1. Ο καταστροφικός πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται για πάνω από τέσσερις μήνες χωρίς ορατά σημάδια τέλους. Εκατομμύρια αθώων ανθρώπων στην Ουκρανία και όλο τον κόσμο πληρώνουν ένα τεράστιο τίμημα. Το τέλος της τραγωδίας παρεμποδίζεται από τους κύριους υποκινητές του πολέμου, τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Εκκλήσεις για μια εκεχειρία και προσπάθειες διπλωματικών διαπραγματεύσεων σαμποτάρονται από τους πρωταρχικούς υπαίτιους. Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτεμπεργκ κάλεσε την Δύση να μην υποκύψει στην “Ουκρανική κόπωση” και μίλησε για “έναν πόλεμο που θα διαρκέσει για χρόνια”. Ο Βρετανός Πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον, στην επίσκεψη του στο Κίεβο την ίδια εβδομάδα, προχώρησε σε μια παρόμοια δήλωση περί “μακροχρόνιου πολέμου”. Ο διακηρυγμένος στόχος των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του ΝΑΤΟ είναι η παράταση του πολέμου “μέχρι να καμφθεί η ρωσική στρατιωτική ισχύς”, όπως είπε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Λόυντ Ώστιν κατά την επίσκεψή του στο Κίεβο στις 25 Απριλίου 2022 και μέχρι να επιτευχθεί “καθεστωτική αλλαγή” στη Μόσχα, όπως δήλωσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, κατά τη διάρκεια της περιβόητης δημόσιας ομιλίας του στην Πολωνία, όταν είπε “για όνομα του θεού, αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία”.
Παράταση του πολέμου δε σημαίνει απλά έναν μακρύ πόλεμο φθοράς ή ένα παρατεταμένο αδιέξοδο. Σημαίνει, πάνω απ’ όλα, μια αυξανόμενα κτηνώδη διαδικασία κλιμάκωσης, περαιτέρω διεθνούς επέκτασης του πολέμου, οδηγώντας τελικά σε μια θερμοπυρηνική καταστροφή της ζωής στην Γη.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία σημαδεύει ένα δραματικό σημείο καμπής στην Ιστορία, λόγω της κλιμακούμενης παγκόσμιας κρίσης του παρηκμασμένου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού και το οποίο αλλάζει την πολιτική και κοινωνική διαμόρφωση όλου του κόσμου. Έχει φέρει την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου, ανοίγοντας τις πύλες σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και έναν πυρηνικό Αρμαγεδδώνα. Το πρωταρχικό και επείγον καθήκον της διεθνούς εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων είναι να σταματήσουν την ιμπεριαλιστική πολεμική πορεία προς τον παγκόσμιο αφανισμό, μετατρέποντας την πολεμική σύγκρουση σε επαναστατική πάλη για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, τον παγκόσμιο Σοσιαλισμό.
2. Είναι γνωστό ότι το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια. Αλλά σπάνια το Μεγάλο Ψέμα των πρωταρχικών ενόχων του πολέμου έχει πάρει τέτοιες τερατώδεις διαστάσεις όπως σήμερα.
α) Ο πόλεμος δεν είναι ένας “τοπικός” πόλεμος ανάμεσα σε μια “Μεγάλη Δύναμη” και ένα “μικρό ανεξάρτητο Κράτος”, την Ουκρανία, στην οποία εισβάλει την Ρωσία του Πούτιν, όπως τον παρουσιάζουν οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΕΕ, οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους και τα επίσημα αστικά μαζικά μέσα. Στην πραγματικότητα η στρατιωτική αναμέτρηση έχει παγκόσμιες αιτίες, δυναμικές, διαστάσεις και συνέπειες, εμπλέκοντας, σε μια ανισομερή αλλά συνδυασμένη ανάπτυξη, όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, από την Ευρώπη και την Ασία ως την Αμερική, την Αφρική και την Αυστραλία. Η Ουκρανία είναι το επίκεντρο τώρα αλλά το καθαυτό κέντρο της κρίσης εντοπίζεται στο κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, τις ΗΠΑ και την παρακμαζόμενη παγκόσμια ηγεμονία της.
