Ηπαγκόσμια καπιταλιστική κρίση, μετά από δέκα χρόνια οικονομικής τελμάτωσης, κοινωνικής καταστροφής και πολιτικών σπασμών, συνεχίζεται και οξύνεται χωρίς λύση.
Όλα τα έκτακτα μέτρα που έλαβαν οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, τα ποτάμια ρευστότητας στο καταρρέον χρηματοπιστωτικό σύστημα με ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος, κάτω από ένα μόνιμο καθεστώς δρακόντειων «μέτρων λιτότητας» για τις λαϊκές μάζες, έχει αποτύχει να δώσει τέλος στην παγκόσμια ύφεση, την Τρίτη Μεγάλη Ύφεση στην ιστορία του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αντιθέτως, έχουν δημιουργηθεί οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες για νέες εκρήξεις.
Η ανικανότητα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος να βρει ως τώρα μια έξοδο από αυτήν την κρίση, καταδεικνύει την προχωρημένη ιστορική παρακμή του και το στρατηγικό του αδιέξοδο μετά την αποτυχία τόσο του κεϋνσιανισμού με την κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όσο και του νεοφιλελευθερισμού στην περίοδο 2007-2008.
Όλες οι αντιφατικές τάσεις της τελευταίας δεκαετίας έχουν πλέον εντατικοποιηθεί, η διολίσθηση στη βαρβαρότητα, αλλά και η κίνηση των εξαθλιωμένων μαζών στην αναζήτηση μιας διεξόδου από την κρίση μέσω της αντίστασης, της εξέγερσης και της επανάστασης.
Η δομική συστημική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού αποσυνθέτει τον κοινωνικό ιστό παντού, βυθίζοντας την τεράστια πλειοψηφία της ανθρωπότητας στα δεινά και τη δυστυχία σπρώχνοντας το ίδιο το σύστημα στο χείλος του γκρεμού:
* στρατιές εκατομμυρίων ανέργων και πολλών άλλων εκατομμυρίων σε χαμηλόμισθες «ευέλικτες» σχέσεις εργασίας στην Ευρώπη και την Αμερική·
* ένα ασταμάτητο τσουνάμι απελπισμένων προσφύγων από το Νότο και την Ανατολή προς το Βορρά και τη Δύση, στις πύλες των ιμπεριαλιστικών κέντρων, των κατ’ εξοχήν δημιουργών της δυστυχία τους·
* καθεστωτική κρίση, αποσύνθεση του κοινοβουλευτισμού και στροφή προς αυταρχικές μορφές κυριαρχίας, ολοσχερής σχεδόν κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων "εξουσίας" της αστικής τάξης, άνοδος της ακροδεξιάς και του φασισμού, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της ισλαμοφοβίας και του αντισημιτισμού στην Ευρώπη και στην Αμερική και του αντιδραστικού σκοταδιστικού «τακφιρισμού» στη Μέση Ανατολή και την Αφρική·
* ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις ή πόλεμοι δι’ αντιπροσώπων στη Μέση Ανατολή, στην Ασία, την Αφρική, στις ανατολικές περιοχές των συνόρων της Ευρώπης, με την αντιπαράθεση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ με τη Ρωσία και την Κίνα που απειλούν να επεκτείνουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε διεθνές επίπεδο.
Η Αμερική, ως η πιο ισχυρή καπιταλιστική χώρα στον κόσμο, είναι το κέντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Η μετά το Brexit Ευρωπαϊκή Ένωση, σε διαδικασία αποσύνθεσης, είναι ένας από τους πλέον ευάλωτους πρωταρχικούς στόχους, μαζί με την Κίνα και το Ιράν, των προσπαθειών του αμερικανικού καπιταλισμού να εξάγει τη δική του κρίση.Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο είναι η υψηλότερη πολιτική εκδήλωση, μέχρι στιγμής, της αποσύνθεσης και της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και ένας ισχυρός, απρόβλεπτος παράγοντας επιτάχυνσής της, επίσης. Ο προστατευτισμός, ο οικονομικός εθνικισμός και οι πολιτικές τύπου «Πρώτα η Αμερική», υπό τον Τραμπ, είναι μέσα στην προσπάθεια να ξεπεραστεί η παρακμή μέσω μιας διεθνούς επίθεσης σε παγκόσμια κλίμακα, διακινδυνεύοντας, μεταξύ άλλων, την εξάρθρωση της παγκόσμιας αγοράς.
Η τρέχουσα καθεστωτική κρίση στις ίδιες τις ΗΠΑ με την άνευ προηγουμένου σύγκρουση μεταξύ της προσωπικής κυριαρχίας της κυβέρνησης Τραμπ και των υπηρεσιών πληροφοριών του κράτους -η χειρότερη πολιτική κρίση μετά το σκάνδαλο του Watergate που θέτει και πάλι ζήτημα καθαίρεσης του Προέδρου- δείχνει μια μεγάλη διάσπαση της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ. Η κρίση της πολιτικής εξουσίας συντελείται σε συνθήκες όπου εκατομμύρια λαού κινητοποιούνται ενάντια στον Τραμπ από την πρώτη ημέρα της ορκωμοσίας του, κλιμακώνοντας τα μαζικά κινήματα που γέννησε ήδη η καπιταλιστική κρίση, τα κινήματα Occupy, το Black Lives Matter, ακόμα και η μαζική υποστήριξη στον Μπέρνι Σάντερς πριν από την επαίσχυντη συνθηκολόγησή του στη Συνδιάσκεψη των Δημοκρατικών.
