The text that is being published in its Greek translation below is the statement of DIP (Revolutionary Workers Party) of Turkey on the occasion of the centenary of the assassination of Mustafa Suphi, the historic leader of communism in Turkey whose heritage DIP claims, and his 14 comrades by the organised thugs of the Turkish bourgeoisie during what has gone down in Turkish history as the "National Struggle" (1918-1923). This was a time when the Greek armed forces had occupied, at the behest of British imperialism, the area around Izmir, today Turkey's third biggest city on the Aegean Sea, and its hinterland. The heroic struggle of Greek communist cells within the army, guided by the policy of revolutionary defeatism, a crime subject to death in the court-martial, assisted the Turkish effort considerably, as well as ample support from the young Soviet state, to finally liberate the country from invading armies (British, French, Italian as well as Greek). In the same spirit as the Greek communists of the early 1920s, the comrades of the EEK, the sister party of DIP in Greece, had the statement of DIP on Mustafa Suphi and his comrades translated into Greek directly from Turkish, which is obviously an extraordinary effort, not an ordinary act of translation such as the translation of an English text. The original Turkish version of the statement is being published alongside this Greek translation.
Στις 28-29 Ιανουαρίου 2021 κλείνουν 100 χρόνια απ’ όταν ο Μουσταφά Σουπχί, ιδρυτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας, του παλαιότερου σύγχρονου πολιτικού κόμματος της χώρας, μαζί με τον γενικό γραμματέα του κόμματος Ετέμ Νεζάτ και 13 άλλους συντρόφους, έπεσαν θύματα πολιτικής δολοφονίας. Αυτή η δολοφονία αποτέλεσε σημείο καμπής στην ιστορία της Τουρκίας[1]. Το κόμμα που ίδρυσε ο Μουσταφά Σουπχί και οι σύντροφοί του προκειμένου να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και προκειμένου να συναφθεί μια συμμαχία εργατών–αγροτών, δέχθηκε μεγάλο πλήγμα με τις δολοφονίες αυτές και για χρόνια δεν μπόρεσε να ανακάμψει. Ως εκ τούτου η επανάσταση που έλαβε χώρα σε αυτά τα εδάφη την περίοδο 1918-1923[2], είχε ως αποτέλεσμα την απόλυτη κυριαρχία των αστών και των συμμάχων τους – γαιοκτημόνων, αγάδων, τυράννων, φυλάρχων, σάχηδων, σεΐχηδων και άλλων αναχρονιστικών τίτλων από τα χρόνια των Οθωμανών – και την ίδρυση μιας αστικής δικτατορίας στην χώρα. Με αυτόν τον τρόπο, εδώ και 100 χρόνια, η ολοένα και αυξανόμενη εργατική τάξη της Τουρκίας – καθώς και οι αγρότες, οι φτωχοί τεχνίτες και οι μάστορες – είναι ο στρατός απόρων και ανέργων των πόλεων, που ολοένα και πληθαίνει και το δεύτερο μισό του αιώνα αυτού είναι θύμα εκμετάλλευσης, συνθλίβεται, υποτάσσεται και εξευτελίζεται από την αστική τάξη που έχει γίνει πια μονοπώλιο.
Δεξιά ο Μουσταφά Σουπχί, ο Ετέμ Νεζάτ στο κέντρο.
Η δολοφονία του Μουσταφά Σουπχί και των συντρόφων του δεν μπορεί να ιδωθεί ως απλώς η δολοφονία 15 πολιτικών με απάνθρωπα μέσα. Όσο περισσότερη εξουσία έχει η αναδυόμενη τάξη των αφεντικών, τόσο συνθλίβεται η ανεξάρτητη πολιτική της εργατικής τάξης. Η δολοφονία αυτή είναι το ιστορικό σημείο αφετηρίας της πάλης των αστών ενάντια στην εργατική τάξη, η οποία έχει φτάσει στα άκρα με τις πιο προφανείς και απεχθείς μεθόδους.
Εργάτες και εργαζόμενοι! Εσείς που υποφέρετε από την ανεργία, τη φτώχεια, που ακόμα και τα παιδιά σας αναγκάζεστε να αφήσετε πεινασμένα!
Η ιστορία αυτής της χώρας δεν είναι η ιστορία των ανέσεων των παλατιών των Οθωμανών σουλτάνων. Η ιστορία αυτής της χώρας είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων που διεξάγονται εις βάρος σας από την μπουρζουαζία, που ταΐζεται μέσω της εκμετάλλευσης των εργατών της Ανατολίας πατώντας στα πτώματα των «Σουπχί», που εγκαθίδρυσε ιδιοκτησίες, απολαμβάνει τα ιδιωτικά της τζετ και τα ελικόπτερα, τα γιότ και τις επαύλεις στον Βόσπορο. Είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων της άρχουσας τάξης, που γιόρτασε την δικτατορία που εγκαθίδρυσαν οι πολιτικοί της πάνω στους εργάτες φορώντας φράκο, οργανώνοντας χορούς και χτίζοντας κάθε αστός την έπαυλη ή το παλάτι του ωσάν νά ’ταν σουλτάνος, και που εγκαθίδρυσε καθεστώτα διόλου λιγότερο τυραννικά απ’ του Αμπντουλχαμίντ.
