40 χρόνια στρατιωτικής κατοχής για ένα πραξικόπημα που διήρκεσε μόλις οκτώ ημέρες! Αυτή η 20η Ιουλίου είναι η 40η επέτειος της λεγόμενης «Επιχείρησης Αττίλας» που οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις διεξήγαγαν κατά της ανεξάρτητης και ενωμένης Δημοκρατίας της Κύπρου, που ιδρύθηκε το 1960 και εντός της οποίας Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ζούσαν μαζί.
40 χρόνια είναι αρκετά! Να σταματήσει αμέσως η τουρκική στρατιωτική κατοχή της Κύπρου!
Κλείστε τις βρετανικές στρατιωτικές βάσεις!
Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ενωθείτε και πολεμήστε!
Για μια ενωμένη σοσιαλιστική Κύπρο!
Διώξτε την ΕΕ! Για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!
40 χρόνια στρατιωτικής κατοχής για ένα πραξικόπημα που διήρκεσε μόλις οκτώ ημέρες! Αυτή η 20η Ιουλίου είναι η 40η επέτειος της λεγόμενης «Επιχείρησης Αττίλας» που οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις διεξήγαγαν κατά της ανεξάρτητης και ενωμένης Δημοκρατίας της Κύπρου, που ιδρύθηκε το 1960 και εντός της οποίας Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ζούσαν μαζί. Η Τουρκία στη συνέχεια οργάνωσε μια επιχείρηση εθνοκάθαρσης, που συμπεριλάμβανε σφαγές ώστε να τρομοκρατηθεί ο άμαχος πληθυσμός, έπειτα από την οποία ο πληθυσμός των Ελληνοκυπρίων που ζούσε μέχρι τότε στη βόρεια ζώνη, τώρα υπό τουρκική στρατιωτική κατοχή, οδηγήθηκε στο Νότο, ενώ οι Τουρκοκύπριοι που ζούσαν σε άλλα μέρη του νησιού συγκεντρώθηκαν στο Βορρά. Αυτό δημιούργησε μια ντε φάκτο διαίρεση του νησιού στα δύο.
Η άμεση αιτία για όλα αυτά ήταν ένα κατασκευασμένο πραξικόπημα της «χούντας των συνταγματαρχών» που βρισκόταν στην εξουσία από το 1967 στην Ελλάδα και είχε κλονιστεί από την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοεμβρίου 1973. Το αυτοκτονικό ρίσκο στην Κύπρο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και η χούντα των συνταγματαρχών έπεσε αμέσως μετά το πραξικόπημα. Το ίδιο το πραξικόπημα, το οποίο έριξε τον εκλεγμένο αρχηγό του κράτους της Δημοκρατίας της Κύπρου, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ήταν εξαιρετικά βραχύβιο. Ήταν θέμα ημερών. Όμως, η τουρκική στρατιωτική κατοχή και η ντε φάκτο διαίρεση του νησιού συνεχίζεται για 40 ολόκληρα χρόνια!
Αυτός ο διαχωρισμός επισφραγίστηκε όταν η τουρκική χούντα των αρχών της δεκαετίας του 1980 δημιούργησε ένα κράτος-μαριονέτα, την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ), το 1983, την επίφαση ενός κράτους του οποίου οι ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται κάτω από τουρκική διοίκηση, του οποίου η πολιτική ελέγχεται βάναυσα, ρητά σε περιόδους κρίσης, από τον Τούρκο πρεσβευτή, η οικονομία του οποίου έχει καταστραφεί από την Τουρκία, έτσι ώστε η τουρκοκυπριακή κοινότητα να είναι όμηρος της ατζέντας της τουρκικής κυβέρνησης, ένα κράτος στο οποίο, επιπλέον, κανένα άλλο κράτος στον κόσμο δε χορηγεί διπλωματική αναγνώριση, τριάντα τόσα χρόνια μετά την ίδρυσή του! Η ΤΔΒΚ είναι σαφώς μια αποικία που χειρίζεται η Τουρκία κατά το δοκούν, προκειμένου να προωθήσει τα οικονομικά, διπλωματικά και στρατιωτικά της συμφέροντα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη.