Αυτή η έκρηξη στις ΗΠΑ, που συνδέει καταρχάς τα πιο καταπιεσμένα και υπερεκμεταλλευόμενα στρώματα -εργάτες, αφροαμερικανοί, ισπανόφωνοι, γυναίκες, μετανάστες, άλλες μειονότητες και για πρώτη φορά μουσουλμανικές και εβραϊκές κοινότητες μαζί- είναι η εκδήλωση ενός νέου ισχυρού διεθνούς κύματος αγώνων παγκοσμίως που ακολουθεί, μετά από υποχωρήσεις, συνθηκολογήσεις και πλήγματα, το προηγούμενο πρώτο κύμα μαζικών κινητοποιήσεων που προκάλεσε η παγκόσμια κρίση στη Νότια Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, από την Ταχρίρ ως την Πουέρτα ντελ Σολ, την πλατεία Συντάγματος και την πλατεία Ταξίμ, το 2011-2013. Τώρα, η άνοδος των λαϊκών κινημάτων στις ΗΠΑ έρχεται αμέσως μετά από τη «Γαλλική Άνοιξη» του 2016 με τις γενικές απεργίες, καταλήψεις, μαζικές διαδηλώσεις και το «Nuits Debout» στις πλατείες κατά του αντεργατικού νόμου, το κίνημα μιας νέας γενιάς γύρω από τον Τζέρεμι Κόρμπιν, τη συνεχιζόμενη κοινωνική αναταραχή στις διάφορες χώρες των Βαλκανίων, τις τεράστιες κινητοποιήσεις στη Νότια Κορέα για την ανατροπή του Προέδρου και τη Γενική Απεργία 150 εκατομμυρίων εργαζομένων στην Ινδία και το πιο πρόσφατο κύμα αγώνων και γενικών απεργιών στη Βραζιλία.
Η παγκόσμια πολιτική κινείται με απρόβλεπτο, μη γραμμικό τρόπο, με πυρετώδη ζιγκ ζαγκ δεξιά και αριστερά, που θέτουν οξείες και επείγουσες προκλήσεις στις μάζες των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων, στις πολιτικές οργανώσεις και τα κοινωνικά κινήματά τους και στην επαναστατική αριστερά την ίδια.
Η ΕΕ σε τελική κρίση;
Η διαδικασία αποσύνθεσης της ΕΕ συναντά, αλληλεπιδρά και διασυνδέεται με το χάος στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Αυτό εκδηλώνεται σαφέστερα στις δύο χώρες όπου συγχωνεύονται οι δύο αυτές διαδικασίες: σε μια Ελλάδα ήδη κατεστραμμένη από τα μνημόνια της ΕΕ και του ΔΝΤ, που ζει μια διπλή τραγωδία, τη δική της ανθρωπιστική καταστροφή σε συνδυασμό με την τραγωδία των χιλιάδων προσφύγων εγκλωβισμένων κάτω από άθλιες συνθήκες σε μια χώρα καταστραμμένη· και σε μια Τουρκία σε βαθιά κρίση, ήδη εμπλεκόμενη στους πολέμους της περιοχής και με τον Κουρδικό λαό, σε εσωτερικές πολιτικές συγκρούσεις και αντιμετωπίζοντας τον αυξανόμενο δεσποτισμό του καθεστώτος του Ερντογάν.
Αναμφίβολα η Ευρώπη, η γενέτειρα του καπιταλισμού που τώρα βρίσκεται σε ιστορική παρακμή, θα γίνει αρένα κοινωνικών μαχών που ξεπερνούν όλα όσα συνέβησαν στο αιματηρό ιστορικό της παρελθόν.
60 χρόνια μετά την έναρξη της πρωτοβουλίας των κυρίαρχων τάξεων στην Ευρώπη για την οικονομική και πολιτική ολοκλήρωσή της, το όλο έργο αποδείχθηκε καταστροφικό από κάθε άποψη. Ήταν :
* καταστροφή για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα κράτη - μέλη της ιμπεριαλιστικής Ένωσης που αντιμετωπίζουν συνεχή καταστροφή θέσεων εργασίας, μισθών, συντάξεων, υπηρεσιών υγείας, εκπαίδευσης, κάτω από μια μόνιμη «κατάσταση εξαίρεσης».
* καταστροφή ιδιαίτερα για τους κατοίκους της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, όπου η επέκταση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ προς ανατολάς για την επαναποικιοποίηση του πρώην Σοβιετικού χώρου και την παλινόρθωση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης μαφιόζικου τύπου, οδήγησε σε αποβιομηχάνιση, καταστροφή των συνθηκών διαβίωσης της απόλυτης πλειοψηφίας, πλουτισμό μιας μικροσκοπικής μειονότητας ολιγαρχών και διεφθαρμένων πολιτικών και στη μαζική μετανάστευση των φτωχών.
* καταστροφή για την ειρήνη, τόσο στην Ευρώπη, από τον ρόλο της ΕΕ στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας, μέχρι την τρέχουσα καταστροφή της Ουκρανίας και την επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, καθώς και τις αλλεπάλληλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές πολεμικές επεμβάσεις στη Λιβύη, τη Συρία και την Αφρική.
