του Guy H. (ROR)
Η αρχή της καραντίνας
Η καραντίνα άρχισε απότομα στα μέσα του Μάρτη 2020, δηλαδή πολύ αργά. Οι Γάλλοι θα θυμούνται τα ασυνάρτητα και ψεύτικα λόγια του συνόλου των μελών της κυβέρνησης σχετικά με την πανδημία. Η κυβερνητική ανικανότητα και οι καταστροφικές συνέπειες της νεοφιλελεύθερης πολιτική για το δημόσιο νοσοκομείο (40.000 θάνατοι ανακοινώθηκαν από τα δημόσια κανάλια της TV στα τέλη Μάη – αρχές Ιούνη) υποχρέωσαν την κυβέρνηση να πάρει αμυντική θέση.
Ο λόγος του Μακρόν
Καθώς βρέθηκε σε δύσκολη θέση, ο Μακρόν αισθάνθηκε υποχρεωμένος να παρέμβει επανειλημμένα μέσω TV. Κάλεσε σε ενότητα όλους του Γάλλους. Επανέλαβε τo “είμαστε σε πόλεμο”. Πολλοί παρατήρησαν ότι ο πόλεμος έχει αρχίσει τη μέρα της εκλογής του Μακρόν και δεν στρέφεται ενάντια σε έναν ιό αλλά σε όλο τον πληθυσμό της χώρας.
Ο Μακρόν διαβεβαίωσε ότι “θα ανορθώσουμε την οικονομία της χώρας με οποιοδήποτε κόστος”. Θα δούμε τι σημαίνει αυτό το “οποιοδήποτε κόστος”. Στις 14 Ιουνίου, επίσης, έκανε έκκληση, για άλλη μια φορά, στην “εθνική ενότητα”.
Στρατηγική του σοκ
Έπρεπε να το περιμένουμε. Η αστική τάξη επωφελήθηκε από την πανδημία για να καταστρέψει ακόμα περισσότερο το δικαίωμα στην εργασία. Η καραντίνα δεν είχε ακόμα τελειώσει, όταν ο γαλλικός ΣΕΒ και μαζί διάφορα αφεντικά άρχισαν να λένε: “Θα πρέπει να κάνουμε μια πρόσθετη προσπάθεια και να δουλεύουμε περισσότερο”. Κάνοντας τα λόγια πράξη, η κυβέρνηση βιάστηκε να ερμηνεύσει τα θέσφατα των αφεντικών κάνοντάς τα νομοσχέδια: αυξάνεται η διάρκεια της ημερήσιας εργασίας, της εβδομαδιαίας επίσης (φτάνοντας μέχρι και τις 60 ώρες την εβδομάδα “σε ορισμένες περιπτώσεις”, κατά την κυβέρνηση) ο χρόνος των ρεπό ανάμεσα σε δυο βάρδιες μειώνεται, οι πληρωμένες διακοπές μειώνονται.
Τομείς υψίστης σημασίας (αυτοκίνητα, αεροναυπηγική, μεταφορές, διανομή…) ανακοινώνουν χιλιάδες απολύσεις. Τελικά, τα σχέδια απολύσεων υπήρχαν ήδη πριν την πανδημία αλλά η πανδημία επέτρεψε να περάσουν αυτά τα σχέδια πιο γρήγορα απ’ όσο είχε αρχικά προβλεφθεί.
Η κυβέρνηση ανακοινώνει τη “βοήθεια” στους τομείς που βρίσκονται σε κρίση. Εκατομμύρια δημοσίου χρήματος πηγαίνουν στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς κανένα κόστος γι’ αυτόν.
Με πρόσχημα τα μέτρα εξαίρεσης για να καταπολεμηθεί η πανδημία, τα πολιτικά δικαιώματα, και ιδιαίτερα στη συγκέντρωση, και οι διαδηλώσεις περιορίστηκαν δραστικά, για να μην πούμε απαγορεύτηκαν εντελώς. Μετά το γνωστό κυνήγι μαγισσών, που ακολούθησε ένα σημαντικό κοινωνικό κίνημα, (εκείνο ενάντια στη μεταρρύθμιση των συντάξεων), προστέθηκε αυτή τη χρονιά η καταστολή των υγειονομικών στη διάρκεια της επιδημίας Covid-19. Οι κυρώσεις πέφτουν βροχή τους τελευταίους τρεις μήνες.
Ο κόσμος της εργασίας θα πληρώσει πολύ ακριβά το κόστος. Αυτό σημαίνει το “με οποιοδήποτε κόστος” του Μακρόν. Εν ολίγοις η στρατηγική του σοκ έχει θεσπιστεί.
Αεροναυπηγική
Ενώ η αεροπορική εταιρεία Air France – KLM, ανακοινώνει την κατάργηση χιλιάδων θέσεων εργασίας, η γαλλική κυβέρνηση εγγυάται ένα ιστορικό δάνειο στην επιχείρηση και κλείνει τα μάτια στις ατασθαλίες του αφεντικού της Μπένζαμεν Σμιτ. Παρά τις αναγγελίες μείωσης του μισθού των εργαζομένων ως έκφραση “αλληλεγγύης”, το αφεντικό συνεχίζει να βάζει στην τσέπη ένα τεράστιο μπόνους εν μέσω της κρίσης του κορωνοϊού.
Με τα μισά σχεδόν αεροπλάνα των αεροπορικών εταιρειών καθημερινά στο έδαφος ο τομέας της αεροπλοΐας χτυπήθηκε σκληρά από την κρίση του κορωνοϊού. Μετά την ανακοίνωση της Airbus ότι καταργεί το 11% των πτήσεων στην Ευρώπη, δηλαδή 15.000 θέσεις από τις οποίες οι 5.000 στην Γαλλία, η Air France – KLM επιβεβαίωσε επίσημα στις 3 Ιουλίου τη θέλησή της να καταργήσει 6.560 θέσεις σε σύνολο 41.000, δηλαδή το 16%. Επιπλέον 1.020 από τις 2.420 της θυγατρικής Hop! καταργήθηκαν, δηλαδή το 40% του δυναμικού της. Αυτό το μέτρο αφορά συνολικά περισσότερους από 8.000 μισθωτούς, σύμφωνα με την συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGT.
Έξοδος από την καραντίνα και καταστολή
Η έξοδος από την καραντίνα ήταν εξίσου απότομη με την είσοδο. Εκκλήσεις για επανεκκίνηση της εργασίας, ενώ η προστασία της υγείας των μισθωτών δεν είχε εξασφαλιστεί. Τα άρθρα L-4121 του κώδικα εργασίας, που υπαγορεύουν σε κάθε εργοδότη υποχρεώσεις ως προς την ψυχική και σωματική υγεία των εργαζομένων παραβιάσθηκαν.
Σε πολλές περιπτώσεις “μισθωτοί υπό προστασία” (εκλεγμένοι ή αντιπρόσωποι του προσωπικού) βρέθηκαν να διώκονται γιατί κατήγγειλαν παρανομίες στις συνθήκες εργασίας.
