Για μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική λύση μιας διεθνούς κρίσης
Για μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική λύση μιας διεθνούς κρίσης
1. Η μαζική λαϊκή αναταραχή στη Λευκορωσία, η οποία εκδηλώθηκε με διαδοχικά κύματα διαδηλώσεων διαμαρτυρίας και απεργιών των εργαζομένων κατά του γραφειοκρατικού καθεστώτος του Λουκασένκο και της αστυνομικής βαρβαρότητάς του, πυροδοτεί την πιο εκρηκτική κρίση στον πρώην σοβιετικό χώρο μετά τα Ουκρανικά γεγονότα του 2014. Στην ιδιαιτερότητά της, δεν είναι, από κάθε άποψη, μόνο μια τεράστια εθνική ή περιφερειακή κρίση , αλλά μια διεθνής κρίση, με τεράστιες διεθνείς επιπτώσεις και παγκόσμιες κοινωνικές, πολιτικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις.
2. Η κρίση ξέσπασε μετά τις 9 Αυγούστου 2020, όταν οι εκλογές έδωσαν στον Πρόεδρο Αλεξάντερ Λουκασένκο, που κυβερνούσε τη χώρα από το 1994, το απίστευτο 80% των ψήφων. Τα αποτελέσματα θεωρήθηκαν από πλατιά λαϊκά στρώματα ως σκανδαλώδης απάτη, προϊόν χειραγώγησης από τον κρατικό μηχανισμό που ελέγχεται από τη γραφειοκρατία του Λουκασένκο και υπό συνθήκες καταστολής της αντιπολίτευσης. Οι λαϊκές διαδηλώσεις που ακολούθησαν κατεστάλησαν με μια αστυνομική βαρβαρότητα πρωτοφανή στην πρόσφατη ιστορία της Λευκορωσίας – ένα γεγονός που πυροδότησε πολύ περισσότερες μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, στις οποίες αργότερα προστέθηκαν απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα κρατικά εργοστάσια, οι οποίοι μέχρι πρόσφατα υποστήριζαν το καθεστώς Λουκασένκο λόγω των πολιτικών κοινωνικής προστασίας του.
Έγινε έκδηλη η διάβρωση των δεσμών μεταξύ του βιομηχανικού προλεταριάτου της Λευκορωσίας και ενός πατερναλιστικού γραφειοκρατικού καθεστώτος, όπου τεράστιοι τομείς της οικονομίας παρέμειναν υπό κρατικό έλεγχο επιτρέποντας, μέχρι τώρα, παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, οι οποίες δεν ήταν πλέον δυνατόν να διατηρηθούν.
Για να εξευρεθεί διέξοδος από μια απομονωμένη οικονομία που βυθίζεται σε παρατεταμένη στασιμότητα, το καθεστώς Λουκασένκο έκανε περισσότερα ανοίγματα στην ΕΕ και στους τοπικούς τομείς της οικονομίας της αγοράς εισάγοντας αντεργατικά μέτρα. Καθιέρωσε τον λεγόμενο «φόρο ανεργίας», αποκαλύπτοντας την επίσημα κρυμμένη αλλά αυξανόμενη ανεργία και κάνοντας παραχωρήσεις στον ιδιωτικό τομέα. Το νέο σύστημα συμβάσεων εργασίας στερεί από τους εργαζομένους πολλά δικαιώματα. Το πιο αντιδημοφιλές μέτρο που πάρθηκε ήταν εκείνο κατά των συντάξεων, αυξάνοντας την ηλικία συνταξιοδότησης.
Πολιτικές απεργίες σε μια μετα-σοβιετική χώρα της Κοινοπολιτείας συμβαίνουν πρώτη φορά. Προφανώς, σοκάρισαν όλους τους κυβερνώντες της περιοχής, έχοντας μεγάλο αντίκτυπο μεταξύ των εργαζομένων σε όλες τις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, ιδίως μέσα στην ίδια τη Ρωσία.