* καταστροφή για εκατομμύρια πρόσφυγες, θύματα του ιμπεριαλισμού της Ευρώπης και των ΗΠΑ, οι οποίοι, στην προσπάθειά τους για επιβίωση, αντιμετωπίζουν μια «Ευρώπη-φρούριο», μια κυνική ΕΕ που κλείνει το διάδρομο των Δυτικών Βαλκανίων, υπογράφοντας τη διαβόητη συμφωνία με την Τουρκία του Ερντογάν και στη συνέχεια καταδικάζοντας τους πρόσφυγες να πνιγούν στη μέση της Μεσογείου και στο Αιγαίο ή να εγκλεισθούν σε νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή να γίνουν θύματα ρατσιστών, φασιστών, αστυνομικών και στρατιωτικών ή να επιστρέψουν στις καταστραμμένες πατρίδες τους.
* καταστροφή για το περιβάλλον και όλες τις συνθήκες της ζωήςπου καταστρέφονται από την καπιταλιστική απληστία.
* καταστροφή για τους ίδιους τους καπιταλιστέςκαθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, έδωσε ένα μοιραίο πλήγμα στην ευρωζώνη, οδήγησε σε αδήλωτη χρεοκοπία όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της Deutsche Bank, της μεγαλύτερης τράπεζας στην Ευρώπη, πυροδότησε τον δηλητηριώδη εθνικισμό, την ξενοφοβία, τον φασισμό και το ρατσιστικό μίσος, τροφοδοτώντας όλους τους εθνικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, και εντείνοντας τις φυγόκεντρες δυνάμεις της αποσύνθεσης, με απαρχή το Brexit.
Πρέπει να οργανωθούμε, να αντισταθούμε, να πολεμήσουμε και να νικήσουμε!
Η εντατικοποίηση όλων αυτών των αντιφάσεων δημιουργεί συνθήκες -παρά την επικρατούσα απαισιοδοξία, ιδιαίτερα μέσα στην κατακερματισμένη, συγχυσμένη και ηττοπαθή Αριστερά- για νέες ταξικές συγκρούσεις, ακόμη και επαναστατικές εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Αλλά για να πολεμήσουμε και να κερδίσουμε, πρέπει να αντλήσουμε τα διδάγματα από τις πρόσφατες και τις προηγούμενες στρατηγικές εμπειρίες, ιδιαίτερα από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γαλλία και την Ιταλία.
Τα τεράστια ριζοσπαστικοποιημένα μαζικά κινήματα στη Νότια Ευρώπη το 2010-12 προώθησαν, με κάποια καθυστέρηση φυσικά, προς την κυβερνητική εξουσία αριστερούς ρεφορμιστικούς σχηματισμούς όπως ο ΣYPIZA στην Ελλάδα ή κινήματα όπως το Ποδέμος στην Ισπανία, κι έδωσαν επίσης ώθηση σε άλλους όπως το αριστερό Μπλόκο στην Πορτογαλία, τον IRA στην Ιρλανδία και, πιο πρόσφατα, στην Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν στη Γαλλία. Ο ΣYPIZA, εξυμνήθηκε, ιδιαίτερα από την ηττοπαθή φιλελεύθερη, διεθνή αριστερά, ως παράδειγμα «ριζοσπαστικού αντικαπιταλισμού» για την κοινωνική αλλαγή, πέρα από την «παλιά» διχοτομία μεταξύ μεταρρύθμισης και επανάστασης, μέσα από τις κοινοβουλευτικές εκλογές «αριστερών κυβερνήσεων» υποστηριζόμενων από μαζικά εξωκοινοβουλευτικά κοινωνικά κινήματα. Αλλά ο ΣYPIZA, αποδεχόμενος πλήρως εξ αρχής το πλαίσιο της ΕΕ και του καπιταλισμού, αναζητώντας απεγνωσμένα μια συμβιβαστική λύση και ταξική ειρήνη σε συνθήκες ταξικού πολέμου με την ΕΕ, το ΔΝΤ και τις κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης και της Ελλάδα, δεν αποτελεί έκπληξη το ότι συνθηκολόγησε σ’ αυτές τις δυνάμεις τον Ιούλιο του 2015, προδίδοντας τις λαϊκές προσδοκίες και τη λαϊκή βούληση που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα για το τελεσίγραφο και την απειλή της Τρόικας για Grexit. Από το Μνημόνιο του 2015 και μετά και ξανά τώρα, το 2017, με το νέο Μνημόνιο συνδεόμενο με τη δεύτερη αξιολόγηση του λεγόμενου «προγράμματος διάσωσης», ο ΣYPIZA έχει εφαρμόσει τα σκληρότερα μέτρα «λιτότητας» που ακόμη και η Δεξιά δε θα μπορούσε να επιβάλει χωρίς να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο μιας επαναστατικής ανατροπής. Παρόμοια δεξιά πορεία ακολουθεί το Ποδέμος στην Ισπανία. Στην Πορτογαλία, βρίσκεται στην εξουσία η σοσιαλφιλελεύθερη, φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, εφαρμόζοντας μέτρα λιτότητας χάρη στην υποστήριξη του Μπλόκου της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Το μάθημα είναι ξεκάθαρο: Δεν υπάρχει μέσος δρόμος ή χώρος για ταξικό συμβιβασμό και ταξική συνεργασία με την καπιταλιστική τάξη και την ιμπεριαλιστική ΕΕ! Το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο: η πολιτική κατάρρευση σχεδόν ολόκληρης της παραδοσιακής Αριστεράς στην Ευρώπη, τόσο της ανοιχτά ρεφορμιστικής, όσο και της νέας ψευτο-«αντικαπιταλιστικής», στην Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ιταλία και αλλού. Η πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης ως ηγετικής δύναμης όλων των λαϊκών τάξεων ενάντια στην κυρίαρχη τάξη, αποτελεί προϋπόθεση για την αποφυγή της κοινωνικής καταστροφής, την ήττα των δημαγωγών της ακροδεξιάς και του φασισμού, για μια νικηφόρα σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση. Και αυτή η ανεξαρτησία και ηγεμονία δε μπορεί να επιτευχθεί ούτε απλώς με έναν μαχητικό συνδικαλισμό, όπως απέδειξε η εμπειρία του αγώνα κατά του νόμου Ελ Κομρί στη Γαλλία, ούτε από τη διασκορπισμένη, αυθόρμητη, ανοργάνωτη, άμεση δράση μειοψηφιών, ούτε από τον «κινηματισμό» και ακόμη λιγότερο με τη διάλυση στα λεγόμενα «πλατειά κινήματα» γύρω από μια χαρισματική προσωπικότητα όπως ο αριστερός εθνικιστής μεταρρυθμιστής Μελανσόν. Αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι επαναστατική πολιτική οργάνωση, δηλαδή τα αντιγραφειοκρατικά, διεθνιστικά επαναστατικά κόμματα της εργατικής τάξης και μια επαναστατική Διεθνής.
Η ευρωπαϊκή μπουρζουαζία απέδειξε ιστορικά την απόλυτη ανικανότητά της να ενοποιήσει την Ήπειρο, είτε με τον πόλεμο, είτε με μια «ειρηνική» οικονομική διαδικασία. Η ΕΕ σε αποσύνθεση απειλεί σήμερα όλες τις φτωχές μάζες της Ευρώπης με λιμοκτονία και θάψιμο κάτω από τα ερείπιά της. Το κάλεσμα από δεξιούς -ή «αριστερούς»- εθνικιστές για επιστροφή στο ζουρλομανδύα του εθνικού αστικού κράτους είναι συνταγή για την καταστροφή. Η δηλητηρίαση της οικονομικής ζωής με τον εθνικισμό οδηγεί στο φασισμό και είναι καταδικασμένη να αποτύχει στην αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης. Κανένας συμβιβασμός, καμια παραχώρηση αλλά κήρυξη πολέμου σε κάθε εκδήλωση ρατσισμού, διάκρισης εναντίον των μεταναστών, προσφύγων ή οποιασδήποτε κοινότητας καταπιεσμένων, λόγω εθνικής-εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Κάτω τα σύνορα, ενότητα στην πάλη όλων των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων!
Μόνο η εργατική τάξη -«ντόπιοι», μετανάστες ή πρόσφυγες, εργαζόμενοι ή άνεργοι και το τεράστιο νομαδικό προλεταριάτο που κινείται ανάμεσα σε «ευέλικτες» θέσεις εργασίας με χαμηλή αμοιβή- μπορεί και υποχρεούται να τερματίσει την κρίση με την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, την αναδιοργάνωσή της σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις, μια δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία υπό τον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων. Για να ενοποιήσει την Ήπειρο, πάνω στα ερείπια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί στην Ευρώπη δεν μπορούν να απελευθερωθούν χωρίς αλληλεγγύη και κοινό αγώνα μαζί με όλους τους καταπιεσμένους ενάντια σε κάθε μορφής διάκριση λόγω φύλου, εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Ένας κοινός αγώνας με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, καθώς και με όλους τους λαούς της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, της Αφρικής ή της Λατινικής Αμερικής που καταπιέζονται από τον ιμπεριαλισμό, είναι απαραίτητος.
Κεντρική - Ανατολική Ευρώπη και Βαλκάνια
Η Κεντρική - Ανατολική Ευρώπη και τα εξαθλιωμένα Βαλκάνια μετατρέπονται σε πυριτιδαποθήκη από τον ιμπεριαλισμό, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, στην προσπάθειά τους να περικυκλώσουν τη Ρωσία. Οι βαλκανικές χώρες προετοιμάζονται σταδιακά για την «ένταξη» σε μια ΕΕ η οποία βρίσκεται σε ανυπέρβλητες αντιφάσεις και ως εκ τούτου διατηρεί πολλές χώρες στον προθάλαμο. Η ένταξη της περιοχής στην ΕΕ μετατράπηκε από ευχή σε εφιάλτη. Όλο αυτό το διάστημα, το δόλωμα μιας μελλοντικής «ένταξης» χρησιμοποιείται για να κρατήσει τα Βαλκάνια υπό την ηγεμονία της ΕΕ. Για το λόγο αυτό, ληστεύουν από την περιοχή ακόμα και την Ιστορία και το όνομά της: η ονομασία «Βαλκάνια» αντικαθίσταται από την ανώδυνη «Νοτιοανατολική Ευρώπη».
