δείχνει ότι η θρησκευτική κοινότητα δεν είναι αρκετή. Η ίδια η θρησκεία σε διαφορετικές χώρες -όπως τώρα ο Χριστιανισμός στην Ευρώπη και τη Ρωσία (και στις αφρικανικές χώρες, όπου οι δυτικές δυνάμεις έχουν επιβάλει πόλεμο και αναταραχή, χρηματοδοτώντας αυτονομιστικές συμμορίες για να καταλάβουν ξανά εδάφη)- δείχνει ότι δεν είναι αρκετή. Είτε δεν υπάρχει πλέον στην κυρίαρχη προπαγάνδα είτε το είδος της δεν λαμβάνεται υπόψη, όπως τώρα ο ρωσικός ορθόδοξος Χριστιανισμός περιφρονείται από τον δυτικό, και στις μουσουλμανικές χώρες τα διάφορα παρακλάδια του Ισλάμ θεωρούνται εχθρικά.
Γνωρίζουμε, προφανώς, ότι το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός, αλλά στην προσπάθειά μας να τον καταπολεμήσουμε θα πρέπει να επιμείνουμε περισσότερο στις ηθικές πτυχές, τις αντιφάσεις και τις αιτίες. Οι πολιτικές και οικονομικές έννοιες και κανόνες δεν είναι απομονωμένες από την ηθική και, στην πραγματικότητα, είναι βαθιά διεισδυτικοί ακριβώς επειδή οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στη λογική τους.
Γιατί είναι ανήθικη η καπιταλιστική σεκταριστική διαίρεση; Επειδή υπονοεί ότι οι ανθρώπινες αξίες δεν θα είναι καθολικές – συγκεκριμένες ανάλογα με την επιθυμία κάθε ανθρώπου να εκδηλώσει τη μοναδική και ανεπανάληπτη ύπαρξη και δημιουργικότητά του, ώστε να έχει τις προϋποθέσεις για να εκπληρώσει αυτήν την επιθυμία, να είναι σεβαστή και αξιοπρεπής. Τις υποβιβάζει σε σχετικές, σύμφωνα με τις ιστορικές διαφοροποιήσεις στις εθνοτικές ομάδες, σύμφωνα με τη θρησκεία και την εθνικότητα. Η καπιταλιστική σεκταριστική διαίρεση στοχεύει στην εξάλειψη του καθολικού Κοινού που αφορά όλα τα στοιχεία του μοναδικού ανθρώπινου είδους. Πολλές πολιτισμικές εκδηλώσεις –πρώτον, η γλώσσα με την προγονική και στρωματοποιημένη σοφία της– είναι φυσικά σχετικές: αλλά αυτή η σχετικότητα, αυτή η διαφορά μεταφέρει απλώς την ανθρώπινη καθολικότητα. Η λαμπρότητα κάθε πολιτισμού έγκειται στη μοναδική μορφή μεταφοράς της ανθρώπινης καθολικότητας, ρίχνοντας φως στις νέες, διαφορετικές πτυχές του, οι οποίες θα παρέμεναν άγνωστες, άρα ανύπαρκτες, αν ένας πολιτισμός διαγραφόταν. Και η λαμπρότητα και η δύναμη του ανθρώπινου πολιτισμού ως τέτοιου συνίστανται ακριβώς στον ειρηνικό παγκόσμιο διάλογο που οδηγεί στον αμοιβαίο εμπλουτισμό κάθε εθνικού πολιτισμού.
Αλλά δεν θα αποτελούσε η διαίρεση των κοινωνικών τάξεων –στην οποία βασίζεται ολόκληρη η συνεπής Αριστερά– μια σεκταριστική επίθεση στην καθολικότητα των ανθρώπινων αξιών; Καθόλου, επειδή το μαρξιστικό-λενινιστικό μοντέλο κοινωνικής επανάστασης στοχεύει ακριβώς στη διάλυση της ταξικής διχοτομίας καταργώντας τον χάσμα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας((Αυτό δεν ισοδυναμεί με την ατομική ιδιοκτησία ως αντικείμενο κατανάλωσης, όλοι το γνωρίζουμε αυτό, έτσι δεν είναι;)) από το προλεταριάτο, δημιουργώντας το παγκόσμιο εργαζόμενο ον, ικανό να είναι ένα αξιοπρεπές και πραγματικά περήφανο μέλος του ανθρώπινου είδους.