Μολονότι έφτασες στο μηδέν, από την δουλεία των Οθωμανών σουλτάνων -που είχαν γίνει βοηθοί των ιμπεριαλιστών που κατέκτησαν τη χώρα- ως την κοινωνία των ελεύθερων ανθρώπων, πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξες στις επαναστάσεις των αρχών του 20ου αιώνα σε αυτά τα χώματα! Δεν δείχνει το μεγάλο απεργιακό κύμα του 1908 τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε η εργατική μας τάξη στην πρώτη μεγάλη επαναστατική επίθεση; Οι μεγάλες αντικατοχικές κινητοποιήσεις, μαζί με τον οικονομικό αγώνα της εργατική τάξης στην Κωνσταντινούπολη, που τελούσε υπό κατοχή από το 1918, δεν δείχνουν τα σημάδια του αντιιμπεριαλιστικού ηρωισμού της τάξης;
Μετά την κατάληψη της Σμύρνης, οι αντάρτικοι στρατοί που αποτελούνταν από φτωχούς χωρικούς, που συνέτριψαν τις αντεπαναστατικές συμμορίες του σουλτάνου και αναχαίτισαν τις ελληνικές κατακτήσεις στην Ανατολία και πάλεψαν υπό την ηγεσία αγράμματων αγροτών διοικητών -τα γνωστά ως Kuva-yı Milliye[3]- αυτά δεν ήταν οι κύριες δυνάμεις τότε;
Δεν πρότειναν ο Μουσταφά Σουπχί και οι σύντροφοί του μια Κόκκινη Ένωση οργανωμένη στο επίπεδο του καθεστώτος ενάντια στις ιμπεριαλιστικές στρατιές και τα ανδρείκελά τους, που καταλάμβαναν και τις τέσσερις γωνιές τις Ανατολίας; Αυτός που στάθηκε στο πλευρό της κυβέρνησης της Ανατολίας, της έδωσε όπλα, χρήματα, διπλωματική και πολιτική βοήθεια δεν ήταν ο γείτονας της χώρας (μας), η νεοσυσταθείσα Σοβιετική Ρωσία; Δεν υπήρχαν εκπρόσωποι στην Πρώτη Εθνοσυνέλευση, σχεδόν οι μισοί, από το Halk Zümresi[4], που υποστήριζαν την συνεργασία με τη Σοβιετική Ρωσία;
Γιατί αμέσως μόλις έληξε ο πόλεμος εγκαθιδρύθηκε μονοκομματική δικτατορία, απαγορεύτηκε ο συνδικαλισμός και βγήκαν εκτός νόμου οι κομμουνιστές που υπερασπίζονται τα ανεξάρτητα συμφέροντα της εργατικής τάξης; Γιατί εγκαθιδρύθηκε η δικτατορία των αφεντικών, των αγάδων, των τυράννων, των φυλάρχων και των ρεΐζιδων πάνω σε αυτούς που πάλεψαν ενάντια στην ιμπεριαλιστική κατάληψη και τις μεσαιωνικές εποχές;
Αδέρφια, η ιστορία δεν είναι το παραμύθι των σουλτάνων, των πασάδων και των προέδρων με τις φεντόρες και τα σκουφιά, αλλά η ιστορία των ταξικών αγώνων. Σε αυτόν τον αγώνα η πλευρά μας βίωσε την πρώτη μεγάλη της ήττα με την δολοφονία που διαπράχθηκε ακριβώς 100 χρόνια πριν.
Εργάτες και εργαζόμενοι!