Η περιοχή συγκλονίζεται από συνεχείς αναταραχές, εθνικές συγκρούσεις, την άνοδο ακροδεξιών κυβερνήσεων στην Ουγγαρία και την Πολωνία, αλλά και τις επαναλαμβανόμενες κοινωνικές εξεγέρσεις στη Ρουμανία, Μολδαβία, Βουλγαρία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο, Μακεδονία, Κοσσυφοπέδιο, Σερβία και Bοσνία. Ακόμη και στην Πολωνία, υπό τον έλεγχο μιας δεσποτικής κυβέρνησης του PiS, πραγματοποιήθηκε μια νικηφόρα «Μαύρη Απεργία» γυναικών ενάντια στην επέκταση του νόμου κατά των αμβλώσεων από το υπερσυντηρητικό καθεστώς. Αρνούμαστε να συνθηκολογήσουμε και να υποταχτούμε στις παρεμβάσεις και την χειραγώγησηση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ή στο εθνικό-εθνοτικό μίσος. Κι εδώ επίσης ο διεθνισμός στη δράση είναι απαραίτητος για την επιβίωση και την έξοδο από την κόλαση.
Έξω ο ιμπεριαλισμός των ΕΕ / ΗΠΑ / ΝΑΤΟ, οι στρατιωτικές βάσεις και τα αντρείκελά τους από την Κεντρική - Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια!
Απαλλοτρίωση όλων των ολιγαρχών, επαναβιομηχανοποίηση κάτω από τον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων με βάση μια δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες και με ευαισθησία για το περιβάλλον!
Κάτω ο σοβινισμός, ενεργός αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλκανικής !
O πρώην Σοβιετικός χώρος - Ουκρανία, Ρωσία και Υπερκαυκασία
Από την αρχική φάση, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, έγινε σαφές ότι η καπιταλιστική παλινόρθωση ήταν συνδεδεμένη με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και της ΕΕ να αποσπάσουν και να αποικιοποιήσουν τον πρώην Σοβιετικό χώρο, εκμεταλλευόμενοι τους πόρους τους κάτω από ολιγαρχικά καθεστώτα μεταμφιεσμένα σε αστικές «δημοκρατίες». Καθώς οι αντιφάσεις της καπιταλιστικής διαδικασίας παλινόρθωσης εκδηλώνονταν σαν άλυτες, ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αυτή η ιμπεριαλιστική προσπάθεια επαναποικιοποίησης κάτω από τα τοπικά ημι-δικτατορικά καθεστώτα-μαριονέτες εντάθηκε. Ένα ακραίο και σαφές παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη με την οικονομική-πολιτική κατάρρευση της Ουκρανίας σε μια «μαύρη τρύπα», το Σχέδιο της «Εταιρικής Σχέσης» της ΕΕ - Ανατολικής Ευρώπης που απέτυχε, και η ανοιχτή παρέμβαση του ιμπεριαλισμού του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος-μαριονέτα των ολιγαρχών και των φασιστών οπαδών του Στεπάν Μπαντέρα στο Κίεβο, ξεκινώντας έναν πόλεμο ενάντια στην αντίσταση στα Νότιο-Ουκρανικά βιομηχανικά εργατικά κέντρα της ρωσόφωνης περιφέρειας του Ντονμπάς.
Όπως τόνισε η 2η Ευρωμεσογειακή Εργατική Συνδιάσκεψη το 2014 και η σχετική έκκλησή της: «Η υποστηριζόμενη από το ΝΑΤΟ επιθετικότητα στη Νοτιοανατολική Ουκρανία, απειλεί όχι μόνο τον ουκρανικό λαό με έναν αιματηρό γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο και τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας με έναν αδελφοκτόνο πόλεμο, αλλά και όλους τους λαούς της περιοχής, της Ευρώπης, της Ανατολής και της Δύσης και την παγκόσμια ειρήνη. Πρέπει να τους σταματήσουμε μέσα από μια διεθνή κινητοποίηση των εργαζομένων και των λαϊκών κινημάτων!
Καμία εμπιστοσύνη στη μυστική διπλωματία μεταξύ των ηγεμόνων των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας και της Ουκρανίας, η οποία λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού για τα γεωπολιτικά παιχνίδια και τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών και των ολιγαρχών που ανταγωνίζονται σε βάρος των ίδιων των λαών της Ουκρανίας, της Ρωσίας, της Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, και όλου του κόσμου.»
Τρία χρόνια αργότερα, η κατάσταση εξακολουθεί να είναι καταστροφική. Έχει γίνει ακόμη χειρότερη, ως αποτέλεσμα των λεγόμενων «συμφωνιών του Μινσκ», των κυρώσεων της ΕΕ και των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας, και της μυστικής διπλωματίας μεταξύ Κρεμλίνου και Δύσης για ένα αμοιβαίο «μεγάλο διακανονισμό».