β) Δεν είναι μια στρατιωτική σύγκρουση για την εθνική αυτοδιάθεση της Ουκρανίας, όπως υποστηρίζει ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς Αριστεράς, δικαιολογώντας την επιθετικότητα του ΝΑΤΟ, τον εξοπλισμό του ελεγχόμενου από τους Ναζί και εκπαιδευμένου από το ΝΑΤΟ Ουκρανικού στρατού και την επιβολή κυρώσεων για να καταστρέψουν την Ρωσική οικονομία με συνέπειες στους φτωχότερους πληθυσμούς όλου του πλανήτη.
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για πόλεμο πυροδοτημένο από το ΝΑΤΟ, ένα ΝΑΤΟϊκό πόλεμο “δια πληρεξουσίου”, όπου ο Ουκρανικός λαός χρησιμοποιείται σαν κρέας για τα κανόνια για να πετύχει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τον κύριο στόχο του: να διαμελίσει και να αποικιοποιήσει τον πρώην Σοβιετικό χώρο και να καθυποτάξει τις χώρες που επίσημα θεωρεί σαν τους κύριους διεθνείς “στρατηγικούς ανταγωνιστές” του, την Ρωσία και την Κίνα.
Η μετασοβιετική Ουκρανία έχει συρρικνωθεί από τους ολιγάρχες της και το ξένο κεφάλαιο, σε μια χώρα φτωχή, οικονομικά χρεοκοπημένη, διαμελισμένη, σε ημιαποικιακή εξάρτηση από το Δυτικό κεφάλαιο και το ΔΝΤ, και σε ένα προωθημένο εφαλτήριο πολέμου στην υπηρεσία της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ ενάντια στην Ρωσία. Ελέγχεται από Κουίσλινγκς, διεφθαρμένους ολιγάρχες και Νεοναζί, που συνδέουν τα δικά τους κομπραδόρικα συμφέροντα με τα συμφέροντα των καπιταλιστών των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της ΕΕ, ληστεύοντας αδίστακτα τον εργαζόμενο πληθυσμό της Ουκρανίας, κι αφαιρώντας όλα τα κοινωνικά και εθνικά του δικαιώματα.
γ) Δεν είναι ένας “απρόκλητος” πόλεμος, όπως ο επίσημος ιμπεριαλιστικός λόγος υποστηρίζει, ένας πόλεμος που άρχισε από το πουθενά με την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου του 2022. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να χωριστεί από τη διαδικασία που οδήγησε σε αυτό: το πραξικόπημα στο Μαϊντάν το 2014, τον οκταετή “υβριδικό” πόλεμο στο Ντονμπάς που σκότωσε 14 χιλιάδες ανθρώπους και, προφανώς, δεν ξεχωρίζεται από την ασταμάτητη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς ως τα σύνορα της Ρωσίας. Σε τελική ανάλυση, οι ιστορικές καταβολές του πολέμου πρέπει να εντοπιστούν στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.
Αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τον Δεκέμβριο του 1991, τον Φεβρουάριο του 1992, το ντοκουμέντο στρατηγικού σχεδιασμού Foreign Policy Guidance (Καθοδηγητική Γραμμή Εξωτερικής Πολιτικής) του αμερικανικού Πενταγώνου, με την υπογραφή του Πολ Βόλφοβιτς, προσδιόρισε ως τον κύριο στρατηγικό στόχο των ΗΠΑ την παρεμπόδιση οποιασδήποτε δυνατότητας της μετασοβιετικής Ρωσίας να γίνει ξανά ανερχόμενη δύναμη. Η Μεγάλη Σκακιέρα του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι που εκδόθηκε το 1997, τονίζει ρητά την ανάγκη των ΗΠΑ να υιοθετήσουν ως στρατηγικό στόχο τον διαμελισμό της Ρωσίας και την αποικιοποίηση όλου του πρώην σοβιετικού χώρου, με την εγκατάσταση και βοήθεια φιλοδυτικών καθεστώτων ανδρεικέλων. Σε αυτό το σχέδιο Μπρεζίνσκι η Ουκρανία ρητά κατέχει κεντρική θέση.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς επιδιώκει αυτόν τον στόχο. Το 1999, ο πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον της πρώην Γιουγκοσλαβίας και ο διαμελισμός της χώρας συνέπεσε με την επέκταση της ιμπεριαλιστικής Ατλαντικής συμμαχίας στην Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχική Δημοκρατία. Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008 έβαλε ξεκάθαρα στην ατζέντα την ένταξη της Ουκρανίας και της Μολδαβίας. Οι “έγχρωμες” αντεπαναστάσεις και τα γεγονότα του ΕυρωΜαϊντάν το 2014, ήρθαν προς εξυπηρέτηση της προώθησης του ΝΑΤΟ, στο οποίο τώρα περιλαμβάνονται ως μέλη 14 πρώην Ανατολικο-Ευρωπαϊκά κράτη. Το ΝΑΤΟ έχει έτσι προσεγγίσει τα Ρωσικά σύνορα, κι έγινε ικανό να χτυπήσει την Μόσχα σε ελάχιστα λεπτά με πυραύλους από την Ουκρανία.
δ) Δεν πρόκειται για μια σύγκρουση “ενδο-ιμπεριαλιστική” ή για ένα σχηματικό ανταγωνισμό “Μεγάλων Δυνάμεων”, όπως ένα άλλο μέρος της διεθνούς Αριστεράς υποστηρίζει, παίρνοντας μια θέση “ίσων αποστάσεων” στον πόλεμο, στηριγμένη σε μια ψευδή, ανιστόρητη προσέγγιση που έρχεται σε σύγκρουση με την ιστορική ιδιαιτερότητα της σύγκρουσης και της κοινωνικής φύσης των συγκρουόμενων δυνάμεων. Η φαινομενική “ουδετερότητα”, στην πραγματικότητα είναι μια ωμή προσαρμογή στις πιέσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού στην πολεμική του εκστρατεία και μια συνθηκολόγηση με την αστική κοινή “γνώμη”.
3. Η έκρηξη του πολέμου στην Ουκρανία το 2022 είναι η τελευταία βάρβαρη εκδήλωση της σπειροειδούς ανέλιξης της άλυτης παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού που ξετυλίγεται από το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό κραχ του 2008 και μετά, με την μεγάλη ύφεση στην παγκόσμια οικονομία του 2008-09 και το παγκόσμιο πανδημικό σοκ το 2020, μια προειδοποίηση για την επαπειλούμενη κλιματική καταστροφή. Ήδη πριν τον πόλεμο, ήταν καθαρό ότι υπήρχε μια ταχεία επιδείνωση της κρίσης που συνδυάζει την επιστροφή ενός παγκόσμιου πληθωριστικού τσουνάμι με μια περαιτέρω κατολίσθηση στην παγκόσμια ύφεση, την επιδείνωση των κρίσεων χρέους με νέες χρεοκοπίες, περισσότερη χρηματιστική αναταραχή και νέα κραχ. Είμαστε μόλις στην αρχή μιας δραματικής αποδιοργάνωσης μιας ήδη αποσταθεροποιημένης παγκόσμιας κατάστασης, η οποία προκαλεί ένα νέο κύμα κοινωνικής αναταραχής, πολιτικού χάους, λαϊκών εξεγέρσεων, απελευθερωτικών αγώνων και κοινωνικών επαναστάσεων και στον Παγκόσμιο Νότο και τον Παγκόσμιο Βορρά.