Η πραγματοποιημένη στην Αθήνα μεταξύ 29 και 30 Μαρτίου 2014 2η Ευρώ-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη, που συγκέντρωσε 21 επαναστατικές οργανώσεις, καθώς και μαχητές σε προσωπική βάση από 16 χώρες, αποφάσισε ομόφωνα να αναθέσει στις οργανώσεις μας το καθήκον της έκδοσης μιας ανακοίνωσης σχετικά με το θέμα της Κύπρου. Επωφελούμαστε από την ευκαιρία της 40ής επετείου της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής του βόρειου τμήματος του νησιού για να προβάλλουμε τις απόψεις του επαναστατικού διεθνισμού στο θέμα αυτό.
Καλούμε ρητά και κατηγορηματικά στην παύση της στρατιωτικής κατοχής. Παρόλα αυτά, υποστηρίζουμε επίσης ότι, όσο αποτρόπαια κι αν είναι, η τουρκική στρατιωτική κατοχή της Βόρειας Κύπρου δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα, ούτε ακόμη και η ουσία του θέματος. Η καρδιά του προβλήματος έγκειται αλλού, στις μηχανορραφίες του βρετανικού ιμπεριαλισμού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που κρύβεται από πίσω του, ώστε να κρατηθεί το πραγματικό τρόπαιο από τη μακραίωνη κατοχή της Κύπρου ως αποικίας (1878-1960) – οι στρατιωτικές βάσεις του νησιού στο Ακρωτήρι και τη Δεκέλεια. Η Κύπρος είναι ένα νησί όπου το εθνικό ζήτημα αποτελεί φλέγον ζήτημα εδώ και μισό αιώνα, επειδή η προσφυγή στην πολιτική τού διαίρει και βασίλευε γινόταν πάντα τόσο επιδέξια χειραγωγώντας και οδηγώντας σε σύγκρουση Τούρκους και Έλληνες· ο βρετανικός ιμπεριαλισμός έχει διχάσει τον κυπριακό λαό από τη δεκαετία του ’40 και του '50, χειραγωγώντας την κατάσταση, προκειμένου να διατηρήσει τις στρατιωτικές βάσεις του στο νησί, καθιστώντας το ένα θρυλικό «ακίνητο αεροπλανοφόρο».
Πρόσφατα, μόλις τον Ιανουάριο του 2012, η σημασία των βρετανικών βάσεων στο νησί επαναβεβαιώθηκε όχι από κάποιον άλλον αλλά από τον τότε Βρετανό Υπουργό Άμυνας, Philip Hammond. Ιδού αυτολεξεί το πώς το πρακτορείο Reuters μετέφερε τη δήλωση του υπουργού:
«Μιλώντας ενώπιον της Βουλής των Κοινοτήτων, ο Hammonds, δήλωσε ότι μια μελέτη έχει ολοκληρωθεί στις Βρετανικές Βάσεις στην Κύπρο, ως μέρος αναθεώρησης της Στρατηγικής Άμυνας και Ασφάλειας. Σύμφωνα με τον Γενικό Γραμματέα Άμυνας ‘η Κυβέρνηση αποδέχεται τις συστάσεις της και επιβεβαιώνει διαρκή δέσμευση της Κυβέρνησης της Αυτής Μεγαλειότητας στις Περιοχές των Κυρίαρχων Βάσεων στην Κύπρο’. Είπε ακόμη ότι ‘οι Κυρίαρχες Βάσεις βρίσκονται σε μια περιοχή γεωπολιτικής σημασίας και υψηλής προτεραιότητας για τα μακροπρόθεσμα για το Ηνωμένο Βασίλειο συμφέροντα εθνικής ασφάλειας’. Ο Hammonds υπογράμμισε ότι οι περιοχές των Κυρίαρχων Βάσεων αποτελούν ένα προσαρμόσιμο και ικανό ορμητήριο, η χρησιμότητα του οποίου έχει αποδειχθεί περίτρανα. Έδωσε επίσης παραδείγματα γι’ αυτό, συμπεριλαμβανομένης και της στάθμευσης αεροσκάφους της RAF που συμμετείχε σε επιχειρήσεις πάνω από τη Λιβύη, την τακτική αποστολή σταθμευμένου στην Κύπρο στρατιωτικού προσωπικού στο Αφγανιστάν και το κομβικό ρόλο που διαδραματίζει για τις επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν. (Η υπογράμμιση δική μας.)