Εναντιωνόμενοι στην ιμπεριαλιστική παρέμβαση και στον πόλεμο στο Ντονμπάς, εναντιωνόμενοι στους Ουκρανούς μπαντερικούς φασίστες και στο μεγαλορωσικό εθνικισμό, αγωνιζόμαστε σταθερά στη διεθνιστική πολιτική βάση της προηγούμενης Ευρωμεσογειακής Εργατικής Συνδιάσκεψης:
Έξω ο ιμπεριαλισμός και ο φασισμός από την Ουκρανία! Η πλαστή Βερχόβνα Ράντα [Ανώτατο Συμβούλιο]των ολιγαρχικών Μαφιών πρέπει να διαλυθεί αμέσως. Εργατικά Συμβούλια πρέπει να διαμορφωθούν παντού και να εκλέξουν εκπροσώπους για μια νέα πραγματική Βερχόβνα Ράντα, σε μια ενωμένη, ανεξάρτητη, σοσιαλιστική Ουκρανία κυβερνώμενη από τα συμβούλια των εργαζομένων και του λαού της και όχι από τους πληρωμένους γκάνγκστερς της Ουάσινγκτον, του Βερολίνου ή των Βρυξελλών.
Στην Υπερκαυκασία, κάτω από τους διασταυρούμενους ανέμους της πίεσης του ιμπεριαλισμού και της Ρωσίας, η πρώην γραφειοκρατία έχοντας φορέσει το φόρεμα της αστικής τάξης, φτάνει την εκμετάλλευση του προλεταριάτου στα άκρα, επεκτείνοντας την εργάσιμη ημέρα, διατηρώντας τους μισθούς και αποστερώντας την εργατική τάξη από τα κοινωνικά της κέρδη σε τομείς όπως η εκπαίδευση, η υγεία και η στέγη. Αυτή η νέα μπουρζουαζία ασχολείται με την εκτροπή της προσοχής των μαζών από την εκμετάλλευση και τη δυστυχία, με την εξάπλωση των εθνικών και εθνοτικών εντάσεων, ιδιαίτερα στην περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ που βάζει τους λαούς της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν τον έναν απέναντι στον άλλο, και το κλείσιμο των συνόρων με την Αρμενία από την Τουρκία, η οποία μπλοκάρει το εμπόριο από την Αρμενία και καταδικάζει περαιτέρω τη χώρα αυτή που βρίσκεται σε φρικτή οικονομική στενότητα, σε περαιτέρω φτώχεια. Το καθεστώς Αλίγιεφ στο Αζερμπαϊτζάν είναι ένα αντίγραφο του καθεστώτος Ερντογάν στην Τουρκία. Όσον αφορά τη Γεωργία, από το 2009 η χώρα αυτή πληρώνει υψηλό τίμημα για τη βρώμικη δουλειά που ο πρώην πρόεδρός της, Σαακασβίλι, έκανε υπέρ των ΗΠΑ και ενάντια στη Ρωσία. Αυτός ο άθλιος πολιτικός εγκατέλειψε τη χώρα του για να του αναγνωριστεί η αμφίβολη τιμή να διοριστεί κυβερνήτης μιας πολιτείας στην ομοσπονδιακή Ουκρανία, ένα μεγάλο κατόρθωμα στο σύγχρονο κόσμο, αν και δεν είναι άγνωστο στους βασιλικούς κύκλους της μεσαιωνικής Ευρώπης.
Το δίλημμα σε όλο τον πρώην σοβιετικό χώρο τίθεται: Ή Ουκρανοποίηση ή επανάσταση και Σοσιαλισμός!
Διώξτε τον ιμπεριαλισμό από τη Μέση Ανατολή - σταματήστε το σεχταριστικό μακελειό!
Η Αραβική Επανάσταση, ιδίως στην Αίγυπτο και την Τυνησία, ανέτρεψε δικτατορίες δεκαετιών, θέτοντας τέλος σε μια μακρά εποχή κατά την οποία δεν υπήρξε νικηφόρα επανάσταση διεθνώς. Ειδικά η αιγυπτιακή επανάσταση ήταν μία από τις πιο ισχυρές μαζικές εξεγέρσεις στη σύγχρονη ιστορία, πολεμώντας διαδοχικά τρεις διαφορετικές δομές εξουσίας. Δύο από αυτές κατάφερε να τις ανατρέψει, αλλά σταμάτησε τελικά από το στρατιωτικό πραξικόπημα και το βοναπαρτιστικό καθεστώς του στρατηγού Αλ Σίσι στα μέσα του 2013. Η πρόσφατη απελευθέρωση του Χόσνι Μουμπάρακ από τη φυλακή αποτελεί προσβολή του ηρωικού αγώνα του αιγυπτιακού λαού και δείχνει ότι η επανάσταση έχει ηττηθεί προσωρινά. H τυνησιακή και πιο έντονα η αιγυπτιακή επανάσταση είχαν μια σαφή εργατική διάσταση, αλλά τα επαναστατικά καθήκοντα που προέκυψαν από αυτές δεν εκπληρώθηκαν επειδή δεν εγκαθιδρύθηκε η πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από τις εθνικιστικές και φιλελεύθερες αστικές δυνάμεις. Έτσι χάθηκε η δυνατότητα να γίνει [η εργατική τάξη] η ηγεμονική δύναμη στην επανάσταση και να την οδηγήσει ως την τελική νίκη. Ένας από τους κυριότερους λόγους γι’ αυτό και για την επακόλουθη ήττα της επανάστασης, είναι η απουσία ενός επαναστατικού προλεταριακού κόμματος, η δημιουργία του οποίου είναι καίριο ζήτημα σε όλες τις χώρες μας.