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι, από την μια, η κινητήρια δύναμη του ιμπεριαλιστικού πολέμου και από την άλλη, την ίδια στιγμή, η δύναμη που υπονομεύει τα ιμπεριαλιστικά μητροπολιτικά κέντρα και την πολεμική τους εκστρατεία.
Η ιμπεριαλιστική Αμερική του Μπάιντεν, το κέντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και ο πρωταγωνιστής του πολέμου, προσπαθεί να υπερβεί την πολιτική και οικονομική παρακμή τής παγκόσμιας ηγεμονίας της διαμέσου της χρήσης της κυρίαρχης στρατιωτικής της ισχύος. Αλλά οι στρατιωτικές της δυνατότητες δεν έχουν εμποδίσει δραματικές ανατροπές των σχεδίων της, όπως είναι το αδιέξοδο στο Ιράκ και η τύπου Βιετνάμ ταπεινωτική ήττα στο Αφγανιστάν μετά από 20 χρόνια καταστροφικού πολέμου.
Οι προσπάθειες της κυβέρνησης Μπάιντεν να ανανεώσει τις συμμαχίες των ΗΠΑ και την ηγεσία της στην Ασία και την Λατινική Αμερική ενάντια στην Κίνα και την Ρωσία, με την πρόσφατη σύνοδο ASEAN και την Σύνοδο Κορυφής της Αμερικής, έχουν αποτύχει οικτρά.
Η πλαστή παρουσίαση του πολέμου ενάντια στην Ρωσία, με απώτερο στόχο και την Κίνα, σαν τάχα “μια σύγκρουση ανάμεσα στην δημοκρατία και τον αυταρχισμό” καταρρέει σαν φάρσα. Όχι μόνο λόγω της ύπαρξης των περασμένων πεπραγμένων κτηνωδίας, καταπίεσης και εισβολών του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε όλο τον πλανήτη, αλλά επίσης και τώρα, με την συμμαχία του, για παράδειγμα, με την Σαουδική Αραβία κάτω από το στυγερό καθεστώς του Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, του σφαγέα των αντιφρονούντων και της γενοκτονίας στην Υεμένη. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο, υπάρχει μια καταδικαστική ετυμηγορία: η 6 Ιανουαρίου 2021, το ίδιο το φασιστικό πραξικόπημα στο Καπιτώλιο, στην Ουάσινγκτον, στο πολιτικό κέντρο της θνήσκουσας αμερικανικής φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Η Αμερική βουλιάζει σε μια οικονομική κρίση, βαθιά διαιρεμένη κοινωνικά και πολιτικά. Η δημοφιλία του Μπάιντεν και της κυβέρνησής του πέφτει ταχύτατα, παρά την πολεμική υστερία, κι όλα δείχνουν ότι οι ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου του 2022 θα είναι ένα Βατερλό για το Δημοκρατικό Κόμμα και μια νέα εκδικητική επανεμφάνιση των φασιστοειδών φιλο-Τραμπικών Ρεπουμπλικανών. Αλλά ούτε οι Δημοκρατικοί ούτε οι Ρεπουμπλικανοί μπορούν να σχηματίσουν μια στέρεη κοινωνική πλειοψηφία για να ξεπεράσουν την καθεστωτική κρίση στις ΗΠΑ. Αυτή εκδηλώνει το λυκόφως της Pax Americana μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο νεοσυντηρητικός Ρόμπερτ Καπλάν, ο οποίος, στην αυγή του 21ου αιώνα χαιρέτισε την ιμπεριαλιστική ηγεμονία της “Χομπσιανής Αμερικής” ενάντια στην αμετάκλητη παρακμή της “Καντιανής Ευρώπης”, τώρα, αντιμετωπίζοντας την ιστορική παρακμή της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ, βλέπει “μετά την Pax Americana το Παγκόσμιο Χάος”.