Ας εξετάσουμε τα στοιχεία. Καταρχάς, το 35% του εκλογικού σώματος δεν ψήφισε. Απέρριψαν την ακροδεξιά και την ψεύτικη υπόσχεσή της για ειρήνη· ταυτόχρονα όμως, αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν το σύστημα που -με όλη την ανώτερη απόδοση του Νταν σε σχέση με εκείνη του Σιμιόν- θα ενσωματώσει πιο αποφασιστικά τη Ρουμανία στον πόλεμο κατά της Ρωσίας.
Επομένως, από ολόκληρο τον πληθυσμό, οι υποστηρικτές του πολέμου είναι το 34,68%. Και δεν έχουν όλοι από το 30,03% μια τόσο επιθετική ακροδεξιά τάση ώστε να αποδεχτούν την πολεμική πολιτική, μεταξύ άλλων επειδή η Ρωσία έχει γι’ αυτούς μια έννοια «κομμουνισμού». Έτσι, για να διασφαλίσει αυτή την αποδοχή από το μισό του πληθυσμού, η κυβερνώσα εξουσία θα χρησιμοποιήσει όχι μόνο μυστικότητα/«κανένα σχόλιο», φόβο/αυτολογοκρισία, λογοκρισία, κοινωνική καταστολή οποιασδήποτε πραγματικά ριζοσπαστικής κριτικής φωνής και παράλογες αντιρωσικές και αντικομμουνιστικές ιδέες, αλλά και την τετελεσμένη θέση του κυνικού διαχωρισμού και της μη λογοδοσίας όσων κυβερνούν απέναντι στον λαό. Και, δυστυχώς, αυτό θα συμβεί, αν ένα διεθνές κύμα αφύπνισης δεν αλλάξει αυτήν την απίστευτη εσωτερική παρακμή της πολιτικής λογικής.
Ο Σιμιόν αντιπροσωπεύει τον επιθετικό συντηρητισμό που πάντα αναδύεται ως λύση στον καπιταλισμό που βρίσκεται σε κρίση. Είναι υποστηρικτής της μοναρχίας((https://ziare.com/alegeri-prezidentiale-2025/george-simion-monarhie-roma....)) – και μάλιστα, σήμερα, στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα όπου ο λαός θεωρείται η απόλυτη πηγή κυριαρχίας, αντί του «ηγεμόνα», και όπου η λογική απόδειξη αυτού του μετασχηματισμού τής μορφής διακυβέρνησης ήταν η νόμιμη δυνατότητά του να εκλέγει τους αντιπροσώπους, και η μη εκλογή του αρχηγού του κράτους είναι ασύμβατη: η υποστήριξη της μοναρχίας είναι η σαφής απόδειξη αντιδημοκρατικής επίθεσης ακόμη και στη μορφή της δημοκρατίας. Αλλά μην ανησυχείτε, ακόμη και οι «δημοκρατικοί» (νεο)φιλελεύθεροι ενδιαφέρονται να μειώσουν ακόμη και τις μορφές της υπάρχουσας εξουσίας του λαού. Για παράδειγμα, θέλουν να ακυρώσουν την άμεση εκλογή του προέδρου με την εκλογή από το κοινοβούλιο.((https://www.cotidianul.ro/pippidi-zice-ca-presedintele-n-ar-mai-trebui-a... (December 17, 2024)))
Ο επιθετικός συντηρητισμός έχει εκδηλωθεί στην παλιά στάση του Σιμιόν για την ενοποίηση της Ρουμανίας με τη Μολδαβία. Αλλά, μην εκπλαγείτε, ακόμη και οι δημοκράτες θεωρούν ότι, «αν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού της Ρουμανίας τάσσεται υπέρ της ενοποίησης», αυτό θα εκπληρωνόταν απλώς με μια δήλωση του κοινοβουλίου».(( https://ziare.com/alegeri-prezidentiale-2025/nicusor-unire-moldova-1942538)) Πού είναι όμως η βούληση των ίδιων των Μολδαβών;