Από την αρχή της καραντίνας και κυρίως το καλοκαίρι παρατηρήθηκε ένα πραγματικό κύμα καταστολής στις επιχειρήσεις και τις δημόσιες υπηρεσίες: Επιθεώρηση εργασίας, RATP (μετρό), SNCF (τρένα), Εκπαίδευση, Ταχυδρομεία, Πανεπιστήμια, λύκεια… ακόμα και νοσοκομεία και οίκοι ευγηρίας, εν μέσω υγειονομικής κρίσης. Καταστολή για συνδικαλιστική δράση, καταστολή για τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις και ιδιαίτερα την ιστορική απεργία αυτού του χειμώνα, καταστολή γιατί σήμαναν συναγερμό ή απλώς γιατί έκαναν τη δουλειά τους… Αυτή η εργοδοτική και κυβερνητική βία στρέφεται εναντίον εκείνων που σηκώνουν κεφάλι, με ανήκουστα επίπεδα τιμωρίας: αποκλεισμοί 3 μηνών, αναστολή εργασίας για 8 μήνες, μέχρι την απόλυση ή την ανάκληση σε πολλές περιπτώσεις! Κλήση σε απολογία ενώπιον της “Δικαιοσύνης” με αποκορύφωμα την φυλάκιση. Η λίστα είναι μεγάλη και δεν έχει κλείσει ακόμα.
Δειλά-δειλά επιβεβαιώνεται από δω κι από κει ότι το δικαίωμα να διαδηλώνεις ισχύει, δεν τιμωρείται. Όμως η περίοδος αυτή δεν το ευνοεί.
Αυτή η επιδείνωση της καταστολής απασχόλησε μια συνάντηση στο Εργατικό Κέντρο του Παρισιού την Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη 2020, προκειμένου να οργανωθεί η αντεπίθεση. Αν και η περιγραφή των παρανομιών των προϊσταμένων, των δικαστών, των πολιτικών, είναι λεπτομερής, εκείνο που απουσιάζει τρομερά είναι η προοπτική, η τακτική και η στρατηγική.
Και την επόμενη Πέμπτη 17 Σεπτέμβρη η CGT, οι Solidaires και η FSU κάλεσαν σε διαδήλωση, όπου, όμως, δεν υπήρχε μεγάλη συμμετοχή.
Η κοινωνία και η κυβέρνηση απέναντι στην πανδημία
Το κοινωνικό σώμα έχει αντιδράσει στο πεδίο όπου η εκτελεστική εξουσία έχει αποδειχθεί εντελώς ανίκανη και ελλειμματική. Στην αρχή της πανδημίας, το υγειονομικό προσωπικό δεν έβρισκε γάντια, μάσκες, στολή ασφαλείας, αντισηπτικά, αναπνευστήρες, οξυγόνο, νοσοκομειακές κλίνες. Επιπλέον υπήρχε έλλειψη προσωπικού, αποτέλεσμα 40 χρόνων νεοφιλελευθερισμού.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, σε πολλά πανεπιστήμια, εργαστήρια χημείας ή βιολογίας κατασκευάστηκαν άμεσα αντισηπτικά και δόθηκαν στο νοσοκομειακό προσωπικό μαζί με γάντια και μάσκες… Διάφορα ατελιέ ραπτικής άρχισαν να κατασκευάζουν μάσκες. Αυτή η ικανότητα της “κοινωνίας των πολιτών” να καλύπτει τις ελλείψεις του κράτους ήταν μέχρι στιγμής αξιοσημείωτη. Όμως λίγοι ήταν εκείνοι που χρησιμοποίησαν αυτό το γεγονός για να δείξουν τον άχρηστο και ίσως και παρασιτικό χαρακτήρα της κυβέρνησης. Αυτό το γεγονός σήμερα, λίγους μήνες μετά, μοιάζει εντελώς ξεχασμένο. Η προπαγάνδα των ακτιβιστών θα έπρεπε να επιμείνει σ’ αυτό.
Το υγειονομικό προσωπικό
Παρά την τεράστια επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, που χρονολογείται ήδη από χρόνια, με -μεταξύ των άλλων- τα ρεπό που δεν μπορεί να πάρει, το υγειονομικό προσωπικό ανταποκρίθηκε κατά το δυνατόν στην αποστολή του μολονότι η επιβάρυνσή του ήταν μεγάλη.
Όμως οι αγώνες που δόθηκαν πριν την πανδημία (που η καταστολή τους από τις δυνάμεις της τάξης ήταν βίαιη), αυτοί οι αγώνες δεν σταμάτησαν. Όπως επισημάναμε πιο πάνω, παρακολουθήσαμε πολύ ζωντανές ανταλλαγές σκληρών εκφράσεων ανάμεσα στους υπεύθυνους γιατρούς (συνδικαλισμένους ή όχι) και την κυβέρνηση.
Η “Segur” της Υγείας
(Η συνάντηση της κυβέρνησης και των συνδικάτων στην οδό Segur)
Απέναντι σ’ αυτήν την βουβή και βαθειά οργή και, όπως συνηθίζει, ο Μακρόν έβγαλε σαν μάγος από το καπέλο του τη “συνάντηση της Υγείας”. Από την αρχή ήδη της σύλληψης της ιδέας της από τον Μακρόν αυτή η συνάντηση δεν ήταν παρά μια απάτη. Αφορούσε (όπως το έκανε με τα Κίτρινα Γιλέκα) στο να εκτρέψει την προσοχή και τον θυμό του προσωπικού, μια εκτροπή που έχει σχέση με την κατάχρηση εξουσίας. Ο Μακρόν υποσχέθηκε ένα πριμ (που θα έπαιρναν μόνο οι υγειονομικοί, δηλαδή ούτε οι καθαρίστριες, ούτε οι διοικητικοί, μια πρόσκληση να παρελάσουν μπροστά στα Ηλύσια Πεδία με την ευκαιρία της 14ης Ιούλη… και ένα μετάλλιο. Το προσωπικό των υπηρεσιών των δημόσιων νοσοκομείων υποδέχτηκε αυτά τα καμώματα του Μακρόν ως σημάδι τεράστιας περιφρόνησης. Οι διεκδικήσεις τους και οι διεκδικήσεις των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων απαιτούσαν μια γενική αύξηση των μισθών (τα πριμ δεν μετρούν για τον υπολογισμό των συντάξεων), μαζικές προσλήψεις για να καλύψουν τις χιλιάδες των θέσεων εργασίας που έχουν καταργηθεί και την επαναλειτουργία των κλινών και των κλινικών που είχαν κλείσει. Όσο για το μετάλλιο, πολλοί θα απαντούσαν στον Μακρόν ότι το μετάλλιο ας το βάλει όπου θέλει…
Εδώ και 20 χρόνια, οι προϋπολογισμοί των δημόσιων νοσοκομείων είναι συστηματικά κατώτεροι των πραγματικών αναγκών, “με στόχο τη μείωση των δαπανών”. Μεταξύ 2002 και 2018, 69.000 νοσοκομειακές κλίνες καταργήθηκαν, και αυτά παρά την αύξηση και τη γήρανση του γαλλικού πληθυσμού. Η έλλειψη ρευστού υποχρέωσε τα νοσοκομεία να χρηματοδοτηθούν από τις τράπεζες, ανεβάζοντας το χρέος από τα 9 στα 30 δισεκατομμύρια ευρώ μεταξύ 2002 και 2013. Το Δεκέμβρη του 2019 ένα πανό των νοσοκομειακών έγραφε: “Το κράτος μετρά τα χρήματα, εμείς μετράμε τους νεκρούς”.