Αυτό ακριβώς είναι το «κυπριακό ζήτημα»! Ένα θέμα που δημιουργήθηκε από τον ιμπεριαλισμό και ενισχύεται από την εξωτερική πολιτική των δύο κρατών που εμπλέκονται, της Ελλάδας και της Τουρκίας, σε βάρος του κυπριακού λαού. Τα τρία κράτη, η Βρετανία, η Τουρκία και η Ελλάδα, είναι –τι ειρωνία– οι «εγγυητές» του μέλλοντος ειρήνης και της σταθερότητας της Δημοκρατίας της Κύπρου, ενώ στην πραγματικότητα είναι η πηγή του προβλήματος!
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορεί να αναμένεται μια λύση από τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ), έναν ληστρικό οργανισμό που ελέγχεται, πρώτα και κύρια, από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της. Το Σχέδιο Ανάν πριν από μια δεκαετία δεν ήταν λύση. Ούτε είναι και το κύμα διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Η νέα αυτή πρωτοβουλία δεν είναι παρά η έκφραση δύο νέων εξελίξεων. Από τη μία πλευρά, της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης που έπληξε τη Δημοκρατία της Κύπρου τον Μάρτιο του 2013, κι έκανε τον ανταγωνισμό μεταξύ της ΕΕ και των ολιγαρχών της Ρωσίας πάνω από τη νότια Κύπρο ιδιαίτερα αισθητή. Αυτός ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο πλευρών έχει γίνει μια ανοιχτή πάλη και η νέα σειρά διαπραγματεύσεων επιδιώκει να επιλύσει αυτή τη σύγκρουση υπέρ του μπλοκ ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Από την άλλη πλευρά, τα off-shore αποθέματα φυσικού αερίου που έχουν ανακαλυφθεί κοντά στο νότο έχουν ανοίξει την όρεξη του τουρκικού κράτους, ενός μεγάλου εισαγωγέα και διαμετακομιστικού κόμβου για τις πηγές ενέργειας. Η μεταφορά του φυσικού αερίου μέσω υποβρύχιου αγωγού στην Τουρκία και από εκεί στην Ευρώπη είναι η λιγότερο δαπανηρή λύση για την αξιοποίηση αυτών των πρόσφατα ευρεθεισών πόρων. Σε αυτό πρέπει να προστεθεί μια παρόμοια ανακάλυψη φυσικού αερίου στα ανοικτά των ακτών του Ισραήλ. Τουρκικές εταιρείες ενέργειας, που έχουν ήδη γίνει πολύ δραστήριες στην αγορά της Κουρδικής Περιφερειακής Κυβέρνησης, στο έδαφος βόρεια του Ιράκ, κοιτάζουν προς την οικονομική ευλογία που και οι δύο ανακαλύψεις υπόσχονται. Μία, η Turcas, έχει ήδη εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ σχετικά με τις επενδύσεις για τη μεταφορά του ισραηλινού φυσικού αερίου στην Τουρκία. Ένας ορισμένος πολίτης των ΗΠΑ που ονομάζεται Matthew Bryza είναι σήμερα στο συμβούλιο των διευθυντών τής εν λόγω εταιρείας. Αυτό το άτομο, εντελώς συμπτωματικά, συμβαίνει να είναι πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών για την Ευρώπη και την Ασία! Έτσι, οι διαπραγματεύσεις για την Κύπρο είναι πραγματικά το μαγείρεμα πέρα από τις επίσημες διπλωματικές συνομιλίες που διεξάγονται μεταξύ της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής πλευράς, με τη διαμεσολάβηση του ΟΗΕ. Πολύ υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του αντιπροέδρου Joseph Biden, και της ΕΕ έχουν επισκεφθεί πρόσφατα το νησί. Μένει ακόμη να δούμε αν, όπως ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν έχει απειλήσει, η βάρβαρη ισραηλινή επίθεση στη Γάζα περιπλέξει τη διαδικασία του διακανονισμού μεταξύ του Ισραήλ και της Τουρκίας, η οποία θα έχει πιθανώς επιπτώσεις και στις συνομιλίες για την Κύπρο. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, όμως, οι παρούσες συνομιλίες έχουν περισσότερο τον χαρακτήρα μιας επιχειρηματικής διαπραγμάτευσης παρά μιας συνεννόησης μεταξύ δύο λαών σε σύγκρουση!