Καθώς το πατερναλιστικό-γραφειοκρατικό καθεστώς του Λουκασένκο έχανε τη νομιμότητά του στα μάτια του λαού, ιδίως μεταξύ του βιομηχανικού προλεταριάτου, η εκλογική νοθεία τον Αύγουστο του 2020, ακολουθούμενη από αστυνομική βαρβαρότητα κατά των διαδηλώσεων, πυροδότησε μαζικές αναταραχές κλονίζοντας το βοναπαρτιστικό καθεστώς και προκαλώντας μια βαθιά καθεστωτική κρίση – μια κρίση πολιτικής εξουσίας.
3. Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ το είδαν ως μια μεγάλη ευκαιρία να χειραγωγήσουν και να ελέγξουν τη λαϊκή δυσφορία για μια «φιλοδυτική», (δηλαδή μια φιλοϊμπεριαλιστική δεξιά «αλλαγή καθεστώτος») που εξυπηρετεί τα σχέδιά τους για κυριαρχία σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τον πρώην Σοβιετικό χώρο μέχρι τον Καύκασο, στοχεύοντας πάνω απ’ όλα στη Ρωσία.
Η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. τον Αύγουστο έδωσε απόλυτη προτεραιότητα στην κρίση της Λευκορωσίας, ενεργώντας, ανοιχτά και παρεμβαίνοντας άμεσα σε αυτήν, επισκιάζοντας μια άλλη εξαιρετικά επικίνδυνη κρίση στη νοτιοανατολική πλευρά της: στην ανατολική Μεσόγειο. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και η αντιδραστική σύγκρουση μεταξύ δύο μελών του ΝΑΤΟ, Ελλάδας και Τουρκίας, είχαν αυξήσει την απειλή μιας διεθνούς καταστροφικής πολεμικής πυρκαγιάς αγκαλιάζοντας ολόκληρη την περιοχή. Αλλά η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ τον Αύγουστο ανέβαλε τη λήψη οποιωνδήποτε μέτρων σχετικά με αυτήν την επικίνδυνη κρίση για την επόμενη συνεδρίασή της τον Σεπτέμβριο, ενώ η Λευκορωσία κατέλαβε το κέντρο της σκηνής.
Ολόκληρο το σχέδιο καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της ΕΕ απειλείται από την «τέλεια καταιγίδα» της άλυτης παγκόσμιας συστημικής καπιταλιστικής κρίσης και τις καταστροφικές επιπτώσεις της πανδημίας του COVID-19. Η αναταραχή στη Λευκορωσία ήρθε ως μια «χρυσή» (αλλά απατηλή) ευκαιρία. Αναβίωσε και έδωσε ώθηση στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική «ώθηση προς την Ανατολάς», με κεντρικό στόχο την ίδια τη Ρωσία, ως διέξοδο της Ε.Ε. από το δικό της αδιέξοδο.
Εν τω μεταξύ ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν επαναβεβαίωσε τους στενούς δεσμούς και τη στρατηγική συμμαχία μεταξύ Μόσχας και Μινσκ, υποσχόμενος στρατιωτική και πολιτική υποστήριξη στον Λουκασένκο. Ταυτόχρονα, διεξάγονται μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Πούτιν και Μέρκελ, η οποία ενεργεί ως εκπρόσωπος της Γερμανικής ηγεμονίας στην Ε.Ε. και του ισχυρότερου ηγέτη της.
Η υπόθεση δηλητηρίασης του Αλεξάντερ Νοβάλνι και η θεραπεία του στη Γερμανία μετατράπηκαν σε όπλο ενός «νέου» είδους «Ψυχρού Πολέμου», με κύριο στόχο την Ρωσία και την χειραγώγηση της Δυτικής κοινής γνώμης.