Για να δώσει ζωή σ’ αυτή τη “συνάντηση” ο Μακρόν διόρισε την κυρία Notta πρώην γενική γραμματέα της CFDT, που αποβλήθηκε ακόμα και από τις δικές της γραμμές. Αυτή εξαρχής ομολόγησε ότι δεν είχε τίποτε να διαπραγματευθεί, καμία αύξηση του προϋπολογισμού, δεν μπορούσε να δεσμευτεί για τους μισθούς, τις προσλήψεις, το επάγγελμα, τις συντάξεις… Μόνο το συνδικάτο “Solidaire” έκλεισε την πόρτα σε αυτές τις διαπραγματεύσεις. Λυπούμαστε που δεν έκανε το ίδιο και η CGT.
Στο τέλος του Μάρτη, στη διάρκεια ενός τηλεοπτικού σόου, ο Μακρόν προσποιήθηκε ότι έχει καταλάβει πόσο νοσηρή για το σύστημα υγείας της χώρας ήταν η νεοφιλελεύθερη πολιτική. Διαβεβαίωσε ότι θα ξαναδώσει στο δημόσιο νοσοκομείο τα μέσα που χρειάζεται. Αλλά την 1η Απρίλη το Mediapart αποκάλυψε ότι ο Μακρόν συνεχίζει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του. Μετά από δικό του αίτημα το Ταμιευτήριο επεξεργάζεται ένα σχέδιο για το δημόσιο νοσοκομείο. Αντί να υπερασπισθεί το γενικό συμφέρον, επιδιώκει να επιταχύνει την εμπορευματοποίηση της υγείας και την ιδιωτικοποίησή της.
Μπαίνοντας στην κυβέρνηση μετά από έναν υπουργικό ανασχηματισμό και ύστερα από ένα μήνα ψευδοσυνεννοήσεων στο χώρο της Υγείας, ο δεξιός πρωθυπουργός της κυβέρνησης Μακρόν, ο Ζαν Καστέξ, ήρθε να ανοίξει το φάκελο του σχεδίου Segur για 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ συμπληρωματικά, φτάνοντας στα 7,5 δισεκατομμύρια ευρώ για την Υγεία. Όμως υπάρχουν και οι αρνητικές πλευρές: “Το ποσόν μοιράζεται μεταξύ του δημόσιου νοσοκομείου και των ιδιωτικών κλινικών”. Αυτό αποδέχθηκαν οι τρεις συνδικαλιστικές οργανώσεις που υπέγραψαν τη συμφωνία Segur, δηλαδή η CFDT, η FO και η UNSA, που επέτρεψαν σε αυτή τη συμφωνία να έχει πλειοψηφία.
Βεβαίως, αυτή η συμφωνία αντιπροσωπεύει, από ορισμένες απόψεις, ένα βήμα προς τα εμπρός, στο μέτρο που θα επιτρέψει να αυξηθούν οι μισθοί του συνόλου των μισθωτών, που έχουν συμβάσεις με τα νοσοκομεία και τους οίκους ευγηρίας του δημοσίου, κατά 183 ευρώ καθαρά το μήνα, σε δύο δόσεις, και κατά 160 ευρώ για τον ιδιωτικό τομέα υγείας. Αλλά ο λογαριασμός δεν έχει κλείσει ακόμα και αν τα ενδεικτικά ποσά έχουν ανακοινωθεί. Βρισκόμαστε πολύ μακριά από τα “300 ευρώ για όλους αμέσως”, που θα ανέβαζε τους μισθούς του δημόσιου Τομέα Υγείας, στο μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και θα επέτρεπε να αντισταθμιστούν τα 20 χρόνια διαρκών μειώσεων σε σχέση με τον πληθωρισμό. Η δημιουργία 15.000 θέσεων εργασίας, που η χρηματοδότησή τους δεν διευκρινίζεται, απέχει πολύ από το να καλύπτει τις εθνικές ανάγκες! Χρειάζονται 100.000 διορισμοί στα νοσοκομεία και 200.000 στους οίκους ευγηρίας για να υπάρχει εγγύηση ως προς την ποιότητα και την ασφάλεια της παρεχόμενης φροντίδας και ως προς τη βελτίωση των όρων εργασίας του προσωπικού.
Και δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες: αυτά τα λίγα μέτρα παραχωρήθηκαν χάρη στο συσχετισμό δυνάμεων που επιβλήθηκε μέσα από τις κινητοποιήσεις χιλιάδων διαδηλωτών / τριών στις 16 και τις 30 Ιουνίου, τις Τρίτες και τις Πέμπτες της οργής, που πραγματοποιήθηκαν σε πολλά νοσοκομεία και κράτησαν πάνω από ενάμιση χρόνο και μέσα από την πολύ ισχυρή πίεση του συνόλου της κοινωνίας. Σίγουρα όχι από την μασκαράτα της συμφωνίας Segur, που επιβάλει μέτρα που μπορεί να αποβούν καταστροφικά για τις συνθήκες εργασίας των νοσοκομειακών. Στο όνομα της καλύτερης οργάνωσης της εργασίας και με τη μορφή ενός παράνομου και άδικου εκβιασμού, αυτή η συμφωνία επιβάλλει στο νοσοκομείο μεγαλύτερη ευελιξία, με μια κατανομή του χρόνου εργασίας που αμφισβητεί τις 35 ώρες που ισχύουν, ένα κακούργημα που κατανέμει ανά μήνα τις επιπλέον ώρες εργασίας στη βάση ατομικών συμβάσεων, τη μείωση στις 11 ώρες της καθημερινής ανάπαυσης 1 και ένα πριμ συλλογικού συμφέροντος στο “πιο άξιο τμήμα” για να μη στοχοποιηθούν ορισμένα συνδικάτα (εργοδοτικά σωματεία όπως η UNSA και σωματεία ταξικής συνεργασίας όπως η CFDT). Η συμφωνία Segur παραπέμπει σε συμφωνίες ανά νοσοκομείο, τινάζοντας στον αέρα το εθνικό πλαίσιο δημόσιας λειτουργίας και παραπέμποντας σε τοπικούς συσχετισμούς δυνάμεων, που συχνά είναι δυσμενείς. Η κινητοποίηση επέτρεψε τα βήματα προς τα εμπρός, όμως, παρ’ όλα αυτά, οι αρνητικές πλευρές της συμφωνίας αποτελούν μια πραγματική επίθεση στο νοσοκομειακό προσωπικό και κατά κανένα τρόπο απάντηση στην αναγκαία αύξηση της αποδοτικότητας ή και στην κατάργηση των νοσοκομειακών κλινών και των κλινικών που βρίσκεται σε εξέλιξη. Δεν αποτελεί κατά κανένα τρόπο μια απάντηση στις ανάγκες του πληθυσμού και των νοσοκομείων“. 2
Ο Μαρτίνεζ, γενικός γραμματέας της CGT, δήλωσε ασυμφωνία με αυτές τις διαθέσεις της κυβέρνησης αλλά στην πραγματικότητα δεν αντιτάχθηκε σ’ αυτές. Στο εσωτερικό της οργάνωσης η αμφισβήτηση στο πρόσωπό του μεγαλώνει, αλλά το βάρος των επαγγελματιών συνδικαλιστών (εξ ορισμού γραφειοκρατών) είναι τόσο μεγάλο που δεν φαίνεται να επιτρέπει καμιά αλλαγή. Αυτό το γραφειοκρατικό μπλοκάρισμα που διαρκεί εδώ και δεκαετίες είναι ένα από πιο σημαντικά ζητήματα της εποχής μας. Το πρόβλημα που τίθεται είναι πως παρεμβαίνουμε στους μαχητικούς συνδικαλιστές “της βάσης” ώστε να δράσουν στις αντίστοιχες οργανώσεις τους και να επιβάλουν μια ταξική γραμμή. Πρέπει επίσης να ρωτήσουμε αυτούς τους αγωνιστές αν αποδέχονται να είναι πάντα προδομένοι και επομένως νικημένοι. Και ο κίνδυνος είναι μεγάλος να φανούν ότι δίνουν μαθήματα.