Από την άλλη πλευρά, παρόλες τις ελπίδες που επενδύονται σε αυτήν από μεγάλα τμήματα της κυπριακής Αριστεράς, η ΕΕ δεν μπορεί να παράσχει μια μόνιμη λύση στο πρόβλημα, που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων του νησιού. Η ΕΕ επωφελείται από τις βρετανικές βάσεις στο νησί. Η Λιβύη ήταν, κατά κύριο λόγο, πόλεμος της ΕΕ! Και οι βρετανικές στρατιωτικές βάσεις στο νησί χρησιμοποιήθηκαν πολύ σε αυτόν τον πόλεμο! Έτσι, η Κύπρος ήταν ένα προγεφύρωμα για την ιμπεριαλιστική επίθεση κατά των αραβικών λαών. Και, έναντι αυτού, οι Κύπριοι, Έλληνες και Τούρκοι, θα βρίσκονται υπό την απειλή αντιποίνων σε οποιεσδήποτε μελλοντικές ενέργειες αυτού του τύπου. Όποιος επιθυμεί να λύσει το ζήτημα της Κύπρου θα πρέπει να γνωρίζει ότι μόνο διώχνοντας τις βρετανικές βάσεις από το νησί θα μπορούν οι Κύπριοι να είναι ασφαλείς από την απειλή πολέμων που δεν είναι κατά κανένα τρόπο δημιούργημα τους!
Όχι μόνο δεν είναι η ΕΕ η λύση, είναι στην πραγματικότητα μέρος του προβλήματος για την κυπριακή εργατική τάξη και τους φτωχούς. Ήταν μόλις τον περασμένο Μάρτιο όταν η περίφημη Τρόικα, που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, επιτέθηκε στα οικονομικά δικαιώματα και τις θέσεις του εργαζόμενου κυπριακού λαού σε μια προσπάθεια να μεταφορτώσει εν μέρει το βάρος της τραπεζικής κρίσης που περνάει στο νησί. Η κυπριακή εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα αντέδρασαν τόσο έντονα ώστε το σχέδιο έπρεπε να αποσυρθεί εν μέρει. Αλλά ακόμα κι έτσι είναι σαφές ότι η ΕΕ δρα, όπως έχει ενεργήσει στο παρελθόν στην Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ιταλία, ως παράγοντας κοινωνικού κανιβαλισμού που κατατρώγει τα πενιχρά κέρδη των εργατικών τάξεων.