Ο Λουκασένκο, από την πλευρά του, τώρα υπόσχεται ένα νέο Σύνταγμα. Φαίνεται να είναι μια πιθανή παραχώρηση για να κατευνάσει τις μάζες και να κερδίσει χρόνο. Τα κύρια ερωτήματα παραμένουν: ποιος, ποιες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις, με ποια διαδικασία, προς το κοινωνικό ταξικό συμφέρον ποιανού θα συνταχθεί αυτό το νέο Σύνταγμα;
Δεν πρέπει να τρέφονται αυταπάτες για μόνιμο αποτέλεσμα τέτοιων διαπραγματεύσεων ή παραχωρήσεων.
Οι πραγματικές επιθετικές ανάγκες του ιμπεριαλισμού σε συνδυασμό με τις τοπικές καπιταλιστικές δυνάμεις εκφράζονται ξεκάθαρα από ένα γνωστό φερέφωνο του ιμπεριαλισμού και των ολιγαρχών: τον Αρσένι Γιατσένουκ, πρώην πρωθυπουργό της Ουκρανίας και νυν πρόεδρο του Φόρουμ για την ασφάλεια του Κιέβου. Ο Γιατσένουκ ζήτησε η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ «να εγκαταλείψουν την ψευδαίσθηση επανεκκίνησης με τη Ρωσία και να επεκτείνουν την ένταξη στο ΝΑΤΟ ανατολικά». «Στην πράξη αυτό σημαίνει να δοθούν στη Λευκορωσία, τη Γεωργία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία τα σαφή μηνύματα ότι η ένταξη στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ είναι εφικτή και, εάν ακολουθηθεί σαφές σχέδιο δράσης για την ένταξη, ότι είναι ρεαλιστική» (Financial Times, 30 Αυγούστου 2020).
Αυτό που προωθείται είναι μια ασφυκτική στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας. Μέσω μιας Λευκορωσίας αποικισμένης από την ΕΕ και στρατιωτικοποιημένης από το ΝΑΤΟ, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα βρίσκονται σε μικρή απόσταση μερικών δεκάδων χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα της Ρωσίας, την ίδια τη Μόσχα!
4. Η ΕΕ αποφάσισε να επιβάλει κυρώσεις κατά του καθεστώτος Λουκασένκο, στηρίζοντας, προωθώντας και χρηματοδοτώντας ανοιχτά τους νεοφιλελεύθερους φιλοϊμπεριαλιστές ηγέτες της αντιπολίτευσης, απαιτώντας όχι μόνο νέες εκλογές αλλά και τη διάλυση του κρατικού τομέα της οικονομίας με ένα τεράστιο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, οδηγώντας σε μια «βουλγαροποίηση» της χώρας που θα οδηγήσει σε γενικευμένη και πρωτοφανή εξαθλίωση στις φτωχές μάζες.
Ελπίζει για ένα Maidan Νο2. Δεν είναι καθόλου πιθανό να το πετύχουν.
Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τεράστια πολιτική σύγχυση μεταξύ των εργατών και των λαϊκών μαζών της Λευκορωσίας. Οι απεργιακές Επιτροπές και τα κινήματα διαμαρτυρίας δεν έχουν αποκτήσει κανένα οργανωμένο πολιτικο-ιδεολογικό κέντρο, με δικό του πρόγραμμα και στρατηγική, ανεξάρτητο από τη λεγόμενη «Συντονιστική Επιτροπή» των νεοφιλελεύθερων, φιλοϊμπεριαλιστικών ηγετών της Αντιπολίτευσης. Οι Μαρξιστικές και αριστερές δυνάμεις είναι εξαιρετικά αδύναμες από κάθε άποψη.
Θα ήταν εγκληματική οποιαδήποτε υπεράσπιση ή απολογητική στάση έναντι του εξαντλημένου γραφειοκρατικού καθεστώτος του Λουκασένκο, των πολιτικών του και της αστυνομικής βαρβαρότητας κατά του λαού, καθώς και των απελπισμένων ελιγμών του μεταξύ της Ρωσίας του Πούτιν και της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε.