Ο Ιμπεριαλισμός επενέβη και έσπειρε το χάος στη Μέση Ανατολή για να σταματήσει η Αραβική Επανάσταση: η κόλαση στη Συρία και τη Λιβύη, η δικτατορία Αλ Σίσι στην Αίγυπτο, οι θηριωδίες στην Υεμένη. Το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε», ΙΣΙΛ ή Νταές, είναι ένα τέρας του Φρανκενστάιν που δημιουργήθηκε από τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό και τους περιφερειακούς συμμάχους τους, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Τουρκία του Ερντογάν στην πρώτη γραμμή, στην προσπάθειά τους να μετατρέψουν τη συριακή λαϊκή εξέγερση στις 15 Μαρτίου 2011 σε εμφύλιο πόλεμο σε θρησκευτική σεκταριστική βάση, βάζοντας τους σουνίτες εναντίον των Αλεβιτών (και σε περιφερειακό επίπεδο κατά των σιιτών).
Η κοινωνική δυστυχία στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική (MENA), καθώς και ο ρατσισμός και οι διακρίσεις κατά των μουσουλμανικών και αραβικών περιθωριοποιημένων πληθυσμών στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όλα αυτά επιδεινώνονται από την οικονομική κρίση που δημιουργεί μεγάλους θύλακες ανεργίας και φτώχειας στα μητροπολιτικά κέντρα, και ρίχνουν τους νέους μουσουλμάνους στην αγκαλιά του βάρβαρου Νταές.
Ως άμεσο αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, τουλάχιστον τρεις χώρες στη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράκ και Υεμένη) και η Λιβύη στη Βόρεια Αφρική βρίσκονται σε καταστροφικούς πολέμους όπου βρίσκονται αντιμέτωποι πολλοί αντιδραστικοί ανταγωνιστές, με αποτέλεσμα ένα λουτρό αίματος που είναι δύσκολα κατανοητό για τους λαούς του κόσμου. Μόνο στη Συρία, βρίσκονται σε πόλεμο περίπου 65 χώρες, οι περισσότερες απ’ τις οποίες είναι υπάκουοι οπαδοί του λεγόμενου Συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, και πολλοί μη κρατικοί μισθοφορικοί οργανισμοί. Η αποκαλούμενη «συριακή επανάσταση» είναι προ πολλού νεκρή. Ζει μόνον σαν αποκύημα της φαντασίας των αριστερών κινημάτων στην Δύση αποκομένων από την πραγματικότητα της χώρας.
Το συριακό καμίνι είναι ο προάγγελος ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου στον οποίο ο γηραλέος καπιταλισμός απειλεί να ρίξει ολόκληρο τον κόσμο. Οι πρόσφυγες είναι χωρίς αμφιβολία τα θύματα αυτών των ιμπεριαλιστικών πολιτικών, αλλά αντιμετωπίζονται ως οι νέοι παρίες του κόσμου και απωθούνται μακριά από τα σύνορα της Ευρώπης στη βάση της αισχρής συμφωνίας μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας του Ερντογάν.
Ο ηρωικός κουρδικός λαός, η μοναδική δύναμη που πραγματικά αντιστάθηκε νικηφόρα στο Νταές στη Ροζάβα, στο Συριακο Κουρδιστάν, αντιμετωπίζει νέους κινδύνους που προέρχονται από τις ίντριγκες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τη μυστική διπλωματία και την αδιάλλακτη άρνηση των κουρδικών δικαιωμάτων, ακόμη και πέρα από τα σύνορά του, από το τουρκικό κράτος. Η τελευταία θέση του ως χερσαίας δύναμης των ΗΠΑ στον αγώνα κατά του Νταές, στα πρόθυρα να μετατραπεί σε στρατηγικό σύμμαχο του ιμπεριαλισμού, απειλεί το χειραφετητικό χαρακτήρα του αγώνα δεκαετιών του κουρδικού λαού.
Η νέα κυβέρνηση Τραμπ θα κλιμακώσει τη φρίκη. Καλύπτει την ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου στο Ισραήλ, επεκτείνοντας τον αποικισμό των εποίκων στην παλαιστινιακή γη κι ακόμη σχεδιάζοντας την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης, για να ολοκληρώσει την Νάκμπα (Kαταστροφή) του παλαιστινιακού λαού. Προωθούνται επίσης σχέδια για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στα ανοικτά των ακτών της Παλαιστίνης, υποδηλώνοντας ότι ένας κερδοφόρος πόρος που δικαιωματικά ανήκει στον παλαιστινιακό λαό θα ληστευθεί. Αυτή η χρονιά είναι η εκατονταετηρίδα της Διακήρυξης Balfour, αυτής της δήλωσης πίστης του βρετανικού ιμπεριαλισμού που προσέφερε στο Σιωνισμό την ευκαιρία να εγκαταστήσει ένα «εβραϊκό σπίτι» στην Παλαιστίνη, δημιουργώντας έτσι την ιστορική βάση της υποδούλωσης του παλαιστινιακού λαού. Ας ξεσηκωθούμε για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα αυτού του διωκόμενου λαού προκειμένου να καταστήσουμε δυνατή την αυτοδιάθεσή του. Το παλαιστινιακό ζήτημα μπορεί να επιλυθεί μόνο με την ήττα του Σιωνισμού, την πλήρη εφαρμογή του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού λαού, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος επιστροφής των προσφύγων και τη δημιουργία μιας ελεύθερης, κοσμικής, ενωμένης, σοσιαλιστικής δημοκρατίας στο ιστορικό έδαφος της Παλαιστίνης στη βάση της συνύπαρξης Εβραίων και Αράβων.