Όχι, η λύση του κυπριακού προβλήματος θα δοθεί, πρώτα απ' όλα, από τον κυπριακό λαό, Έλληνες και Τούρκους. Πρόκειται για ένα νησί που διαθέτει ιστορικά στέρεες συνδικαλιστικές οργανώσεις και αριστερή παράδοση και κουλτούρα μέσα στην εργατική τάξη. Είναι καιρός για τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους να συνειδητοποιήσουν ότι όλα τα δεινά που έχουν περάσει είναι κατασκευή των αστικών κρατών, είτε πρόκειται για τις ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ, τη Βρετανία ή την ΕΕ είτε για τις πιο περιφερειακές Ελλάδα ή Τουρκία. Είναι αυτά τα ιμπεριαλιστικά κράτη τα οποία τώρα, στο όνομα των συμφερόντων της ευρωπαϊκής αστικής τάξης, της «ανταγωνιστικότητας» και της «οικονομίας», λεηλατούν τις πενιχρές οικονομίες των εργαζομένων και των συνταξιούχων, μειώνουν τους μισθούς σε εξευτελιστικό βαθμό, παίρνοντάς τους τις δουλειές τους, κι αφήνοντάς τους χωρίς κοινωνικές υπηρεσίες!
Σε αυτό ακριβώς το νησί όπου ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός έχει προκαλέσει και εξακολουθεί να προκαλεί τις εθνικότητες να πολεμούν ασταμάτητα η μία την άλλη, ας δημιουργήσουμε ένα διεθνιστικό μέτωπο της εργατικής τάξης και της νεολαίας για πολεμήσουμε όχι ο ένας τον άλλον, αλλά τους καπιτα-ληστές! Ας οικοδομήσουμε ένα υποδειγματικό ενιαίο μέτωπο μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, για να αγωνιστούμε να κάνουμε τους καπιταλιστές, και όχι τους εργαζόμενους και τους φτωχούς, να πληρώσουν την κρίση! Δεν είναι μόνο στην ελληνική Νότια Κύπρο που η κρίση έχει αρνητικές επιπτώσεις για τους εργαζόμενους. Ο πρόσφατος ηρωικός αγώνας των εργαζομένων του Δήμου Λευκωσίας στον τουρκικό Βορρά έλαβε κατά καιρούς αντιπαραθετικές μορφές. Μόλις πριν από ένα χρόνο, ένα γιγάντιο μαζικό κίνημα της εργατικής τάξης συγκλόνισε το βόρειο καθεστώς. Η κρίση του καπιταλισμού αντικειμενικά ενώνει την κυπριακή εργατική τάξη. Ας σταθούμε στο ύψος αυτής της ιστορικής πρόκλησης και ας ανταποκριθούμε ως υποκείμενα στις ανάγκες της στιγμής δημιουργώντας ένα ενιαίο μέτωπο μεταξύ των δυνάμεων της εργατικής τάξης στο Βορρά και το Νότο!
Οι σύμμαχοι των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργαζομένων δεν είναι οι «εγγυητές»! Εγγυητές είναι οι εργάτες και οι εργαζόμενοι των άλλων χωρών της λεκάνης της Μεσογείου, τόσο στην Ευρώπη όσο και στον αραβικό κόσμο, όπου μέχρι πρόσφατα μαίνονταν λαϊκές επαναστάσεις και εξεγέρσεις. Καλούμε την κυπριακή εργατική τάξη να αναλάβει την πρόκληση και να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μέσω της ανεξάρτητης πολιτικής της.
Κανένα καλό δε μπορεί να προκύψει για τον κυπριακό λαό από την ΕΕ. Όπως και αλλού στην Ευρώπη, οι άνθρωποι πρέπει να δημιουργήσουν μια άλλη ένωση των λαών της Γηραιάς Ηπείρου, διαλύοντας την αγωνιώδη ιμπεριαλιστική ΕΕ και δημιουργώντας στη θέση της τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Εργάτες όλων των εθνικοτήτων της Κύπρου! Ενωθείτε και να πολεμήστε! Δεν έχετε τίποτα να χάσετε, έχετε μια επανενωμένη χώρα και ένα αξιοπρεπές μέλλον για τα παιδιά σας, να κερδίσετε!
Εκ μέρους της 2ης Ευρω-Μεσογειακής Συνδιάσκεψης:
DİP (Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα), Τουρκία
EEK (Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα), Ελλάδα
Συλλογικότητα Νέος Άνθρωπος-Yeni İnsan, Κύπρος
20 Ιουλίου 2014
Μετάφραση: ΝΑΛ