Οικονομική ύφεση
Στο δεύτερο τρίμηνο του 2020 το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε, αλλά αυξήθηκε το ποσοστό αποταμίευσης. Στο δεύτερο τρίμηνο 2020 το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ) μειώθηκε πολύ σε μέγεθος: -13,8% σε σχέση με το -5,9% του προηγούμενου τριμήνου. Η αρνητική εξέλιξη του ΑΕΠ στο πρώτο εξάμηνο 2020 συνδέεται με την διακοπή των “μη ουσιαστικών” δραστηριοτήτων στο πλαίσιο της καραντίνας μεταξύ μέσων Μαρτίου και αρχών Μάη. Η προοδευτική άρση των περιορισμών οδήγησε σε μια βαθμιαία επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας το Μάη και μετά τον Ιούνη, μετά το χαμηλό επίπεδο του Απρίλη.
Τα έξοδα κατανάλωσης των νοικοκυριών έπεσαν (-11,5% έναντι -5,8%). Τα έξοδα κατανάλωσης των δημόσιων διοικήσεων μειώθηκαν εξίσου (-10,3% έναντι -3,3%). Συνολικά, η τελική εσωτερική ζήτηση εκτός αποθεματικού μειώθηκε πολύ: συνεισφέρει κατά -12,2 μονάδες στην εξέλιξη του ΑΕΠ.
Οι εξαγωγές μειώθηκαν ακόμα περισσότερο (-25,0% έναντι -6,0%) σε σχέση με τις εισαγωγές (-16, 4% έναντι -5,6%). Συνολικά, το εξωτερικό εμπόριο συνεισφέρει αρνητικά στην αύξηση του ΑΕΠ: -2,5 μονάδες έναντι 0,1 μονάδες του προηγούμενου τριμήνου. Αντίστροφα, οι διακυμάνσεις των στοκ συμβάλλουν θετικά (+0,9 μονάδες έναντι +0,5%).
Η οικονομική κρίση υπόσχεται να βυθίσει στη φτώχεια εκατομμύρια ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά η εταιρεία Oxfam γράφει: “Με 1400 δισεκατομμύρια ευρώ του τζίρου που αντιστοιχεί σε 4,8 εκατομμύρια άμεσες θέσεις εργασίας στον κόσμο (απ’ τις οποίες το 1,4 εκατομμύρια τουλάχιστον στη Γαλλία και χωρίς να υπολογίσουμε τα εκατομμύρια των έμμεσων θέσεων), πρώτον η επίπτωση των στρατηγικών επιλογών των επιχειρήσεων του χρηματιστηριακού δείκτη CAC 40 είναι τεράστια… Το έτος 2020 έπρεπε να είναι μια καινούργια χρονιά ρεκόρ. Ο χρηματιστηριακός δείκτης CAC 40 επρόκειτο να δώσει 60,2 δισεκατομμύρια ευρώ για τοκομερίδια και για επαναγορά μετοχών από τους μετόχους με βάση τις εργασίες του έτους 2019, ένα ποσόν που ξεπερνά το προηγούμενο ρεκόρ του 2007, την παραμονή της χρηματιστηριακής κρίσης του 2008. Και δεύτερον “οι χορηγήσεις για την ανταμοιβή της επιτυχίας του γαλλικού καπιταλισμού: ένας τζίρος με αύξηση 25% μεταξύ 2009 και 2018 και 31% πρόσθετη αξία την ίδια περίοδο” (CAC 40: Des profits sans lendemain? www.oxfamfrance.org).
Επίσης: “Στη Γαλλία, 7 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν περισσότερα από τα εισοδήματα του 30% των φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού και το 10% των πιο πλούσιων κατέχουν το 50% όλου του πλούτου. Εάν κάποιος μπορούσε να εξοικονομεί το αντίστοιχο των 8 χιλιάδων φράγκων την ημέρα από την πτώση Βαστίλλης (14 Ιουλίου 1789) δεν θα έφθανε σήμερα παρά μόνο στο 1% της περιουσίας του Μπερνάρ Αρνώ”.
Δημοτικές εκλογές
Ο δεύτερος γύρος των δημοτικών εκλογών σημαδεύτηκε από ένα νέο ρεκόρ αποχής: 58,4%. Η κύρια αιτία αυτής της αποχής δεν είναι η υγειονομική κρίση, αλλά η απόρριψη του συνόλου του πολιτικού συστήματος από εκατομμύρια νέων, μισθωτών, άνεργων και συνταξιούχων. Η αποχή ήταν μεγαλύτερη στα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα. Αυτό εξηγείται εύκολα. Τις τελευταίες δεκαετίες η διαδοχή της Δεξιάς και της “Αριστεράς” στην εξουσία δεν άλλαξε καθόλου τον θεμελιώδη προσανατολισμό (υπέρ του καπιταλισμού) των πολιτικών που εφαρμόσθηκαν. Σε κάθε γύρο εκλογών, επανέρχονται οι ίδιες εκλογικές υποσχέσεις, οι ίδιες κενές φόρμουλες, ενώ τίποτε δεν αλλάζει, παρά μόνο προς το χειρότερο.