Η Ευρώπη, συνολικά, σαν το άμεσο πολεμικό πεδίο μάχης και η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδιαίτερα, έχουν δεχτεί τα μεγαλύτερα άμεσα χτυπήματα από τις συνέπειες του πολέμου και την επιδεινούμενη οικονομική κρίση. Η επιβολή των κυρώσεων, η διακοπή της παροχής ρωσικού φυσικού αερίου σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες και τα εμπόδια στο εμπόριο σιτηρών και λιπασμάτων τα οποία δημιουργήθηκαν από τον ίδιο τον πόλεμο, έχουν κλιμακώσει την ενεργειακή και διατροφική κρίση, αποσταθεροποιώντας την πολιτική και κοινωνική κατάσταση σε κάθε Ευρωπαϊκή χώρα, χτυπώντας ιδιαίτερα σκληρά την βιομηχανική καρδιά της ΕΕ, την Γερμανία, την Γαλλία και την υπερχρεωμένη Ιταλία. Την ίδια στιγμή που ο εργαζόμενος πληθυσμός αντιμετωπίζει τον καταστροφικό αντίκτυπο στις συνθήκες ζωής από τον ανερχόμενο πληθωρισμό και την επιδεινούμενη ύφεση, οι στρατιωτικές δαπάνες εκτινάσσονται σε αστρονομικά ύψη. Η Γερμανία στρατιωτικοποιείται εκτεταμένα, με έναν στρατιωτικό προϋπολογισμό ύψους 100 δις ευρώ ετησίως, για πρώτη φορά μετά την ήττα της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρομοίως, η Ιαπωνία, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, έσπασε το μετά τη Χιροσίμα πυρηνικό ταμπού και ετοιμάζεται για πυρηνικά όπλα στοχεύοντας την Κίνα και την Βόρεια Κορέα.
Αποδεχόμενοι τις εντολές των ΗΠΑ, οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ -όπως και η Ιαπωνία, ο Καναδάς και η Αυστραλία- έχουν εκδηλώσει ξανά την δική τους αδυναμία και σχετική υποταγή στην παρακμάζουσα αμερικάνικη παγκόσμια υπερδύναμη. Αλλά η ευθραυστότητα των συμμαχιών και οι αναπτυσσόμενες διαιρέσεις ανάμεσα στα Δυτικά μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα είναι ήδη ορατές και θα εκδηλωθούν βιαίως στο εγγύς μέλλον.
Ένας διαιρεμένος Παγκόσμιος Βορράς έχει γίνει τώρα ακόμα πιο ευάλωτος στις ανερχόμενες αναταραχές στον Παγκόσμιο Νότο. Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει ότι όχι μόνο οι θεωρούμενοι ως στρατηγικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ όπως η Ινδία, μέλος της Συμμαχίας Quad ενάντια στην Κίνα και την Ρωσία, αλλά επίσης και οι εκπρόσωποι της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπινων πληθυσμών στον Παγκόσμιο Νότο, απείχαν ή ψήφισαν “όχι” κατά τη διάρκεια της αντι-Ρωσικής ψήφου στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
4. Μέσα στο ιστορικό αδιέξοδο, στο οποίο βρίσκεται ο ιμπεριαλισμός, με την ολοένα και περισσότερο διευρυνόμενη σπείρα της παγκόσμιας συστημικής του κρίσης, μετά την ενδόρρηξη της χρηματιστικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, επιταχύνει την πορεία του προς τον πόλεμο για να απορροφήσει ξανά, πλήρως, τις δύο μεγάλες χώρες, στις οποίες η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση έσπασε στο παρελθόν τους πιο αδύναμους κρίκους του, αλλά και στις οποίες η επανάσταση γύρισε αργότερα στον δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης: την Ρωσία και την Κίνα.
Η ήττα του καθοδηγούμενου από ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι το πρωταρχικό, αναγκαίο και επείγον καθήκον για όλες τις δυνάμεις που παλεύουν για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική σκλαβιά και την ιμπεριαλιστική δουλεία, πρώτα απ’ όλα για την διεθνή εργατική τάξη και την επαναστατική της πρωτοπορία. Κανείς κομμουνιστής, κανείς σοσιαλιστής, κανείς μαχητής της αντιιμπεριαλιστικής πάλης δεν μπορεί να είναι “ουδέτερος” ή να κρατάει “ίσες αποστάσεις” στην εξελισσόμενη στρατιωτική αναμέτρηση στην Ουκρανία.