Θα ήταν επίσης εντελώς ανεύθυνο να υποτιμήσουμε τους σοβαρούς κινδύνους από μια ιμπεριαλιστικά υποστηριζόμενη «αλλαγή καθεστώτος» ή να φετιχοποιήσουμε τυφλά τους αυθόρμητους εργάτες και το λαϊκό αντι-Λουκασένκο κίνημα, όπως κάνει η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και πολλές τάσεις της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» διεθνώς.
Το διεθνές κίνημα της εργατικής τάξης, ειδικά η επαναστατική Μαρξιστική κομμουνιστική πρωτοπορία, έχει καθήκον να παρέμβει επειγόντως σε αυτήν τη συνεχιζόμενη διεθνή σύγκρουση που επικεντρώνεται τώρα στη Λευκορωσία, ως ανεξάρτητος «τρίτος παράγοντας», αγωνιζόμενος για μια ανεξάρτητη διεθνή σοσιαλιστική έκβαση της αντιπαράθεσης.
5. Η αποσύνθεση της Σοβιετικής Ένωσης και η διαδικασία καπιταλιστικής παλινόρθωσης ακολούθησαν μια άνιση και συνδυασμένη ανάπτυξη στα τμήματά της, στη Ρωσία, την Ουκρανία, τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία και τώρα τη Λευκορωσία.
Η Λευκορωσία υπό τον Αλεξάντερ Λουκασένκο εμφανίστηκε ως ένα παράδοξο λείψανο της παλιάς σοβιετικής οικονομίας, υπό γραφειοκρατικά συγκεντρωτικό, Κρατικό έλεγχο, με μια βαριά βιομηχανία πολύ δεμένη, σχεδόν ολοκληρωμένη, και επιδοτούμενη από τη Ρωσική οικονομία, ιδιαίτερα στους τομείς της ενέργειας, του στρατού και της υψηλής τεχνολογίας. Σε αυτή τη βάση, το βιοτικό επίπεδο των Λευκορώσων εργαζομένων και του λαού διατηρήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα αποφεύγοντας τη φρίκη, τους λιμούς και τις καταστροφές άλλων πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας (ιδίως υπό τον Γέλτσιν).
Οποιαδήποτε ψευδαίσθηση είναι άστοχη αν βλέπει τη Λευκορωσία ως κατάλοιπο του παλαιού σοβιετικού καθεστώτος να ακολουθεί το δρόμο του, παρακάμπτοντας τη μοίρα της ΕΣΣΔ μετά την ιστορική καταστροφή του 1991. Υπό την προσωπική πατερναλιστική διακυβέρνηση του Λουκασένκο, το γραφειοκρατικό καθεστώς είχε ως στόχο μια σταδιακή, αυστηρά ελεγχόμενη, διαδικασία καπιταλιστικής παλινόρθωσης, όχι τον σοσιαλισμό, ούτε καν τον «σοσιαλισμό σε μια χώρα» όπως στο παρελθόν, μια μετάβαση πίσω στον καπιταλισμό, αποφεύγοντας τα βάσανα και τις αναταραχές των άλλων τμημάτων της πρώην ΕΣΣΔ.
Αλλά αυτή η κρατικά διαχειριζόμενη και ελεγχόμενη από τα πάνω, οπισθοδρομική μετάβαση, που επιδοτήθηκε από τη Ρωσία για οικονομικούς και γεωπολιτικούς λόγους, έφτασε τελικά στα ιστορικά της όρια. Το βοναπαρτιστικό Κράτος βρέθηκε σε κρίση, αντιμετωπίζοντας ανεξέλεγκτες λαϊκές μάζες σε εξέγερση, από τη μία πλευρά, και κλιμακούμενες ιμπεριαλιστικές απειλές επίθεσης της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, από την άλλη.