Τα ΜΜΕ έχουν προβάλει την επίδοση των οικολόγων, όμως το κύριο “ρεύμα” αυτού του δεύτερου γύρου δεν ήταν “πράσινο” αλλά “υπέρ της αποχής”. Αυτό είναι το κύριο ζήτημα αυτών των εκλογών: 62% στη Λυών, 61,7% στο Μπορντώ, 65% στη Μασσαλία, 67% στην Τουρ, 63,2% στο Στρασβούργο κ.λπ. Χωρίς να προκαλεί έκπληξη, το κόμμα του Μακρόν “υπέστη μια πολύ βαριά ήττα” ενός απίθανου μεγέθους για ένα κόμμα εξουσίας.
Οι μακρονικοί πληρώνουν τις δολοφονικές(;) φράσεις του Μακρόν “Οι άνθρωποι που είναι ένα τίποτα”, “οι εργάτριες της Γκαντ που είναι αγράμματες”, “για να βρεις μια δουλειά αρκεί να διασχίσεις το δρόμο…”. Πληρώνουν επίσης τις διάφορες υποθέσεις (την υπόθεση Μπεναλά, τους υπουργούς που θα έπρεπε να παραιτηθούν για διάφορους λόγους, διαφθορά, ηθική διαφθορά – ο Γκριβώ που έστελνε με mail φωτογραφίες απόκρυφων μερών του σώματός του, ο νέος υπουργός Εσωτερικών Νταρμανέν που ομολογεί ότι συντηρούσε ένα διαμέρισμα για μια γυναίκα σε “αντάλλαγμα” σεξουαλικών εξυπηρετήσεων… Πληρώνουν, τέλος, τις οικονομικές και αστυνομικές βιαιότητες που τα ΜΜΕ δεν μπορούν πια να κρύψουν, τις μόνες απαντήσεις που αυτό το καθεστώς μπορεί να δώσει στις αναρίθμητες εστίες αντίστασης που γεννιούνται απέναντι στην υπερκαπιταλιστική πολιτική και, ίσως, τη λαϊκή συνείδηση που αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη σκλήρυνση των μέτρων και τις όλο και πιο αυταρχικές διαθέσεις, την σκληρή επίθεση στα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα (ο Μακρόν που έχει πολλές φορές κατηγορηθεί ότι είναι ένας δικτάτορας πρέπει δημόσια να απολογηθεί).
Εν όψει των προσεχών προεδρικών εκλογών, για τις οποίες έχει ήδη αρχίσει η προεκλογική καμπάνια, ο αρχηγός του κράτους πρόκειται να εντείνει την φρασεολογία που αφορά το περιβάλλον (σε πλήρη αντίφαση με την πραγματική του πολιτική). Όμως αυτό δεν αρκεί για να καλύψει την οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης, που είναι ήδη πολύ αρνητική για όλους (εκτός από τους πλούσιους) και θα γίνει καταστροφική τους μήνες που έρχονται λόγω της βαθειάς οικονομικής ύφεσης.
Η ήττα της δεξιάς σε κάποια από τα παλιά της προπύργια -όπως η Μασσαλία- είναι καλό νέο. Υπογραμμίζει το γεγονός ότι η κρίση των Ρεπουμπλικανών απέχει πολύ απ’ το να τελειώσει. Από τη μια μεριά, οι Ρεπουμπλικανοί πληρώνουν πάντα τη μαζική απόρριψη από τις μάζες της κυβέρνησης Σαρκοζί (2007-2012) και τις πολλαπλές “υποθέσεις” στις οποίες είναι μπλεγμένο αυτό το κόμμα. Από την άλλη μεριά, ο Εμμανουέλ Μακρόν εφαρμόζει το πρόγραμμα των Ρεπουμπλικανών, το πρόγραμμα της μεγάλης γαλλικής μπουρζουαζίας. Ως εκ τούτου, οι Ρεπουμπλικάνοι, παρά τις αρνήσεις τους να δεχτούν την ομοιότητα δεν διαφέρουν καθόλου από το κόμμα του Μακρόν (LREM).
Διαδηλώσεις για Φλόυντ και Τραορέ
Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ στις ΗΠΑ είχε μεγάλο αντίκτυπο στη Γαλλία. Παραπέμπει τελικά σε πολλές δολοφονίες από τη γαλλική αστυνομία, μια απ’ τις οποίες, η δολοφονία του Ανταμά Τραορέ έγινε σε συνθήκες που θυμίζουν τη δολοφονία του Τζ. Φλόυντ. Παρά την απαγόρευση των διαδηλώσεων, παρά την εποχή αυτή του κορωνοϊού… μια διαδήλωση πραγματοποιήθηκε (μετά από πρωτοβουλία της επιτροπής Ανταμά, που οργανώθηκε από την αδελφή του Ανταμά και υποστηρίχθηκε από άλλες οργανώσεις, ανάμεσά τους και τους οργανωτές των “Κίτρινων Γιλέκων”). Φαίνεται πως ακόμα και η αστυνομία αιφνιδιάστηκε από τον όγκο της κινητοποίησης. Οι διαδηλωτές ζητούσαν δικαιοσύνη για τον Ανταμά αλλά κατήγγειλαν επίσης και τις αστυνομικές βιαιότητες γενικά.
Οι φασίζουσες “δυνάμεις της τάξης”
Αυτήν ακριβώς την περίοδο κυκλοφόρησαν πληροφορίες για την ύπαρξη λογαριασμών στα “κοινωνικά δίκτυα”, όπου οι μπάτσοι εξέφραζαν ελεύθερα τις ρατσιστικές τους φοβίες και χρησιμοποιούσαν χυδαίες, υβριστικές λέξεις για τους μαύρους και τους ομοφυλόφιλους, τους αριστερούς˙ ορισμένοι από αυτούς διαβεβαίωναν ότι θα ήθελαν ένα πραξικόπημα και εμφύλιο πόλεμο και ότι προετοιμάζονταν γι’ αυτό. Ο Αμάρ Μπεοαμέντ (Amar Behmohamed), ένας ταξίαρχος της ΓΑΔΑ του Παρισιού, παίρνει το λόγο για να πει πράγματα που καίνε. Από το 2017, λέει ότι έχει γίνει μάρτυρας ρατσιστικών λόγων, περιπτώσεων κακοποίησης και κλοπών που αποδίδει σε πολλούς συναδέλφους του (Le monde, 29 Ιούλη 2020).
Στο BMF, ένα υπερ-νεοφιλελεύθερο (και κρυπτοφασιστικό) μέσο, πολύ γνωστό εδώ, ο δικηγόρος ενός μπάτσου διαβεβαίωνε ότι ο πελάτης του ήταν καταθλιπτικός γιατί αγαπούσε τη δουλειά του και δεν είχε τα μέσα για να την ασκήσει σωστά. Αυτός ο αστυνομικός διεκδικούσε “το δικαίωμα να στραγγαλίζει αυτούς που αντιστέκονται” (sic).