Επιπόλαιες αναφορές στον “Ρώσικο” (ή “Κινέζικο”) “ιμπεριαλισμό”, που συχνά φτιασιδώνονται τυπικά με τσιτάτα από τον Λένιν βγαλμένα εκτός πλαισίου, στερούνται οποιασδήποτε επιστημονικής, διαλεκτικής Μαρξιστικής ανάλυσης. Ο κεντρικός πυρήνας της θεώρησης του Λένιν είναι ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μια πολιτική ή απλώς ένας εθνικός-στρατιωτικός επεκτατισμός αλλά το ιστορικά υψηλότερο στάδιο στην ανάπτυξη του παγκόσμιου καπιταλισμού, η εποχή της ιμπεριαλιστικής του παρακμής. Ισχυρισμοί για “ρωσικό ιμπεριαλισμό” το 2022 όχι μόνο είναι κενοί περιεχομένου αλλά επίσης απηχούν την πολεμική προπαγάνδα του υπαρκτού Δυτικού ιμπεριαλισμού.
5. Η αντιιμπεριαλιστική μας γραμμή δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε την σταθερή μαχητική εναντίωσή μας στους καπιταλιστές παλινορθωτές, στους Ρώσους ολιγάρχες και τον Βοναπαρτισμό του Πούτιν.
Είναι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η στροφή στην καπιταλιστική παλινόρθωση αυτές που άνοιξαν τις πύλες στην επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού και σε έναν πόλεμο διαμελισμού και αποικιοποίησης του πρώην Σοβιετικού χώρου, μαζί και της Κίνας.
Η διαδικασία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, σε μια εποχή παγκόσμιας παρακμής και κρίσης του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, συγκρούστηκε επανειλημμένα με τις δικές της εσωτερικές και εξωτερικές αντιφάσεις: από την μαζική κλοπή του σοβιετικού δημόσιου πλούτου από μια γραφειοκρατική νομενκλατούρα που μετατράπηκαν σε ολιγάρχες και το χάος της δεκαετίας του 1990 υπό τον Γιέλτσιν, οδηγώντας στη χρεοκοπία της Ρωσίας το 1998, στη συνέχεια, σε μια πολύ εύθραυστη σταθεροποίηση στις αρχές του 21ου αιώνα που στηρίχθηκε στην επανεθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και την διόγκωση του κράτους, και φτάνοντας, τέλος, σε μια παρατεταμένη οικονομική στασιμότητα μετά την παγκόσμια κρίση του 2008. Αυτή η Μακρά Στασιμότητα έκανε την Ρωσία και την υβριδική της οικονομία εξαιρετικά ευάλωτη στις Δυτικές ιμπεριαλιστικές πιέσεις και το σημερινό “οικονομικό-τεχνολογικό Σιδηρό Παραπέτασμα” που επιβλήθηκε από την Δύση - και το οποίο είναι πιο αποτελεσματικό από τις ίδιες τις κυρώσεις, ένα δίκοπο μαχαίρι που μαζί με την Ρωσία πληγώνει βαθιά την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία.