6. Η καπιταλιστική παλινόρθωση δεν λαμβάνει χώρα σε κενό, έξω από την Ιστορία, αλλά μέσα σε ένα ιστορικά καθορισμένο παγκόσμιο περιβάλλον.
Με την κατάρρευση της παγκοσμιοποίησης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου το 2008 και την «τέλεια καταιγίδα» του 2020, η «πανουργία της Ιστορίας» έχει κονιορτοποιήσει όλες τις αντιδραστικές αστικές θριαμβολογίες της δεκαετίας του 1990, για «το τέλος της ιστορίας» και «τελική και πλήρη νίκη του φιλελεύθερου καπιταλισμού».
Οι ίδιες ιστορικές κινητήριες δυνάμεις βάζουν τέλος σε κάθε σχετική οικονομική, πολιτική, κοινωνική «σταθεροποίηση» ή επέκταση των διαφόρων παλινορθωτικών καθεστώτων στις χώρες του αποθανόντος «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Τα αποσταθεροποιητικά προβλήματα μιας στάσιμης Ρωσικής οικονομίας είχαν άμεσο αντίκτυπο στην αλληλένδετη Λευκορωσική οικονομία, η οποία είχε ήδη φτάσει στα όρια της απατηλής «αυτάρκειάς» της, υπό την επίδραση της επιδείνωσης της διεθνούς οικονομικής κατάστασης. Το καθεστώς Λουκασένκο άρχισε να επιχειρεί να παίρνει κάποιες αποστάσεις από τη Μόσχα, για να διαπραγματευτεί με την Ε.Ε. και να λάβει μέτρα για οικονομικές «μεταρρυθμίσεις» της αγοράς. Τέλος, οι εκλογές της 9ης Αυγούστου 2020 και η λαϊκή οργή για τα κίβδηλα αποτελέσματα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και πυροδότησε την τρέχουσα πολιτική έκρηξη: ο Λουκασένκο δεν μπορούσε πλέον να κυβερνήσει όπως τα τελευταία 24 χρόνια, και οι μάζες δεν μπορούσαν πλέον να ανεχθούν να κυβερνώνται όπως πριν.
7. Ο ιμπεριαλισμός της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ παρενέβη ενεργά στο χάσμα μεταξύ του λαού και του εξασθενημένου κυβερνώντος Βοναπαρτισμού, για να δώσει στο αντιπολιτευτικό κίνημα ένα ανοιχτό νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό προσανατολισμό για απεριόριστες ιδιωτικοποιήσεις και μια φιλοϊμπεριαλιστική «αλλαγή καθεστώτος».
Η διάλυση της ελεγχόμενης από το κράτος οικονομίας, υπό τις παρούσες συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δεν θα οδηγήσει σε οικονομική άνθηση που θα ανυψώσει το βιοτικό επίπεδο, αλλά, αντίθετα, σε κοινωνική καταστροφή και εξαθλίωση. Στην πραγματικότητα, ένα τέτοιο «πρόγραμμα» και «αλλαγή» θα σήμαινε την υποβάθμιση της Λευκορωσίας σε αποικιακό καθεστώς και σε προωθημένο πολεμικό φυλάκιο του ΝΑΤΟ προ των πυλών της Ρωσίας.
Η ιμπεριαλιστική δημαγωγία για τον «τερματισμό της τελευταίας δικτατορίας στην Ευρώπη» αποτελεί συνειδητή εξαπάτηση. Γιατί η ακροδεξιά «ανελεύθερη δημοκρατία» του Όρμπαν στην Ουγγαρία είναι πιο αποδεκτή από την ΕΕ από ό,τι του Λουκασένκο; Μήπως επειδή ο Ούγγρος «ανελεύθερος» ηγεμόνας, που θεωρείται στην Ευρώπη, ίσως, ως μπάσταρδος, «είναι ο δικός τους μπάσταρδος »;
Η επανένταξη στον παγκόσμιο καπιταλισμό στην ιστορική μας εποχή, ουσιαστικά σημαίνει επαν-αποικισμό, κατακερματισμό και δικτατορική κυριαρχία από αυταρχικά καθεστώτα κομπραδόρικων ελίτ που εξαρτώνται από τον ιμπεριαλισμό.