Ο αστικός τύπος δεν μπορούσε πια να αγνοεί αυτά τα γεγονότα και έτσι μάθαμε ότι αυτό το κοινωνικό δίκτυο είχε ως συνδρομητές περί τους 9000 αστυνομικούς. Μετά μάθαμε ότι δεν υπήρχε μόνο ένα, αλλά υπήρχαν πολλά παρόμοια δίκτυα.
Μετά από πίεση, ο Καστανέρ, ο υπουργός των Εσωτερικών, υποχρεώθηκε να καταγγείλει αυτά τα γεγονότα. Διαβεβαίωσε ότι σε περίπτωση “βάσιμης υπόνοιας”, παραλείψεων εκ μέρους αστυνομικού θα υπήρχαν κυρώσεις. Τι είναι μια “βάσιμη υπόνοια”; Αν υπάρχει υπόνοια αυτό σημαίνει ότι τίποτε δεν είναι βάσιμο και αν είναι βάσιμο τότε δεν είναι πια μια υπόνοια. Ο “πρώτος μπάτσος της Γαλλίας” πιάστηκε στη φάκα. Και γι’ αυτό είναι “τελειωμένος”.
Διαδηλώσεις αστυνομικών
Αυτή την ευκαιρία βρήκε η μπατσαρία για να εξαπολύσει μια μεγάλη αντεπίθεση, με απεργίες και διαδηλώσεις των μπάτσων (κανονικά απαγορευμένες). Οι φτωχοί μπάτσοι δεν αισθάνονταν πια να τους στηρίζει η Εκτελεστική Εξουσία. Ο υπουργός των μπάτσων τους είχε προδώσει.
Έχοντας ηττηθεί στις δημοτικές εκλογές ο Μακρόν έδιωξε τον υπουργό του και προκάλεσε ανακούφιση στους μπάτσους. Παραχωρήθηκαν όλες οι εγγυήσεις στις “δυνάμεις της τάξης”. Μπορούσαν να συνεχίζουν να χρησιμοποιούν θανατηφόρες τεχνικές σ’ αυτούς που συλλαμβάνουν, βόμβες κρότου – λάμψης “για να σπάζουν την περικύκλωση” κ.λπ.
Άρχισε μια μεγάλη καμπάνια καταγγελίας των βιαιοτήτων του λαού (ενάντια στην αστυνομία). Αυτή η καμπάνια συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Ο Μακρόν μιλά για “αποκτήνωση” και μετά υμνεί τον αγώνα ενάντια στην “τάση απόσχισης” (separatisme). Το κοινό για το οποίο μιλά είναι άμεσα οι “μετανάστες”. Ο Μακρόν κάνει αντιπερισπασμό: στιγματίζει αυτούς που διαδηλώνουν ενάντια στις αστυνομικές βιαιότητες και ενάντια στις δολοφονίες ανακατεύοντάς τους με τους ισλαμιστές. Πρόκειται για μια πολύ γνωστή τακτική, που περιγράφτηκε πρόσφατα από την Βανέσσα Κοντατσιόνι (Vanessa Codaccioni). Αλλά γνωρίζουμε εκ πείρας ότι από τη στιγμή που η μπουρζουαζία παίρνει μέτρα ενάντια στους μετανάστες θα στραφεί σύντομα ενάντια σε όλο το λαό. Οι επαναστάτες αγωνιστές οφείλουν να κάνουν καμπάνια για να αποδείξουν ότι είναι οι κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις που είναι αποκτηνωμένες και αποσχιστικές (separatistes). Πρέπει επίσης να δείξουν ότι η μέθοδος του Μακρόν συνίσταται στην αναστροφή της επίθεσης (η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση). Οι κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις, οι αστυνομικές βιαιότητες απέναντι τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους, δεν είναι, ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στη Γαλλία, έργο κάποιων “απολωλότων προβάτων”, “ανάξιων για την αστυνομία της Δημοκρατίας”, όπως ισχυρίστηκε ο Μελανσόν στις 7 Ιούνη. Αντίθετα, είναι μια συνιστώσα, βαθειά, αδιαχώριστη, ουσιαστική της αστικής εξουσίας. Στη Γαλλία οι μπάτσοι δεν έχουν το δικαίωμα να διαδηλώνουν. Αλλά αυτοί που το κάνουν δεν τιμωρούνται. Η πίεση των μπάτσων ασκείται σε όλα τα επίπεδα.
Η φύση του καθεστώτος
Η πιο σημαντική συνέπεια των αστυνομικών διαδηλώσεων είναι ότι ο Υπουργός Εσωτερικών υποχρεώθηκε να ζητήσει συγνώμη από τους αστυνομικούς, πράγμα που επέβαλε έναν υπουργικό ανασχηματισμό και με αυτή την ευκαιρία ο Μακρόν τον παραίτησε. Ο ίδιος ο Μακρόν υποχρεώθηκε να επαινέσει την αστυνομία του. Τίθεται, λοιπόν, ένα σημαντικό ερώτημα. Πως χαρακτηρίζουμε ένα καθεστώς που παίρνει εντολές από την αστυνομία; Όταν η εκτελεστική εξουσία υποτάσσεται σε αυτή αντί η αστυνομία να υποτάσσεται στην εκτελεστική εξουσία; Στη Γαλλία, δεν είναι το Κράτος που διαθέτει αστυνομία, είναι η αστυνομία που διαθέτει ένα Κράτος.
Υπουργικός ανασχηματισμός
Τελικά, ο Μακρόν έπρεπε να κάνει ανασχηματισμό. Ο Καστέξ έγινε πρωθυπουργός. Οι κύριες λειτουργίες τουείναι: 1) να μην επισκιάζει τον Μακρόν, 2) “να βοηθά τις επιχειρήσεις”, 3) να φορτώνει το βάρος της κρίσης στις λαϊκές μάζες.
Ο Ζαν Καστέξ, προσκεκλημένος να μιλήσει στο Θερινό Πανεπιστήμιο του γαλλικού ΣΕΒ, μετά τον πρόεδρό του Ζωφρουά Ρου του Μπεζιέ, αποκάλυψε τις βασικές αρχές του σχεδίου ανόρθωσης της οικονομίας, που η ανακοίνωσή του έγινε με καθυστέρηση στις 3 του Σεπτέμβρη. Και κάποια μέτρα που ανακοινώθηκαν: Επιπλέον των “470 δισεκατομμυρίων ευρώ” που είχαν ήδη δοθεί από το Κράτος για να στηρίξουν την οικονομία, ο Πρωθυπουργός ήρθε έχοντας στο δισάκι του 10 δισεκατομμύρια, ως συμπληρωματικό δώρο για να στηρίξει την “εθνική παραγωγή”.