Τίποτα δε μένει το ίδιο! Η γη γυρίζει! Η τάξη μας, επίσης, δυνάμωσε με το πέρασμα των δεκαετιών, ειδικά με τους γιγάντιους αγώνες των δεκαετιών του ’60 και ’70, τα ισχυρά συνδικάτα και τις πολιτικές οργανώσεις που αμφισβήτησαν την αστική τάξη και την εξουσία της. Η μεγάλη εργατική εξέγερση 15-16 Ιουνίου[5] ήταν στην πραγματικότητα ένα βήμα προς την εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων. Η 12η Μάρτη και η 12η Σεπτέμβρη[6] προσπάθησαν εκ νέου να δημιουργήσουν έναν κήπο με τριαντάφυλλα χωρίς αγκάθια για την μπουρζουαζία, σφαγιάζοντας τους κομμουνιστές και επαναστάτες ηγέτες των εργατών. Όμως, οποτεδήποτε η εργατική τάξη ενθουσιαζόταν, όταν οι συνθήκες ήταν κατάλληλες για αντίσταση και αγώνα, έδειχνε όπως άρμοζε την επιβλητική της δύναμη. Τα «Γεγονότα της Άνοιξης» το 1989, ο μεγάλος αγώνας για τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων τo 1990, οι μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων στο Zonguldak το 1990-1991, οι αγώνες που ακολούθησαν στις Paşabahçe και Erdemir[7], οι κινητοποιήσεις των συνταξιούχων το 1999, η κατάληψη της Seka[8] το 2005, οι δράσεις των εργατών της Tekel[9] στην περιοχή Sakarya της Άγκυρας το 2009 και 2010· οι χιλιάδες και χιλιάδες δράσεις, οι πραγματικές καταλήψεις των εργατών μεταλλουργίας, οι απεργίες, η αντίσταση, οι διαδηλώσεις και όλες οι δράσεις που τα συνοδεύουν, που ξεκίνησαν να εξαπλώνονται από το 2010 και έφτασαν το αποκορύφωμά τους το 2015, δείχνουν ότι αυτός ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ.
Ο Μουσταφά Σουπχί το 1919 στην Τασκένδη, μαζί με την αντιπρόεδρο
της Μουσουλμανικής Σοσιαλιστικής Επιτροπής του Καζάν, Αμίνα Μουχιντίνοβα.
Λοιπόν, οι κατά καιρούς «Μουσταφά Σουπχί» είχαν πάρει έναν επαναστατικό δρόμο για να οδηγήσουν την εργατική τάξη στην εξουσία συγκεντρώνοντας όλους αυτούς τους αγώνες μαζί.
Σήμερα είναι επιτακτικά αναγκαίο ένα Κόμμα του είδους που και εκείνοι επεδίωκαν. Χρειάζεται ένα Κόμμα για να μπει η εργατική τάξη επικεφαλής όλων των εκμεταλλευμένων και καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας ενάντια σε όλα τα κόμματα του κατεστημένου. Αυτό το Κόμμα μπορεί να είναι μόνο ένα Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα. Στην καρδιά του είναι ένα Κόμμα που θα ενώσει την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και τα αφυπνισμένα στρώματα με επαναστάτες απ’ όλες τις τάξεις.
Την ημέρα που θα κινητοποιήσουμε ένα τέτοιο Κόμμα και θα εγκαθιδρύσουμε την εξουσία των εργατών ως αποτέλεσμα ενός μεγάλου αγώνα, θα αποκαλυφθεί ότι ο θάνατος όλων των «Μουσταφά Σουπχί» δεν ήταν μάταιος!
Devrimci İşçi Partisi
(Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα)
28-29 Ιανουαρίου 2021
Μετάφραση: Θάνος Θεοδωρίδης
↑1 Σ.τ.Μ.: Η ομάδα των 15 του Μουσταφά Σουπχί και των συντρόφων του είχε μεταβεί από το Μπακού, όπου βρισκόταν το νεοϊδρυθέν ΚΚΤ, στην Ανατολία για να πολεμήσει ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή. Ωστόσο, όταν οι αγωνιστές συνάντησαν εχθρική αντιμετώπιση από αντικομμουνιστικές κεμαλικές δυνάμεις στο Erzurum, επιχείρησαν να επιστρέψουν στο Μπακού. Όμως τη νύχτα της 28ης προς 29η Ιανουαρίου δολοφονήθηκαν από υποστηρικτές του αξιωματικού των Νεότουρκων, Ισμαήλ Ενβέρ Πασά, από φόβο μην αποκαλύψουν στη Μόσχα τα σχέδιά τους.
↑2 Σ.τ.Μ.: Ο «Πόλεμος της Ανεξαρτησίας», αρχίζει με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη νομή της οθωμανικής αυτοκρατορίας μεταξύ των νικητών του πολέμου και λήγει με την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1923.
↑3 Σ.τ.Μ.: «Εθνικές Δυνάμεις».
↑4 Σ.τ.Μ.: Πολιτική–στρατιωτική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1920 στην Ανατολία, συνέχεια του Yeşil Ordu Cemiyeti.
↑5 Σ.τ.Μ.: Εννοεί το απεργιακό κύμα του 1970· τις κινητοποιήσεις των εργατών στα πλαίσια του πολιτικού φαινομένου του Μάη του ’68, όπως το βίωσε η Τουρκία.
↑6 Σ.τ.Μ.: Εννοεί τα αντιδραστικά πραξικοπήματα της 12ης Μάρτη 1971 και 12ης Σεπτέμβρη 1980.
↑7 Σ.τ.Μ.: Εταιρείες/εργοστάσια και τα δύο – το πρώτο υαλουργία το δεύτερο σιδηρουργία.
↑8 Σ.τ.Μ.: χαρτοβιομηχανία.
↑9 Σ.τ.Μ.: καπνοβιομηχανία.