Στον απόηχο της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, ο κορυφαίος Αμερικανο-πολωνός στρατηγικός αναλυτής του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, αρχιτέκτονας του αντι-σοβιετικού πολέμου στο Αφγανιστάν, επέμεινε, στο σχέδιό του «Μεγάλη στρατηγική της Μεγάλης Σκακιέρας», ότι η διάλυση της ΕΣΣΔ δεν ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει τις Αμερικανικές ιμπεριαλιστικές ανάγκες και ηγεμονικά συμφέροντα σε μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ήταν απολύτως απαραίτητος ο κατακερματισμός της ίδιας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και η βαλκανιοποίηση ολόκληρου του πρώην Σοβιετικού χώρου.
Η επέμβαση της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ στη Λευκορωσία είναι το τελευταίο επεισόδιο αυτής της προσπάθειας. Πρόκειται για παγκόσμιο πρόβλημα και όχι μόνο εθνικό. Μια απειλητική πολεμική καταστροφή περιλαμβάνει, πέρα από τη Λευκορωσία, την επιβίωση όλης της ανθρωπότητας.
8. Για τα παγκόσμια προβλήματα, απαιτούνται παγκόσμιες λύσεις. Ποιες κοινωνικές ταξικές δυνάμεις και πολιτικές οργανώσεις, βασισμένες σε ποια ταξικά συμφέροντα, μπορούν να παράσχουν μια διεθνή λύση, σταματώντας την ολίσθηση προς τη βαρβαρότητα και τον πόλεμο και ανοίγοντας έναν ορίζοντα παγκόσμιας ανθρώπινης χειραφέτησης, του παγκόσμιου Σοσιαλισμού;
Κατά τη Μαρξιστική μας άποψη, είναι η διεθνής εργατική τάξη, οργανωμένη σε διεθνή κλίμακα, ενεργώντας ως οικουμενική τάξη επικεφαλής όλων των φτωχών, καταπιεσμένων, αποκλεισμένων λαϊκών μαζών και μειονοτήτων για να τερματίσει κάθε μορφή εκμετάλλευσης, καταπίεσης και ταπείνωσης των ανθρώπων από ανθρώπους.
Τα «γεωπολιτικά» γεγονότα και οι κίνδυνοι δεν μπορούν να διαχωριστούν μηχανικά από τις υλικές κοινωνικοοικονομικές βάσεις τους. Δεν είναι μόνο έγκλημα, αλλά και μοιραίο λάθος, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Ταλεϋράνδου, να επαναλαμβάνει κανείς όπως κάνουν και πάλι οι Ρώσοι εθνικιστές με την κρίση της Λευκορωσίας, ότι «οι μόνοι σύμμαχοι της Ρωσίας είναι ο στρατός, το ναυτικό και η αεροπορία της, συμπεριλαμβανομένων των πυραύλων της». Ξεχνώντας όλες τις μιλιταριστικές φαντασιώσεις και τον εφιάλτη ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, ας υπενθυμίσουμε ότι, στην ιμπεριαλιστική εποχή, η Ρωσία, υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα των ανώτερων τάξεων σε μια οπισθοδρομική καπιταλιστική βάση, ηττήθηκε τόσο στον ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο όσο και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο στη βάση της Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917 και της υπεράσπισής της ο Κόκκινος Στρατός των Εργατών και Αγροτών νίκησε τους 14 ξένους στρατούς εισβολής του ιμπεριαλισμού και την τοπική «λευκή» αντεπανάσταση. Και στον Μεγάλο Αντιφασιστικό Πόλεμο ήταν ο Σοβιετικός Στρατός της Χώρας του Οκτώβρη που συνέτριψε τη Ναζιστική πολεμική μηχανή και έσωσε την ανθρωπότητα από τη φρίκη.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι πραγματικοί σύμμαχοι των λαών της Σοβιετικής Ρωσίας και αργότερα της ΕΣΣΔ, δεν ήταν oι ξένοι ή τοπικοί καπιταλιστές και ολιγάρχες, αλλά το διεθνές προλεταριάτο και οι καταπιεσμένοι λαοί που εξεγέρθηκαν με τα όπλα στα χέρια τους και θυσίασαν τη ζωή τους για την απελευθέρωσή τους από τη βαρβαρότητα.