Η απόδοση του Σιμιόν κατά τη διάρκεια αυτών των δύο εβδομάδων μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου γύρου ήταν πολύ αδύναμη. Κάπως στο ίδιο επίπεδο με εκείνο του Γκεοργκέσκου, ο οποίος συνέχισε τις γενικολογίες και τις επικλήσεις στη θεϊκή εξουσία. Το πρόγραμμα του Γκεοργκέσκου((https://calingeorgescu.ro/program/.)) δεν είναι ξενοφοβικό, αλλά μια αφελής εικόνα διαποτισμένη με άρωμα μυστικισμού του μεσοπολέμου, δίπλα στην εξιδανίκευση της μικρής αγροτικής ιδιοκτησίας. Αλλά οι ειρηνικές και «διανεμητικές» προθέσεις του επιτράπηκαν από την κυβέρνηση να «παρθούν», στην πραγματικότητα να παραμορφωθούν, από τον Σιμιόν.((Βλέπε τον καλό Thomas Fazi, 8 Μαῒου 2025, Πώς το Κατεστημένο Εξημερώνει τον Λαϊκισμό.)) Σε κάθε περίπτωση, και οι δύο συμβιβάστηκαν οι ίδιοι και – όχι, όχι απαραίτητα στις ακροδεξιές συμπεριφορές οι οποίες, ελλείψει της συνεπούς αριστεράς, μπορεί να προσελκύσουν πολλά άτομα, αλλά λόγω έλλειψης μιας πραγματικής πολιτικής αντιπολίτευσης. Ούτε τα λεγόμενα «ανεξαρτησιακά» κόμματα του κοινοβουλίου έχουν μια αποτελεσματική πολιτική ή διάθεση να αγωνιστούν για την δημοκρατία(( https://ziare.com/greenpeace-romania/romgaz-insolventa-dizolvare-sebasti..., and https://ziare.com/greenpeace/reactie-sebastian-burduja-romgaz-dizolvare-....)), ή τουλάχιστον για τον περιορισμό της στρατιωτικοποίησης.((https://ziare.com/ilie-bolojan-presedinte-interimar/promulgare-lege-dobo....))
Συνεπώς, η εστίαση στο αποτέλεσμα των εκλογών δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποφύγει την έμφαση στα προηγούμενα στάδια των πολιτικών εξελίξεων και στις συνέπειές τους. Καταρχάς, για το γεγονός ότι ο λαός ψήφισε και εναπόθεσε τις ελπίδες του στην ακροδεξιά, ευθύνεται ολόκληρη η «δημοκρατική» κυρίαρχη τάξη/«ελίτ» που κυβερνάει μετά το 1989, με τα μόνιμα και επίμονα μηνύματα όλων τους να γελοιοποιούν τις κομμουνιστικές αξίες και τις τάσεις του λαού, να εξισώνουν τον κομμουνισμό με τον φασισμό, να μισούν τη Ρωσία και την Κίνα, να εξιδανικεύουν τον καπιταλισμό και την «αξιοκρατία» του και περιφρονούν τους απλούς εργαζόμενους. Έτσι, η λύση δεν είναι να θέσουμε την ακροδεξιά εκτός νόμου, όπως είπε κάποιος, χωρίς να αναδεικνύουμε τη ρίζα της και τον εγγενή της ρόλο στη διατήρηση του καπιταλισμού. Όταν τα ακροδεξιά κόμματα γίνονται η μόνη «αντιπολίτευση», το αποτέλεσμα είναι η συνειδητή διαστρέβλωση της κοινωνικής σκέψης πολλών, αν όχι των πολλών, προκειμένου να μετατραπούν σε κυριολεκτικό και μεταφορικό κρέας για τα κανόνια του πληθωρισμού της απανθρωπιάς.