Επιπλέον, η στρατηγική της κυβέρνησης Τραμπ επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τον αντιδραστικό διαχωρισμό σουνιτών-σιιτών για να σχηματίσει μια πολεμική συμμαχία των ολιγαρχικών αραβικών καθεστώτων στην περιοχή υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας και τη συνέργεια της δικτατορίας Αλ Σίσι στην Αίγυπτο, με τους πολεμοκάπηλους στο Ισραήλ, για μια αντιπαράθεση με το Ιράν και τους περιφερειακούς συμμάχους του. Αυτό θα εξυπηρετήσει τα σχέδια του βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας, πιθανότατα του πλέον αντιδραστικού κράτους στη γη σήμερα που κυβερνάται από μια ομάδα ραντιέρηδων, να πάρει στα χέρια του όλο και μεγαλύτερες πηγές υδρογονανθράκων αλλά και την επιδίωξη της κυβέρνησης του ΑΚΡ στην Τουρκία στην επιθετική της προσπάθεια να γίνει ο ηγέτης ,με τον Ερντογάν νέο "Ραΐς" ολόκληρου του σουνιτικού κόσμου.
Όλα δείχνουν ότι οποιαδήποτε λύση στα δεινά της περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής πρέπει να βασιστεί στην εκδίωξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων από την περιοχή. Μόνο όταν πεταχτεί έξω ο ιμπεριαλισμός, μπορούν οι λαοί της περιοχής να αρχίζουν να επουλώνουν τις πληγές τους και να ξεπερνούν τις διαφορές τους. Η κακοφορμισμένη δυναμική ενός θρησκευτικά σεχταριστικού πολέμου σουνιτών-σιιτών στην κλίμακα της Μέσης Ανατολής, και όχι μόνο, απειλεί όχι μόνο τους πληθυσμούς αλλά και τον πανάρχαιο πολιτισμό της περιοχής. Αυτή η τάση έχει πλέον ενώσει τα χέρια με τον ιμπεριαλισμό και το Σιωνισμό. Η σφαγή μπορεί να σταματήσει μόνο από ένα ευρύ μέτωπο αντιιμπεριαλιστικών και αντισιωνιστικών δυνάμεων που αγωνίζονται επίσης ενάντια στα αντιδραστικά αστικά καθεστώτα στις χώρες τους. Μόνο μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής θα προσφέρει την τελική λύση σε όλα τα δεινά της περιοχής.
Απαιτείται επείγουσα απάντηση σε μια επείγουσα κατάσταση
Η προσπάθεια γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι πιο επικίνδυνη από ποτέ, απειλεί όλους τους λαούς του κόσμου - και πρέπει να αγωνιστούμε παντού για να νικήσουμε τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Ακόμα και πριν από την έλευση του Τραμπ, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός σε συνεννόηση με τους ευρωπαίους συμμάχους του εργαζόταν πυρετωδώς με όλα τα μέσα που διαθέτει για την περικύκλωση τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας, με σκοπό να τις γονατίσει όταν το επιτρέψουν οι περιστάσεις. Αυτή η επίμονη πολιτική, συνοδευόμενη από την προσπάθεια ελέγχου της Μέσης Ανατολής εξαιτίας των ενεργειακών της πόρων, απειλεί να οδηγήσει τον κόσμο στην καταστροφή του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, αργά ή γρήγορα. Η δραματική εναλλακτική λύση που απηύθυνε η Ρόζα Λούξεμπουργκ κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι τώρα πιο επίκαιρη από ποτέ: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.
Η Επείγουσα 4η Ευρωμεσογειακή Εργατική Συνδιάσκεψη στην Αθήνα, στις 26-28 Μαΐου 2017, απευθύνει έκκληση σε όλες τις δυνάμεις του διεθνούς εργατικού κινήματος που είναι πιστές στις επαναστατικές ιδέες του Μαρξισμού, σε όλους τους πραγματικούς Κομμουνιστές, σε όλους όσους αγωνίζονται για τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων, σε όλους τους αγωνιστές της ελευθερίας να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας για να σταματήσουμε αυτή τη διολίσθηση στη βαρβαρότητα.
Αυτή η χρονιά είναι η εκατονταετηρίδα της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, η οποία δημιούργησε το πρώτο εργατικό κράτος στην ιστορία. Όλες οι υπόλοιπες επαναστάσεις και άλλοι τύποι μετάβασης προς την κατάργηση του καπιταλισμού τον 20ό αιώνα ήταν, σε σημαντικό βαθμό, απόγονοι αυτής της πηγής. Ας αντλήσουμε την έμπνευσή μας από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ας παλέψουμε να δημιουργήσουμε εκ νέου ένα διεθνές κίνημα που θα ηγηθεί όλων των αγώνων για χειραφέτηση, θα αποφύγει τα λάθη τού παρελθόντος και θα δημιουργήσει τις βάσεις μιας αταξικής κοινωνίας σε διεθνή κλίμακα, η οποία θα αποκλείσει για πάντα τη βαρβαρότητα στην οποία ο καπιταλισμός βρισκόμενος σε παρακμή μας οδηγεί γι’ ακόμη μια φορά.
Αθήνα 28 Μαΐου 2017
Mετάφραση Γ. Σιμ.