Πολλοί φόροι που είχαν παρακρατηθεί εκ των προτέρων από τους συλλογικούς κατόχους γης θα καταργηθούν την 1η Γενάρη 2021. Μεταξύ αυτών: ο φόρος για τις τοπικές βιομηχανίες θα διαιρεθεί δια δύο. Η απουσία κέρδους σε τοπικό επίπεδο θα αποζημιωθεί από το κράτος καθώς και το μέτρο που παρουσιάστηκε τον Οκτώβρη στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομίας για το 2021. Τελικά, ο Ζαν Καστέξ διαβεβαίωσε τα αφεντικά ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει να φορτώνει το φόρο πάνω στην κοινωνία.
Την ίδια στιγμή περνά μια νέα σειρά αντικοινωνικών μέτρων που επιδιώκουν την καταστροφή του δικαιώματος στην εργασία. Απέναντι σ’ αυτό το “σχέδιο επανεκκίνησης της οικονομίας” τα συνδικάτα είναι αναποφάσιστα: να ζητήσουν αποζημιώσειςή απαγόρευση των απολύσεων; Αλλά η νέα κυβέρνηση τιμωρείται: ο Ζαν Καστέξ χάνει 7 βαθμούς δημοτικότητας σε ένα μήνα (23 Αυγούστου 2020).
Ο Μακρόν σκληραίνει την αντιδραστική γραμμή του
Την Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη 2020 στο Πάνθεον, ο Εμμανουέλ Μακρόν ξέθαψε την 150η επέτειο της διακήρυξης της 3ης Δημοκρατίας για να βγάλει λόγο ενάντια στις “αποσχιστικές τάσεις”, κατονομάζοντας το “πολιτικό Ισλάμ” ως τον κύριο “κίνδυνο” που θα μπορούσε να απειλήσει τη Δημοκρατία. Μετά την ρητορική της “αποκτήνωσης”, που ξεκίνησε ο υπουργός εσωτερικών, ο Μακρόν συνεχίζει το αντιδραστικό του έργο ψάχνοντας να στιγματίσει έτσι τον μουσουλμανικό πληθυσμό. Αυτός είναι και ένας τρόπος επίσης να ενισχύσει την κοινωνική του βάση της παραδοσιακής Δεξιάς, δηλαδή της φασίζουσας Δεξιάς. Για εμάς είναι η μπουρζουαζία “αποκτηνωμένη” και “αποσχιστική”.
Το δείχνει κάθε φορά ότι βάζει τα δυνατά της για να αποφεύγει τη φορολόγηση μέσα απ’ αυτό που αποκαλεί “μεγιστοποίηση της φορολογίας”. Ο Μακρόν είναι ο πιο ακατάλληλος να αντιπαρατεθεί με τις μορφές του φονταμενταλισμού, είναι εκείνος που υφαρπάζει μέτρα ενάντια στην ανεξιθρησκία και το νόμο του 1905. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζεράλντ Νταρμανέν, ο νέος υπουργός Εσωτερικών, έκανε μια δημόσια διακήρυξη ως “Υπουργός των Θρησκευμάτων”, μια έκφραση που δεν υπάρχει πια μετά το 1905.
Ο Μακρόν είναι ο πιο ακατάλληλος να μιλήσει για στράτευση, γιατί είναι εκείνος που καταστρέφοντας το Σχολείο και το Πανεπιστήμιο, διαβεβαιώνοντας ότι “το Πανεπιστήμιο δεν είναι καμωμένο για όλους”, στέλνει τη νεολαία στο στρατό “για να την εκπαιδεύσει”.
Ακόμα είναι αυτός ο αποσχιστής που, με ένα μαφιόζικο – χρηματιστικό οργανισμό (Μπλακροκ), εντελώς ξένο προς τα ζωτικά συμφέροντα του λαού, προετοιμάζει μια μεταρρύθμιση των συντάξεων, που πρόκειται να βυθίσει δεκάδες χιλιάδες, για να μην πούμε εκατομμύρια, άτομα στη μιζέρια. Γι’ αυτό και μόνο το γεγονός, θα έπρεπε να έχει καθαιρεθεί για παραλείψεις, όπως έγινε στις ΗΠΑ η διαδικασία καθαίρεσης του Νίξον.
Σε διεθνές επίπεδο, επίσης, ο Μακρόν αντιπροσωπεύει μια παράδοση βαθειά ριζωμένη στη γαλλική μπουρζουαζία και πάντα πολύ ζωντανή: τον ιμπεριαλισμό. Το είδαμε στο Λίβανο, όπου υποκρίνεται ότι θα σώσει τους Λιβανέζους από τη διεφθαρμένη πολιτική εξουσία τους. Όμως στους Λιβανέζους λέμε: “Πώς μπορεί ο Μακρόν, που καταστρέφει τη Γαλλία με βόμβες νεο-φιλελευθερισμού, να σώσει τον Λίβανο και τους Λιβανέζους;” Το θράσος του Μακρόν δεν έχει όρια, όταν ξέρουμε ότι η Γαλλία είναι ο κύριος προμηθευτής χειροβομβίδων και άλλου υλικού καταστολής στο Λίβανο.
Τον βλέπουμε ακόμα να αναμειγνύεται στην ογκούμενη σύγκρουση των Τούρκων (Ερντογάν) και Ελλήνων (Μητσοτάκης) εθνικιστών προσδοκώντας και εδώ κάποιες επικερδείς αγορές όπλων.
Τον βλέπουμε να ενισχύει τόσο το ΝΑΤΟ όσο και τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς, καθώς και τη “συνεργασία” μεταξύ των γερμανικών και των γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων και των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης (π.χ. στον Καύκασο και ιδιαίτερα στην Γεωργία).
Το συμφέρον των λαών, όπως όλοι κατανοούμε, είναι η διάλυση του ΝΑΤΟ και όλων των ιμπεριαλιστικών δομών, η άρνηση των κυβερνήσεων να χρησιμοποιούν όπλα και επομένως ο αφοπλισμός, καταρχήν ο πυρηνικός, η διοχέτευση των στρατιωτικών κονδυλίων στην Υγεία, την Παιδεία και η πάλη ενάντια στα καταστροφικά αποτελέσματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος.
Τελικά, με το λόγο του στο Πάνθεον, “την ίδια μέρα που η Δημοκρατία γιόρταζε την επέτειό της, στις 4 Σεπτέμβρη 1870” θύμιζε ο ένοικος του Ελυζέ, ημέρα της ανακήρυξης της Δημοκρατίας από τον Λεόν Γκαμπετά, αυτός ο εορτασμός, που, όμως ποτέ δεν είχε επιβληθεί ως μια “γιορτή της Δημοκρατίας”, γιατί η ανακήρυξη αυτής της τρίτης Δημοκρατίας, προηγήθηκε της ήττας του Σεντάν, στις 7 Σεπτέμβρη 1870, μετά από τρεις μέρες. Επομένως, εδώ ο Μακρόν, όπως ο Τραμπ στις ΗΠΑ υποδαυλίζει το μίσος. Γιατί η 3η Δημοκρατία είναι επίσης μιας περίοδος που αγαπά η μπουρζουαζία, που αγαπά να την γιορτάζει, με τον αποικιοκρατισμό, το ρατσισμό και τις επιθέσεις ενάντια στην εργατική τάξη, γιατί η 3η Δημοκρατία, πρέπει να το πούμε, είναι και η κυβέρνηση του Θιέρσου, που έσφαξε κοντά 30.000 κομουνάρους στην εβδομάδα του αίματος (semaine sanglante), ακριβώς λίγους μήνες μετά την ανακήρυξη αυτής της Δημοκρατίας, στην οποία, με βάση τα λόγια του Μακρόν, η ελευθερία και η ισότητα αποτελούσαν ένα μπλοκ. Ποτέ οι Γάλλοι των λαϊκών τάξεων, δεν θα ξαναβρεθούν πίσω από τον Μακρόν. Αποτελεί την κερκόπορτα του ΣΕΒ και του CAC 40 και είναι εχθρός του λαού.