Η υπερδιόγκωση των απολυταρχικών κρατικών μηχανισμών, τα καταπιεστικά τους μέτρα ενάντια στις λαϊκές ελευθερίες, οι επανειλημμένες επιθέσεις ενάντια στους κομμουνιστές, τον Λένιν και τον Μπολσεβικισμό είναι το προϊόν τόσο των αυξανόμενων πιέσεων από μια πιο προωθημένη, επιθετική καπιταλιστική Δύση όσο και των άλυτων εσωτερικών κοινωνικών αντιφάσεων που μπλοκάρουν μια ανολοκλήρωτη μετάβαση. Ο μόνος δρόμος εξόδου από αυτό το τυφλό αδιέξοδο, για μια ανανεωμένη, ρωμαλέα κοινωνική ανάπτυξη, περνάει μέσα από το σπάσιμο αυτών των εσωτερικών και εξωτερικών εμποδίων. Μια ριζική αλλαγή προσανατολισμού χρειάζεται που απαιτεί την ενεργό κινητοποίηση των ίδιων των μαζών: μια επαναστατική μεταστροφή από την καπιταλιστική παλινόρθωση στο δρόμο του Σοσιαλισμού.
Τα παλινορθωτικά καθεστώτα και οι ολιγάρχες δεν είναι ούτε ικανοί ούτε θέλουν να νικήσουν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Ψάχνουν έναν απίθανο συμβιβασμό και μια απίθανη συνθηκολόγηση με τον επιθετικό εχθρό των λαών τους, στο όνομα της “διεθνούς συνεργασίας”, της “πολυπολικότητας”, μιας “συμφωνίας όπου όλοι κερδίζουν” κ.τ.λ., κατασκευές που δεν είναι άλλο από τις παλιές χρεοκοπημένες φόρμουλες της “ειρηνικής συνύπαρξης” και του γραφειοκρατικού “σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα”.
Χωρίς να δίνει οποιαδήποτε υποστήριξη σε παλινορθωτικά καθεστώτα, ολιγάρχες ή Βοναπάρτες, η διεθνής εργατική τάξη και η πρωτοπορία της δεν πρέπει να μείνουν ουδέτερες μπροστά στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα αλλά να πολεμήσουν για την ήττα του ιμπεριαλισμού. Μια στρατιωτική νίκη από τον αμερικανο-νατοϊκό ιμπεριαλισμό ενάντια στην Ρωσία σήμερα (και την Κίνα αύριο) θα είναι μια καταστροφή όχι μόνο για τους λαούς της Ρωσίας, της Ουκρανίας και ολόκληρης της Ευρασιατικής περιοχής που θα έχει συρρικνωθεί σε διαμελισμένες ημιαποικίες αλλά συνολικά για την ανθρωπότητα. Αντίθετα, μια αποφασιστική στρατηγική ήττα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, όχι μόνο θα προωθήσει την παγκόσμια επαναστατική πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, αλλά θα δημιουργήσει επίσης και τις καλύτερες συνθήκες για την ήττα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Αυτή είναι η αντιπολεμική, αντιιμπεριαλιστική επαναστατική πολιτική του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κέντρου “Κριστιάν Ρακόφσκι”, το οποίο καλεί την διεθνή εργατική τάξη να δράσει επειγόντως σε αυτήν την γενική γραμμή.
Πρέπει να εκδηλώσει την αλληλεγγύη στη πράξη, υποστηρίζοντας μια ανεξάρτητη πολιτική κινητοποίηση των ίδιων των μαζών στην Ρωσία και την Ουκρανία ώστε να εξασφαλίσουν το μέλλον τους.
Δεν είμαστε πασιφιστές. Πρέπει να κηρύξουμε και να διεξάγουμε με όλα τα μέσα πόλεμο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αλλά ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να νικηθεί μόνο με τα στρατιωτικά μέσα και μάλιστα ενός Βοναπαρτιστικού κράτους. Παρά τα τεράστια προβλήματα, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Κόκκινος Στρατός νίκησε την εισβολή των 14 ξένων ιμπεριαλιστικών στρατών και της Λευκής αντεπανάστασης χάρη στην επαναστατική κινητοποίηση των μαζών. Και, παρά την γραφειοκρατία και τα εγκλήματά της, στον Μεγάλο Αντιναζιστικό Πόλεμο, ήταν η πρωτοβουλία, το θάρρος, η κινητοποίηση και οι τεράστιες θυσίες εκατομμυρίων Σοβιετικών πολιτών, εμπνευσμένων από την υπεράσπιση της Χώρας του Κόκκινου Οκτώβρη, οι κρίσιμοι παράγοντες που έδωσαν την νίκη στον Κόκκινο Σοβιετικό Στρατό κατά του Ναζισμού και του ιμπεριαλισμού.