Και σήμερα, οι μόνοι πραγματικοί σύμμαχοι του λαού στη Ρωσία, στη Λευκορωσία και σε όλο τον πρώην Σοβιετικό χώρο είναι οι εκμεταλλευόμενοι, καταπιεσμένοι και επαναστατημένοι αδελφοί και αδελφές τους, οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή ή τη Λατινική Αμερική, που υποφέρουν από την ίδια παγκόσμια κρίση και επαναστατούν στον αγώνα για ένα πραγματικό ανθρώπινο μέλλον. Μόνο ένας ανανεωμένος, δημιουργικός, αντιγραφειοκρατικός, παγκόσμιος σοσιαλισμός μπορεί να προσφέρει αυτό το μέλλον.
9. Το Διεθνές Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι» καλεί όλους τους εργαζόμενους και καταπιεσμένους στην Ευρώπη, την Αμερική της λαϊκής εξέγερσης, την Μέση Ανατολή και διεθνώς να εκδηλώσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους προς το λαό της Λευκορωσίας, ενάντια στην κρατική καταστολή και την αστυνομική βαρβαρότητα, τόσο ενάντια στο βοναπαρτιστικό γραφειοκρατικό καθεστώς όσο και ενάντια στην φιλοευρωπαϊκή, νεοφιλελεύθερη ηγεσία της αντιπολίτευσης, νικώντας την ιμπεριαλιστική παρέμβαση ΕΕ/ΝΑΤΟ.
Οι απεργιακές εργατικές επιτροπές και άλλες λαϊκές μορφές αυτοοργάνωσης από τα κάτω πρέπει να οργανωθούν και να συντονίσουν τη δράση τους, ανεξάρτητα από τους φιλοϊμπεριαλιστικούς «Συντονισμούς», σχηματίζοντας γνήσια εργατικά Συμβούλια (Σοβιέτ). Μόνο ένα ελεύθερα εκλεγμένο Εθνικό Συνέδριο αυτών των Συμβουλίων θα μπορούσε να συντάξει ένα νέο Σύνταγμα υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών, πάνω σε σοσιαλιστική βάση.
Εμπρός για μια ανεξάρτητη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λευκορωσίας, χωρίς γραφειοκράτες σατράπες ή ολιγάρχες, ως μέρος μιας Σοβιετικής Αναγέννησης που θα αντιστρέψει την καταστροφή του 1991, και ως ένα βήμα προς μια σοσιαλιστική ενοποίηση όλης της Ευρωπαϊκής ηπείρου!
Διεθνές Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι»
3 Σεπτέμβρη 2020
Υπογράφουν:
ΕΕΚ (Ελλάδα)
DIP (Tουρκία)
MTL (Marxist Workers League, Φινλανδία)
ΡΠК (Ρωσικό Κόμμα Κομμουνιστών -Ρωσική Ομοσπονδία)
A “SU” (Σύνδεσμος “Σοβιετική Ένωση”- Ρωσική Ομοσπονδία – Russian Federation και άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες)
ROR (Renaissance Ouvrière Révolutionnaire – Γαλλία)
Sardegna Rossa (Σαρδηνία – Ιταλία)
Tamas Krausz (μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού Eszmélet, Ουγγαρία)