Και έπειτα, για ποια ελευθερία μιλά ο Μακρόν, αυτός που έρχεται να καταφέρει ένα από τα πιο βίαια χτυπήματα μετά τον Βισύ στην ελευθερία του Τύπου και το “εθνικό του σχήμα διατήρησης της τάξης (SNMO)” που παρουσιάστηκε την Πέμπτη 17 Σεπτέμβρη; Οι δημοσιογράφοι και οι παρατηρητές μπορούν να συλληφθούν ενώ καλύπτουν τις διαδηλώσεις. Αυτή είναι μια έμμονη ιδέα του από τότε που τέθηκε επικεφαλής της “πάλης” ενάντια στην διασπορά ψευδών ειδήσεων (fake news) σε σημείο που ακόμα και η Δεξιά αντιδρά συναισθηματικά.
Η ανασύνθεση της Αριστεράς
Οι συγγραφείς Αμάμπλ και Παλομπαρίνι (Amable et Palomparini) έχουν δείξει τον κεντρικό ρόλο που παίζει η Αριστερά (και ιδιαίτερα το Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι δορυφόροι του) στην εμφάνιση και την επιδείνωση της πολιτικής κρίσης στην οποία βρισκόμαστε (περιθωριοποίηση / απουσία πολιτικής εκπροσώπησης των λαϊκών μαζών, νεοφιλελεύθερες καταστροφές των κοινωνικών δικαιωμάτων, αποχή, ανάδειξη πολιτικών τυχοδιωκτών κ.λπ.)
Το βούλιαγμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS) και της κοινοβουλευτικής Δεξιάς (μετα-γκωλικής) και τελικά η εμφάνιση του τυχοδιώκτη Μακρόν είναι αυτά στα οποία μεταφράζονται αυτές οι τάσεις.
Οι περσινές ευρωεκλογές και οι φετινές δημοτικές εκλογές δείχνουν ότι τρία χρόνια μετά την εκλογή του Μακρόν, η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Η απουσία πολιτικής εκπροσώπησης των λαϊκών μαζών συνεχίζεται.
Η “Αριστερά” (PS) βάζει τα δυνατά της για να επανεμφανιστεί (με τη βοήθεια των ΜΜΕ -των ιδιοκτητών τους- που φοβούνται ότι η ηγεμονία του Μακρόν δεν αφήνει θέση μια πιο αριστερή ριζοσπαστικοποίηση, αλλά οι πολιτικές με τις οποίες προσπαθεί να “ανασυντεθεί” αυτή η “Αριστερά” ανήκουν στο παρελθόν, στην παράδοση του “σοσιαλ-ιμπεριαλισμού” και της ιδεολογίας που λανσαρίστηκε από την “Terra Nova” (Νέα Γη). Μεταξύ αυτών, πέρα από τις ιστορικές φιγούρες του PS, τον Μιτεράν, τον Ζοσπέν, τον Ολάντ, βρίσκουμε επίσης τον Ρ. Γκλουκσμάν, ακόμα πιο δεξιά από τον πατέρα του και ο οποίος παρενέβη άμεσα στον Καύκασο (Γεωργία) δίπλα στον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας για να τον “συμβουλεύει” στις νεοφιλελεύθερες επιλογές του (και χωρίς αμφιβολία εξίσου αντιρωσικές).
Το LFI (Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν) δεν παύει να στρέφεται προς τα δεξιά, σαν το Ποδέμος στην Ισπανία. Στη συνάντηση που οργάνωσε το LFI, ο Ερίκ Κοκερέλ τοποθετήθηκε ενάντια στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό (αλλά όχι ενάντια στον καπιταλισμό) και αναρωτήθηκε: “Λαϊκή Ομοσπονδία ή Ενότητα της Αριστεράς;”. Και μετά το ΚΚΓ ξαναπιάνει το θέμα του Μακρόν με τους “αποκτηνωμένους” και τους “αποσχιστές”. Και το αποκορύφωμα: ο Τζεφρουά Ρου του Μπεζιέ (Geoffroy Rouy de Bézieux) προσκλήθηκε στη γιορτή της Humanité, της εφημερίδας του ΚΚΓ για να συζητήσει με τον Φιλίπ Μαρτίνεζ. “Είναι η πρώτη φορά που το αφεντικό του γαλλικού ΣΕΒ πηγαίνει στη γιορτή της Humanité, αυτό είναι ήδη ένα σημάδι και από τις δύο πλευρές, ότι μπορούμε να συζητάμε, χωρίς να συμφωνούμε”.
Από τη μεριά του ο Ολιβιέ Μπεζανσενό στη συνάντηση που έγινε στο Θερινό Πανεπιστήμιο του NPA υποστηρίζει μια οργάνωση “πλατειά” και “όχι σεχταριστική”, κάτι έχει ήδη οδηγήσει το NPA σε αδιέξοδο και στα πρόθυρα σχίσματος.
Με την υγειονομική κρίση οι εκκλήσεις πληθαίνουν για “την επόμενη μέρα”. Ο Ζαντώ (Jadot του EELV – Οικολόγοι), ο Φωρ (Faure, PS), ο Μπροσσά και ο Λωράν (Brossat et Laurent, PCF-ΚΚΓ) και ακόμα, μια πρώην υπουργός του Ζυπέ, η Κορίν Λεπάζ υπέγραψαν: “Για την προετοιμασία μιας εναλλακτικής πολιτικής”. Και στις 20 Μάη έγινε μια συνέλευση ανοιχτή στα κόμματα της “Αριστεράς” εκτός του LFI και του NPA. Αρκεί να τους ακούσουμε να μιλάνε και θα καταλάβουμε τα πάντα. Αυτή η πρωτοβουλία ανανεώθηκε στο “Κάλεσμα των 150 προσωπικοτήτων της Αριστεράς και της Οικολογίας”. Αυτή η “νέα αριστερά” θα είναι σαν την παλιά, την καπιταλιστική. Τι σημασία έχει; Σε κάθε περίπτωση δεν θα είναι λύση για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και γενικά για την ανθρωπότητα.
Μετάφραση Κατερίνα Μάτσα