Είναι η επέμβαση των ίδιων των μαζών που μπορεί να κάνει την αντι-ιμπεριαλιστική πάλη νικηφόρα. Είναι αναγκαίο να μην παγιδευτούν σε έναν τυφλό εθνικισμό που εξυπηρετεί τις κυρίαρχες κλίκες, τους Μπαντερικούς φασίστες και τους μεγαλορώσους σοβινιστές, τόσο στην Ουκρανία όσο και την Ρωσία. Ο δρόμος προς την νίκη βρίσκεται στον σοσιαλιστικό προλεταριακό διεθνισμό στην πράξη. Η επαναστατική μαζική πάλη πρέπει να αποκτήσει έναν διαρκή χαρακτήρα.
Με τον ίδιο τρόπο που η καπιταλιστική παλινόρθωση έχει ανοίξει το δρόμο στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, η ήττα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας μπορεί και πρέπει να ανοίξει το δρόμο στην ήττα της ίδιας της καπιταλιστικής παλινορθωτικής διαδικασίας, για την απαλλοτρίωση των ολιγαρχών και μια σοσιαλιστική ανοικοδόμηση της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο.
Όλη η εξουσία σε γνήσια σοβιέτ χωρίς γραφειοκράτες! Πλήρης εργατική δημοκρατία, για τον Σοσιαλισμό και μια ενεργή διεθνιστική πολιτική υποστήριξης όλων των επαναστατικών και απελευθερωτικών κινημάτων στον κόσμο!
6. Με αυτό το επαναστατικό διεθνιστικό πνεύμα, η πολεμική μας κραυγή είναι:
Ούτε μια δεκάρα, ούτε μια σφαίρα, ούτε ένας στρατιώτης για τον πόλεμο του ΝΑΤΟ!
Πόλεμο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Ο εχθρός είναι στην ίδια μας την χώρα!
Σταματήστε να κάνετε τον Ουκρανικό λαό κρέας για τα κανόνια των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού!
Πολεμήστε την πολιτική των ιμπεριαλιστικών χωρών να παρατείνουν τον πόλεμο για δικό τους όφελος!
Όχι σε κυρώσεις ενάντια στην Ρωσία! Όχι σε εξοπλισμούς! Όχι στην κατοχή!
Σταματήστε την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική, Βόρεια και Νότια Ευρώπη!
Σουηδία και Φινλανδία, έξω από το ΝΑΤΟ, τον εχθρό της διεθνούς εργατικής τάξης!
Εργάτες των χωρών του ΝΑΤΟ, έξω από το ΝΑΤΟ, αλλά επίσης πολεμήστε για την διάλυση του ΝΑΤΟ και την διάλυση των βάσεων των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο!
Κάτω η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, για την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, για μια νέα Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών χωρίς ολιγάρχες, καπιταλιστές και γραφειοκράτες, από την Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ!
Αναγνωρίστε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση για τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ!
Κάτω η καπιταλιστική παλινόρθωση που άνοιξε τον δρόμο στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και την αποικιοποίηση του πρώην Σοβιετικού χώρου!
Πολεμήστε την άνοδο του φασισμού οπουδήποτε σηκώνει κεφάλι!
Για μια νέα αντιπολεμική Συνδιάσκεψη του Τσίμερβαλντ!
Για την επανίδρυση της επαναστατικής Διεθνούς του Λένιν και των συντρόφων του!
Για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση!
Η Επείγουσα Διεθνής Αντιπολεμική Συνδιάσκεψη του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κέντρου “Κριστιάν Ρακόφσκι”, 25-126 Ιουνίου του 2022
Διάβαζε και :